Tribine na Filozofskom

  Piše: Milenko Perović

Samoobmana je – veli Platon – mnogo gora od svakoga oblika obmane, jer „onaj ko ima namjeru da nas prevari ni korak se ne odmiče od nas, nego je uvijek uz nas“. Kad nema potrebne distancije između prevaranta i prevarenog, nema ni spasa iz vrtloga obmane.

Korijen najdublje samoobmane koja traje u današnjem srpskom društvu nalazi se u samoonesposobljivanju za racionalni i kritički pogled na sebe. Ono je učinak dugog izlaganja nacionalističkim zračenjima svih dijelova društvene svijesti koja su proizvela teške kakistokratske deformacije.

Nije kakistokratija samo metaforički pseudo-politički pojam za označavanje vladavine najgorih. Nacionalizam u svakom društvu - poput najmoćnijeg elektromagneta - neodoljivo privlači najgore i dovodi ih na ključne društvene položaje. Kad zavladaju najgori, do groteske se mora izvitoperiti kultura, nauka, religija, zdravstvo, školstvo, sport etc., jednim slovom, sve čega se oni dotaknu i domognu u jednom društvu.

Najštetnija posljedica kakistokratije je vaspitavanje omladine da primi i interiorizira kakistokratski pogled na svijet.

Filozofski fakulteti kao meta

Ko hoće da sazna kakvo je stanje u državi, neka osmotri kakvi su joj filozofski fakulteti.

U državno-pravnom i političkom smislu oni u tradiciji Evrope nikada nijesu bili simbolički ni faktički najvažnija mjesta.

No, u duhovnom smislu filozofski fakulteti stvarali su Evropu kakvom je danas znamo. U valjanim zemljama oni se još uvijek smatraju središtima racionalnosti, argumentativnosti, slobodnog mišljenja te tolerancije prema drugom i drugačijem. Filozofski fakulteti su rodna mjesta i zaštitne tvrđave ideje humaniteta.

Kad najgori počnu postajati mjerom stvari i orijentirima društva, najprije agresivno udaraju i ruše ono što je njima sušta suprotnost.

Kad krenu osvajački marševi kakistokratije, uvijek prvo stradaju filozofski fakulteti.

Povijest filozofskih fakulteta u zemlji Srbiji mnogostruko to dokazuje.

Tzv. šira javnost to prepoznaje uglavnom po zlosrećnim tribinama na filozofskim fakultetima u ovoj zemlji. One su se pročule najviše po tome što su postale nasilno izabrana mjesta „političkih“ promocija neonacističkih organizacija.

Na tribinama, dakle, samoorganizovano zboruje samoobmanjivačka patologija srpskoga društva.

Postoje neonacisti, dakako, i u zapadnim državama, ali ne pomišljaju oni upadati u zonu državno-javnoga. Srpski neonacisti nemaju nikakvog zazora od upadanja isključivo u tu zonu.

Državni organi i organi gonjenja im to ne zabranjuju niti onemogućavaju, jer u vremenu „pomračenja uma“ u njihovoj djelovanju, pa i u njihovoj ideologiji ne vide ništa neprirodno ni nezakonito.

I oni i neonacisti drže – i to je samo jezgro kakistokratskog pogleda na svijet – da između neonacista i dobrog dijela legalnih političkih partija nema kvalitativne razlike.

Neonacisti u jurišu

Prije deset godina neonacistička „patriotska“ grupacija jurišala je na antifašističku tribinu na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu.

Prije nekoliko dana neonacistička „patriotska“ grupacija upala je na tribinu na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Juriš na obje tribine izvršila je ista neonacistička organizacija. Ista joj je ideologija. Isti joj je bukački politički rukopis. Isti su joj nacistički pozdravi, preuzeti iz iskustva Hitlerovog nacizma. Isti su joj, vjerovatno, politički i ideološki mentori.

S istom je generalnom ravnodušnošću tzv. politička i kulturna javnost zemlje Srbije reagovala prema skandaloznim prekidima obje tribine.

Isto je i javno razumijevanje za „naše dobre momke iz komšiluka“ koji su se malo zaigrali nacizma, jer –tobože-oni su protiv svakoga za koga misle da je protiv sprstva.

Ista je logika „raskrinkavanja“ opakih tipova s antisrpskim diskursima koji su isprovocirali „naše dobre“ nacističke momke.

Jedna je bitna razlika u neonacističkim jurišima na tribine. Na novosadskoj tribini, neonacisti su jurišali protiv antifašističkog karaktera tribine. Govornici na tribini bili su antifašisti. Kao takvi, bili su javno stigmatizovani ne samo od desničarskih i ultradesničarskih krugovima, nego i od javnosti koja je trenirana da s netrpeljivošću gleda na stvarni antifašizam.

Poslije novosadske tribine uloga glavnog krivca skandal dodijeljena je meni.

Moj matični Filozofski fakultet ni Univerzitet Novi Sad tada nijesu osudili napad neonacista na svoga profesora niti pomislili da mu daju kolegijalnu podršku.

U medijima Srbije orkestrirano je vođena kampanja protiv mene kao „neprijatelja srpstva“, „crnogorskog separatiste“ i čovjeka koji „piše ustaškim jezikom“. Brojni su bili zahtjevi zabrinutih patriota da budem izbačen s Fakulteta.

Iz pojedinim političkih partija – treba li spominjati da su one i danas na vlasti u izvornom ili „presvučenom“ obliku – stizale su teške uvrede na moj račun, bez mogućnosti da se branim i da na odgovarajući način javno reagujem.

U operetnom sudskom procesu neonacistima – koga ne bi bilo da nije bilo pritiska međunarodne javnosti - uistinu se sudilo meni. Jedan od kuriozuma toga procesa je da su se u sudskim materijalima našle i kolumne koje sam objavljivao u crnogorskoj štampi toga vremena.

Bile su one ozbiljni dokazni materijal protiv mene.

Beogradska tribina nije bila antifašistička. Od antinacionalističkih anarhista na njoj su neonacisti branili kripto-fašistički karakter tribine.

Govornici na njoj – dvojica poznatih beogradskih profesora istorije – izvjesno nijesu antifašisti. Naprotiv, njihova „naučna“ paradigma je zadrti i neosviješćeni ultranacionalizam koji je permanentno na poslu istorijskog

revizionizma.
Neonacisti na beogradskoj tribini nijesu napadali te profesore. Naprotiv, branili su ih u poslu falsifikovanja novije istorije Bosne i Hercegovine.

Tu se zatvara vrtlog samoobmane. Svaki vrtlog vuče na sâmo dno!