Udbaški ološ! Srpski pop o Džomiću

Priredio: V.J.

Danas su najglasniji antikomunisti oni, koji bi, da im Tita i komunizma nije bilo, čuvali ovce. I to tuđe. I baš me nekakav UDBAŠKI OLOŠ podśeti na tu epizodu — objavio je Mihailo Smiljanić, protojerej iz ogranka Crkve Srbije (SPC) u Austriji.

Smiljanić aludira na popa Velibora Džomića, onomad savjetnika za pravna pitanja Amfilohija Radovića, a od sredine 2021. „desnu ruku” patrijarha Srbije Porfirija-Prla Perića.

Džomić je na jednom od srpskih portala teškim kvalifikacijama napao nekolicinu kolega mu sveštenika — svi su locirani van Srbije — koji u istupima preko društvenih mreža, sve u svemu, zbog ćutanja Beogradske patrijaršije i episkopata „povodom izdaje Kosova” s ogorčenjem sugerišu da im je Aleksandar Vučić stvarni „patrijarh”.

Napao je Džomić i Jovana Plamenca, paroha iz Bara. Plamenac je prenio da je Vučić „iz svoje tašne izvadio kompromitujući materijal koji mu je pripremila BIA i rekao episkopima ponaosob: ovo si radio, ovđe si snimljen” i da se „u narodu raspaljuje sumnje i priče da je patrijarh ucijenjen”.

Džomić je poručio Plamencu da su takva ili slična pitanja „javno postavljali i postavljaju samo OKORJELI BEZBOŽNICI!”

Za Mihaila Smiljanića, srpskoga paroha u Beču, Džomić je objelodanio nešto nalik kompromatu izvađenom iz dosijea Beogradske patrijaršije.

Džomić piše da je taj Smiljanić „praunuk i unuk dvojice zlatiborskih sveštenika koji su 1941. samovoljno napuštili svoje parohije i otišli pod KRVAVE SKUTE Josipa Broza i Komunističke partije Jugoslavije (KPJ)”.

Tvrdi da su Smiljanićev prađed i đed 1941, „pod plaštom ‘oslobođenja’, krenuli u BRATOUBILAŠTVO bez srpskih episkopa i većine srpskih sveštenika, ali sa Josipom Brozom”.

„Danas smo doživjeli da njihov potomak u činu protojereja (!?!) i sa bezbjedne udaljenosti, iz bečke parohije, poziva sveštenike, naravno iz Srbije, da povedu Srbe u ‘revoluciju’, odnosno da ih gurnu jedne na druge na međusobno ubijanje — bez vladika”, veli Džomić.

Inače, Milan Smiljanić (1891-1979), protojerej, paroh na Zlatiboru, podržavao je partizane, a 1944-1946. ministar je poljopriovrede komunističke Srbije; aktivni, kako se to zvalo, „društveno-politički radnik”, nosilac odlikovanja druge Jugoslavije, etc. I njegov sin je bio sveštenik, kao i sada praunuk mu u Beču.

Džomić dodaje da je pop Milan Smiljanić „poznat po satanskim anti-srpskim stihovima: ‘Tita volim, a Bogu se molim’ i ‘Krst nosim, zvezdom se ponosim’”.

Za razliku od hrvatskih katoličkih sveštenika, liše Smiljanića, kod Tita je bio još jedan srpski pop budući ministar — Vlado Zečević, koji će 1945-1946. voditi resor ministarstva unutrašnjih poslova federalne Jugoslavije. Takođe, za razliku od Rimokatoličke crkve u Hrvatskoj, te slanja na robiju njezina poglavara, nadbiskupa Stepinca, Beogradska patrijaršija, izuzimajući jednu frakciju u emigraciji, pod Titom je lojalni dio komunističkoga sistema.

Epizoda jednoga drugoga srpskoga sveštenika manje je poznata. Pop Dragoljub Milutinović 16-18. septembra 1941. pomogao je Tito da se prebači na partizansku teritoriju u zapadnoj Srbiji.

Pop Milutinović je pratio Tita od Beograda do Užičke Požege. Prethodno je šefu KPJ, radi sigurnijeg kretanja, napravio falsifikovane dokumente: da je pripadnik četničke organizacije Koste Pećanca. Tito je dio puta s tom legitimacijom prošao i kroz područje pod četničkom kontrolom.

Četnici su zaklali popa Milutinovića 20. januara 1942. godine (Dušan N. Štrbac, „Spomenica pravoslavnih sveštenika, žrtava fašističkog terora i palih u Narodnooslobodilačkoj borbi”, Beograd, 1960, str. 103).