Zbog popisa već OSMI PUT u Crnoj Gori: Vučićev patrijarh SVAKA TRI I PO MJESECA dolazi da nas ubijedi da smo Srbi

Priredio: Vladimir Jovanović

Patriijah Srbije (SPC) Porfirije Perić je OSMI PUT u tom svojstvu u Crnoj Gori:

- prvi put, Podgorica i nasilno ustoličenje na Cetinju, 4-5. septembar 2021; - drugi put, Berane 25-26. septembar 2021; - treći put, Pljevlja 10. maj 2002; - četvrti put, Nikšić 12. maj 2022; - peti put, Podgorica tajno potpisivanje TU s Abazovićem, 3. avgust 2022; - šesti put, Herceg-Novi 14. avgust 2022; - sedmi put, opet Herceg-Novi, 27-29. avgust 2022; - osmi put, Podgorica 14-15. oktobar 2023.

Od 18. februara 2021, od kako ga je, osnovano se vjeruje, postavio za patrijarha Aleksandar Vučić, eto nam Perića svako malo; za nevjerovati, da nije provjerljivo: PROŚEČNO NAS OBILAZI SVAKA TRI I PO MJESECA.

Ovakva hiperaktivnost nekog patrijarha Srbije kroz Crnu Goru se ne pamti za vakta Amfilohija Radovića; tada su svraćali kod nas otprilike na 3-4 godine, ako ne i rjeđe.

„Onaj ko ne zna ko je, dolazi u situaciju da mu neko drugi kaže ko je da mu neko drugi odredi ko je”, reče sinoć Porfirije Perić svojim sljedbenicima u Podgorici, „a vi, braćo i sestre znate ko ste. Znamo da ste utemeljeni u SVETOSAVSKOJ i čistoj veri”.

On je dodao da „svaki Srbin koji je pravoslavne vjere, ma kuda se nalazio, može reći da je Podgorica njegovo duhovno rodno mjesto”.

„Ponosni smo što govorimo srpskim jezikom Marka Miljanova”, nastavlja Perić (62), rođen u Bečeju, odrastao u Čurugu kod Žablja (Srbija), od roditelja iz okoline Dervente (Bosna i Hercegovina) koji su se u Titovim kolonizacijama nakon 1945. naselili u Vojvodinu.

Marko Miljanov, čiji zapisani jezik i jezik Perića provjerljivo imaju tolike drastične razlike — nikada nije ostavio trag da „govori srpskim jezikom”. A njegovi „srbi” i „turci”, uobičajeni za ondašnjost, imaju samo „vjersku” konotaciju, iako u stvarnosti „srpska” ili „turska” vjera ne postoje.

Šta uopšte hoće ovaj Perić? „Patrijarh SPC Porfirije”, objašnjavaju njegovu misiju srpski portali, „poručio je u Podgorici okupljenim vjernicima da dobro znaju ko su, kojim jezikom govore i kom narodu pripadaju: vjernici SPC, da govore srpskim jezikom i da su pripadnici srpskog naroda”.

„Ova IZJAVA PATRIJARHA srpskog je važna imajući u vidu da dolazi U SUSRET POPISU stanovništva koji će u Crnoj Gori biti održan početkom novembra”…

A iz ogranka Crkve Srbije, eparhije crnogorsko-primorske, najavili su da će patrijarh Perić danas obići, kako su formulisali, „crkvu Svetog Đorđa pod Goricom, NAJSTARIJE bogoslužbeno mjesto u Podgorici, u kojoj je PO PREDANJU svetu tajnu krštenja primio Sveti Simeon Mirotočivi”.

Takvo „predanje” — tu skoro su izmislili; a za hram Svetoga Đorđija ili Georgija (Άγιος Γεώργιος) pod Goricom, premda staroslavan po arhitekturi — sagrađen između 9. i 11. vijeka kad nikakva traga Srba u Duklji (Diokliji) nema — nije „najstarije bogoslužbeno mjesto u Podgorici”; ima mnogo starijih, na primijer u ostacima starohrišćanskog grada Duklje (Doclea).

Riječ-dvije o „Svetom Simeonu Mirotočivom”, alijas Stefanu Nemanji — taj krvoločni vladar Raške (Srbije) koji je uništio preteču savremene države Crne Gore, nezavisno Kraljevstvo dukljanskih Vojislavljevića, u mladosti je u nekoj od naših crkava kršten; ali — u ovdašnjoj crkvi „LATINSKOJ”. To se desilo u vrijeme dok mu otac, Zavida, možda porijeklom stvarno Dukljanin, na ovim prostorima boravi kao velmoža-izbjeglica iz Raške (Srbije).

S tim u vezi, citiramo „Život svetog Simeona” — spis koji nema sačuvan i provjerljiv original, nego stvarne ili navodne prijepise, od mnogo vremena kasnije; i kao takav je transkribovan i preštampan s uredničkim objašnjenjima u knjizi „Stefan Prvovenčani: Sabrani spisi” („Prosveta” i „Srpska književna zadruga, Beograd, 1988).

Tu se, za velmožu ZAVIDU, veli da je u Raškoj „bio veliki metež” i „braća mu ZAVIŠĆU otela zemlju”; te Zavida, biva, „iziđe iz bunâ njihovih u mesto rođenja svojega, po imenu Dioklitija”.

I onda vele: rodi se, i-ili je samo kršten — jer se sveta tajna krštenja smatra u hrišćanstvu rođenjem — „sveto dete” tj. misle na Nemanju, „u mestu po imenu Ribnica”. Konkretno, tu se Podgorica ne pominje.

Slijedi glavno iz spisa, da je Nemanja „u mestu po imenu Ribnica” KRŠTEN KAO KATOLIK:

„A kako su u zemlji toj i latinski jereji, to se po volji božjoj udostoji da u hramu tom PRIMI I LATINSKO KRŠTENJE”.

„Prema našoj tekstološkoj analizi”, upozoravaju srpski priređivači spisa, „zasnovanoj na upoređivanju sačuvanih rukopisa sa Životom Stefana Nemanje od Prvovenčanog, Ribnica nije mesto Nemanjinog rođenja nego mesto gde se nalazio hram u kome je on kršten”.

Još se u „Životu svetog Simeona” o ovoj temi veli da se Zavida s familijom u neko doba iz Dioklije povrati u Rašku; i Nemanju tamo, blizu današnjeg Novog Pazara (Srbija) — opet krstiše, vjerovatno kao pravoslavca!

„A kad se vratio otac njegov u stolno mesto, opet se udostoji da PRIMI DRUGO KRŠTENJE iz ruku svetitelja i arhijereja usred srpske zemlje, u hramu svetih i sveslavnih i vrhovnih apostolâ Petra i Pavla”.

Drugim riječima, hrama Svetoga Đorđija u Podgorici nema u ovim spisima; niti u drugim iole vrijednim pomena. Ako se Nemanja i jeste krstio na ovim prostorima, kršten je kao katolik, a to se krštenje u Raškoj smatralo „nevaljanim” pa je „poništeno” novim obredom.

Napominjemo i sljedeće:

- poput Karađorđevića „Ace palikuće” Aleksandra mnogo stoljeća kasnije, a i on, za sramotu, i rođen u Crnoj Gori i kršten u ovdašnjoj Crkvi (pravoslavnoj autokefalnoj Mitropoliji crnogorskoj), pa Crnu Goru docnije krvavo okupira i uništi i zbaci Petroviće-Njegoše — i „sveto dete” Nemanja, kad poodraste, do januara 1186, razori, liše Kotora, upravo i Diokliju Vojislavljevića; i to kako u pomenutom spisu „Život svetog Simeona” nabraja sin mu Stefan Prvovenčani: „Danj grad, Sardoniki grad, Drivast, Rosaf grad zvani Skadar, grad Svač, grad Ulcinj, grad slavni Bar”, a „ostale gradove POOBARA, i PORUŠI, i PRETVORI SLAVU NJIHOVU U PUSTOŠ”.