Crna Gora zauzela je pozamašan dio u publikaciji "Euroasian disunion", autora Janusa Bugajskog i Margarite Asenove, koja se bavi metodama uticaja Rusije na druge države, radi njihovoga dovođenja u položaj zavisnosti od Moskve.
Jedan od načina za postizanje toga cilja je, piše u publikaciji, takozvana tehnika ambasadorskog uticaja.
„Visokorangirani ruski političari... su se kao ambasadori još intenzivnije angažovali i upleli u domaću politiku, razvijajući pri tom kvazi-kolonijalni odnos. U nekim slučajevima, poput, crnogorskog i srpskog, ruski ambasadori govore javno protiv širenja NATO-a, postavljajući se kao zaštitinici od pritiska sa Zapada i miješanja SAD-a. Nasuprot tome, pojedine inostrane diplomate u Moskvi i ostalim ruskim gradovima su žrtve verbalnog i fizičkog zlostavljanja“, naglašava se u knjizi.
Tu se, dalje tvrde autori, ruski uticaj ne zaustavlja.
Srbe u BiH, Crnoj Gori i na Kosovu, navode autori, podržavaju razne ruske agencije, a sve s ciljem stvaranja javnog mnjenja koje bi bilo protiv evro-atlanskih integracija.
Fokusiranje na monohrome uticaje, još jedna je taktika Moskve, koja promoviše proteste, radi destabilizovanja vlada koje joj ne odgovaraju ili čak onih koje želi da kontroliše, oslabi ili kazni.
„Za razliku od autohtonih i prozapadnih šarenih revolucija, koje za cilj imaju da ojačaju vladavinu prava, te otkrivanje izbornih i ostalih zloupotreba vladajućih struktura, Moskva gleda na pobunu kao na sredstvo za slabljenje demokratskih procesa i regresiju integracije ka Zapadu“, navodi se u publikaciji.
Reprezentativni su primjeri Crne Gore i Moldavije.
„U Moldaviji, Moskva je finansirala pokrete protiv pro-evropske administracije, kako bi je zamijenila vladom koja je okrenuta ka Kremlju. U Crnoj Gori, ruski zvaničnici su podržali nezadovoljnu grupu, te srpske nacionalističke partije da pokušaju da svrgnu vladu Mila Đukanovića, koji je obećao NATO članstvo“, tvrde autori.
Tu je i ekonomski pritisak, proistekao iz finansijske zavisnosti od Kremlja. Kako bi se kupio politički uticaj, posebno su korisni energetski resursi, državne pozajmice kao i biznis investicije.
Kako bi se pobijedilo u „ratu za gasovode“, radi se na prisustvu ruskih firmi na balkanskom tržištu.
„Obećavajući velike investicije, visoke tranzitne takse i poreze, te masovna zapošljavanja, Moskva uspijeva da okrene ove zemlje protiv EU lobista koji se zalažu za gasovode po evropskoj legislativi“
Posebno je, smatraju, politička scena polarizovana u Bugarskoj, gdje pojedini političari misle da kratkotrajni benefiti za sobom povlače ozbiljne posljedice.
„Ovo je evidentno posebno u slučaju Crne Gore, gdje su ruski investitori praktično doveli do bankrota najveće aluminijumske proizvodne jedinice“, dodaje se.
Propaganda, smatraju, nije strana Rusima. Koristi se sve – od lokalnih medija, preko interneta pa sve do društvenih mreža.
„Na primjer, crnogorski premijer Milo Đukanović je pod intenzivnom paljbom ruskih zvaničnika i njihovih medijskih kuća, upravo zbog otvorenog zalaganja za NATO integracije“, tvrde autori knjige.
Sve u svemu, navodi se dalje u knjizi, ruska administracija vidi Crnu Goru kao korisnu metu na Jadranskom moru.
„Iako ima pristojne veze sa Vladom, najbliže su veze sa pojedinim srpskim opozicionim partijama. Rusi takođe finansiraju i anti NATO-vski Pokret za neutralnost “, riječi su kojima se, između ostalog opisuje situacija u Crnoj Gori.
Uvid u cjelokupnu publikaciju dostupan je na sljedećem linku.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR