Pod kojom zastavom je sahranjen kralj Nikola? Pozivamo Amfilohija za svjedoka…

 Piše: Vladimir Jovanović

Kralj Nikola I Petrović-Njegoš, po želji njegove šćeri kraljice Italije Jelene Savojske, sahranjen je početkom marta 1921. u ruskoj crkvi Hrista Spasitelja (Храм Христа Спасителя) u Sanremu (Italija).

U istu grobnicu je docnije sahranjena kraljica Milena, a u istoj crkvi i crnogorske princeze: Ksenija i Vjera, kao i njihove sestre, ruske knjaginje Milica i Anastasija-Stane.

Grobnica u crkvi u Sanremu je uređivana i otvarana u nekoliko navrata godinama po ukopu kralja Nikole, a svuda u crkvi su se naravno nalazili simboli u ruskim nacionalnim bojama: bijelo-plavo-crvena.

Jeromonah Nikodim Janjušević i protojerej Ilija Kapičić, sveštenici autokefalne Crnogorske mitropolije – Crnogorske pravoslavne crkve u egzilu, borci Za Pravo, Čast, Slobodu i Nezavisnost Crne Gore, činodjejstvovali su sa ruskim pravoslavnim sveštenstvom prilikom sahrane kralja Nikole u Sanremu.

Odlukom i u organizaciji vlasti ondašnje SR Crne Gore, takođe uz veliku pomoć privrednika Stanislava-Ćana Koprivice, posmrtni ostaci kralja Nikole, kraljice Milene i dvije princeze su u jesen 1989. prenijeti u rodnu Crnu Goru. Pokopani su u dvorskoj crkvi na Ćipuru.

Sahrani 1989. na Cetinju su prisustvovali najviši zvaničnici ondašnje SFRJ, te masa naroda iz Cetinja i cijele Crne Gore. Takođe i sveštenstvo SPC – među njima je bio i ondašnji episkop banatski Amfilohije-Đedo Radović. Takođe i Vaslije Kačavenda, i ostali.

Sanduk kralja Nikole je zaogrnut replikom krstaš-barjaka sa Vučjega dola – crnogorskom vojnom zastavom, a sanduci kraljice Milene i dvije porinceze su zaogrnuti sa državnom zastavom Kraljevine Crne Gore.

Sa tim crnogorskim zastavama su i pokopani u grobnice na Ćipuru.

Crnogorska zastava ima tradiciju oko 600 godina – to je CRVENI BARJAK države Crnojevića

Službeni nekrolog s opisom posljednjih ovozemaljskih trenutaka Cara Junaka – naslovljen CRNOGORSKOM NARODU I VOJSCI! – donosi ondašnji „Glas Crnogorca”:

„Nečuvene do sada nepravde, počinjene prema Crnoj Gori i mučeničkom CRNOGORSKOM NARODU; stalne i preteške brige za čast, za sadašnjost i budućnost Crne Gore; i očajno i ničim nezasluženo sadašnje stanje CRNOGORSKOG NARODA, koga On očinski ljubaše, oborile su, prije vremena, Kralja, koji vas je vodio iz slave u slavu, za punih šesdeset godina i koji je uzdigao čast i ime CRNOGORSKOG NARODA na visinu na koju do sada nije dostizao nijedan od malih naroda.

NJEGOVO VELIČANSTVO KRALJ nije ispustio svoj veliki duh u slobodnoj Crnoj Gori, u sredini svoga ljubljenog naroda, što je bio zaslužio kao veliki muž i vladar, koji se je cijeloga vijeka borio za slobodu, a protivu grube sile i tiranije! On je umro s trnovim vijencem mučenika: brižan i očajan za ČAST, PRAVO I SLOBODU CRNOGORSKOGA NARODA.

On se je, blagodareći nepravdama i grubom nasilju onih za koje se je nesebično, dobrovoljno i herojski žrtvovao, preselio u vječnost u tuđini, daleko od drage nam Crne Gore; ali i pri potonjem izdisaju On je čvrsto prigrlio na svom srcu grudu zemlje crnogorske sa Carevog-Laza, koju je On uvijek sa sobom nosio kao simbol muka, herojstva i slave naše i koju će sa sobom u grob ponijeti. On je umro, u posljednjem času misleći na vas, s riječima: ‘Neka Bog blagoslovi i pomogne moje nesrećne Crnogorce!”

Navodi se i Kraljevo zavještanje: da se po OSLOBOĐENJU Crne Gore – pokopa u Crnoj Gori!

.

.

.

.

.

.

.