Kad ministar pravde itd. Vladimir Leposavić lepo pravno – istorijski izmišlja i propagandistički manipuliše

 (ILI ŠTO MINISTAR PRAVDE NOVE “APOSTOLSKE” VLADE U CRNOJ GORI G. VLADIMIR LEPOSAVIĆ SVJESNO ILI IZ NEZNANJA PREĆUTKUJE ILI ZABORAVLJA KAD CITIRA PROF. DR BALTAZARA BOGIŠIĆA

 Piše: Mr Novak ADŽIĆ, dipl. pravnik, istoričar i doktorand istorijskih nauka

 Čuveni pravnik i naučnik svjetskog glasa, profesor univerziteta, dr Baltazar (Valtazar) Bogišić, jedan od najglasovitinih pripadnika istorijsko-pravne škole u istoriji pravne nauke (Savinji, Puhta itd..), pisac i kodifikator “Opšteg imovinskog zakonika za Knjaževinu Crnu Goru” (1888) i prvi crnogorski ministar pravde, sproveo je 1873. godine jednu od mnogih važnih anketa, koja se odnosi na crkvene prilike u Crnoj Gori, u to vrijeme. Na pitanja u Anketi arhimandrita Nićifora Dučića odgovorio je sam Bogišić, a tada su, Bogišić i Dučić, zajednički, konstatovali kanonsko-pravnu i istorijsku činjenicu i realnost da je Crnogorska crkva bila i jeste autokefalna crkva.

U toj Anketi, obavljen je i dijalog između Dučića i Bogišića, u kome dr Baltazar Bogišić i arhimandrit Nićifor Dučić još 1873., bez dileme, koherentno, zajednički, jednodušno, konstatuju istorijsku činjenicu da je Crnogorska pravoslavna crkva bila autokefalna pomjesna crkva, koja ne zavisi ni od Carigrada, ni Sankt Petersburga, niti od bilo koje druge pravoslavne spoljne adrese. Tu anketu, u nastavku teksta, prenosimo vjerno objavljenom prepisu teksta na osnovu originala i autentičnosti, te, u tom smislu, nema sumnje da je ovo primarni i prvorazredni istorijski i pravno relevantni izvor.

Za istorijsku i pravnu nauku jeste to očigledna i notorna naučna činjenica, ali za novokomponovanog ministra g. Vladimira Leposavića evidentno nije, jer on, ili pojma nema o tome, odnosno, o ovome o čemu velim, ili on svjesno izmišlja i manipuliše, kao politički delegat i diletant, esencijalno, gaulajter uzurpatorske i okupacione Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, na osnovu čega je i postao ministar u novoj, po mom shvatanju, okupacionoj Vladi Crne Gore.

Možda je, prvo ili drugo, u pitanju, ne zanima me to, u suštini, neka se novokomponovani ministar gospodin Vladimir Leposavić „lepo“ izjasni po ovom relevantnom pravno-istorijskom pitanju; ne da odgovori meni (to i ne očekujem, niti me zanima; to mi i ne treba ništa, nikakav odgovor od njega, čak ga dostojim sa mnom naučne polemike ne uvažavam), odnosno, njegovo mišljenje me ne tangira, nego radi javnosti Crne Gore, a pogotovo stručnoj i naučnoj javnosti, bolje reći, naučnim, intelektualnim krugovima, etički, profesionalno, čak i znanstveno, kao pravnik, mislim da je dužan, ministar Leposavić, (inače član anticrnogorske svetosavsko-„apostolske“ vlade), „lepo“ makar saopštiti relevantne, pravno-istorijske činjenice o ovome, a ne biti (kao što jeste), samo jeftini političko-profiterski manipulator, falsifikator i najbobičniji propagandista, u celofanu fotelje u koju je sio.

Aktuelni ministar pravde, ljudskih i manjinskih prava i.t.d, g. Vladimir Leposavić, se i prije, a posebno od kada je stupio na dužnost rečenog ministra, po nalogu i izboru SPC, često, u javnim nastupima, poziva, na dr Baltazara (Valtazara) Bogišića, da bi, političkom zloupotrebom istoga, nastojao “legitimizovati” svoje, više nego poblematične, pravno-političke stavove i odluke. To on, fundamentalno politički i ideološki radi, istini za volju, dosljedno, a sve kako bi se sto više dodvorio velikosrpskim centima moći  i što je moguće više favorizovao okupacionu Srpsku pravoslavavnu crkvu u Crnoj Gori, čiji je on bio i dalje je pravni savjetnik.

On to čini i zato da bi što više diskriminisao Crnogorsku pravoslavnu crkvu i da bi pokazao da je, doktrinarno, ideološko-politički, u ešalonima, i to među koriferijima tih ešalona, odnosno, onih koji hoće, silom na sramotu, da asmiliraju, posrbe Crnogorce i neprirodno ih, novom nasilnom aneksijom u pokušaju, koja je na sceni, nastoje ugurati u velikosrpski projekat, tog meni odvatnog politički i ideološki, tzv. “srpskog sveta”, čemu sam kategorički antipodan.

Gospodin Vladimir Leposavić, ministar pravde itd., u novoj početničkoj i pro-četničkoj Vladi Crne Gore, pošto on voli da citira Bogišića, učtivo ga pozivam da “lepo” gospodin Leposavić, makar temeljno pročita spise Baltazara (Valtazara) Bogišića i da nam “lepo” kaže (ne meni, jer sam to davno izučio i znam) što nam djelo Bogišićevo govori, kada se radi o pitanju istorijsko-pravnog statusa autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve u nezavisnoj Knjaževini Crnoj Gori.

Očigledno je da je ministar Vladimir Leposavić, sa tri prsta podignuta s uzvišenom rukom, ispred statue Slobode u Njujorku, đe se nekad kao velikosrbin fotogafisao, pozersko-kozerski, trudio da opet dokaže ilustrativno da je velikosrbin, što on i jeste, ništa krio nikad nije, njegov izbor je u pitanju, ali znamo da foliranja nema, ne kod nas, makar, što savremnu istoriju znamo i svjedočimo je. Neka se g. ministar g. Leposavić izjasni o tome, odnosno, o ovome što prezentiram, saglasno temi teksta, iako znam da on, ili naučno pojma o tome nema, ili namjerno prećutkuje istorijske i pravne činjenice, što je samo sinonim, drugo ime za isto, za njega falsifkatora, a ja ću ga posjetiti na ono što je radio, pisao, provjerljivo je lako to. što je, dr Valtazar Bogišić jasno konstatovao o autokefalnosti Crnogorske crkve, za razliku od novokompovanog ministra pravde (o tempora, o mores!) g. Leposavića, koji to svjesno i falsifikatorski izbjegava i prećutkuje tu apodiktičku, istorijsko-pravnu činjenicu.

Nastavak teksta koji slijedi je vjerna reprodukcija onoga što je davno poznato u pravnoj i istorijskoj nauci, a koje, danas i duže vrijeme, svjesno zaboravljaju i prećutkuju ovdašnji velikosrpski klero-nacionalisti i šovinisti i protivnici današnje nezavisne Crne Gore i nacionane posebnosti Crnogoraca i građanskog društva, a pod kišobranom Beograda i Moskve i njenih ekspozitura, agentura, epigona...

No, da se vratimo, suštini problema.

Naime, u pomenutoj Anketi dr  Baltazar (Valtazar) Bogišić pita Nićifora Dučića: 

“Crnogorska crkva drži li se autokefalna, ako ne, pod čijom jurisdikcijom stoji, pod Patrijarhom carigradskim ili pod Svetim sinodom peterburžskim”?

Nićifor Dučić:  “Posve autokefalna i osobenu jerarhiju ima”.

Baltazar Bogišić:  “Stoji li Crnogorska crkva u kakvom odnošaju međusobnih darova sa Sinodom peterburžskim ili s Patrijaršijom carigradskom? Daje li ovomu posljednjemu kakvu godišnju potporu kao što daje Srbija i Grčka? Ima li još kakav drugi odnošaj među njima”?

Nićifor Dučić:  “Uzajamnosti nema, nego što samo Sinod šalje kadkad na ime priloga crkvene stvari, knjiga, odežda itd., što čine iz Rusije često pojedini ljudi… Carigradskom patrijarhu niti je kad što davala Crnogorska crkva, niti sada daje, niti joj je ko što u tome iskao, niti ište. Nema nikakvog drugog odnošaja osim što se u novije vrijeme vladike crnogorske posvećuju u Petrogradu”.

Baltazar Bogišić: “A u kom je odnošaju Crnogorska crkva sa srpskom Patrijaršijom u Karlovcima, a u kakvom s mitropolitom beogradskim, s bugarskime gzarhatom i s drugim autokefalnim crkvama”?

Nićifor Dučić:  “Nema zvanična odnošaja nikakva, nego mir i ljubav”. 

 Valtazar Bogišić:  “Ima li kakav pismeni ugovor među Crnogorskom crkvom i jednom od navedenih pravoslavnih autokefalnih vlasti i crkava kojima su ustanovljena pravila međusobnog odnošaja”?

Nićifor Dučić:  “Nema nikakvog s nikim”.

Valtazar Bogišić:  “Da mitropoliti Crnogorski primaju svoju hirotoniju u Petrogradu je li neizbježno pravilo ili to biva iz običaja i rad kojih uzroka? Ako nije pravilo, kakve ustanove postoje u rukopoloženju mitropolita”?

Nićifor Dučić:  “Nije to nikakvo pravilo, nego u novije vrijeme postade običaj iz političkih uzroka, budući da je glava crkve do nedavno bio i glava države, a pak sadašnji mitropolit tek je treći koji se rukopolaže u Petrogradu”.

Sapienti sat-devna je izreka u rimskom pravu bila !

 (Izvor: Prof. Dr Valtazar Bogišić, “Pravni običaji u Crnoj Gori, Hercegovini i Albaniji”, priredio prof. dr Tomica Nikčević, CANU, Titograd, 1984, str. 238-239. Vidi o tome i Novak Adžić, “Kratka istorija Crnogorske pravoslavne crkve“, Cetinje, 2000, str. 146-147).