Iz hrestomatije velikosrpske mitomanije i istorijskih laži (I dio)

Piše: mr Novak ADŽIĆ, doktorand istorijskih nauka

Kad u istoriografiji i političkom životu mitologija i posebno mitomanija postanu supstitut za utvrđene istorijske činjenice, onda nastupaju ozbiljni problemi u racionalnom sagledavanju, razumijevanju i tumačenju i prošlosti i sadašnjosti.

Velikosrpska ideologizirana propaganda lažne istorije ili poželjna projekcija prošlosti bazira se na brojnim bajkama, fantazijama, zabludama, mitologiji, obmanama, prevarama i lažima.

I politički je fokusirana na falsifikatorskom, opskurnom, iskrivljenom i romantičarskom, megalomanskom ideološkom shvatanju istorije, a sve radi ostvarivanja određenih i konkretnih političkih, klero-nacionalističkih, šovinističkih i drugih ciljeva, asimilatorskih, ekspanzionističkih i hegemonističkih pretenzija, naročito prema i protiv Crne Gore i crnogorskog naroda, odnosno, istorijski autentične, samobitne crnogorske nacije.

Evo, u ovom kraćem tekstu, samo nekoliko primjera utvrđenih istorijskih činjenica koje demistifikuju, razobličavaju, demontiraju neke od brojnih velikosrpskih ideološko-političkih podvala, laži i propagandno-agitaciono i agenturnih tvrdnji, a što je najvećim dijelom vezano za Crnu Goru.

Najprije, u Crnoj Gori je do druge polovine 19. vijeka bio dominantan narodni kult Ivana Crnojevića, ranije bio jako izražen kult dukljanskog kneza Svetog Vladimira Dukljanskog itd., a književno-politički uvezeni, nametnuti Kosovski mit i kult Milosa Obilića do Njegoša skoro da nije imao nikakvog uporišta u Crnoj Gori i u tradiciji i pamćenju crnogorskog naroda.

Uz to, Miloš Obilić je istorijski nepostojeća ličnost, odnosno, on je iz poetskih i ideologijskih i političkih motiva i ciljeva mitska, izmišljena ličnost - istorijski nepostojeći junak, pjesnička ili epska fikcija i narativ. Crnogorci, odnosno, ondašnji Zećani, a pređašnji Dukljani, na čelu sa poglavarom države Zete Đurađom II Balšićem, nijesu namjerno htjeli da učestvuju u Kosovskom boju 1389. godine.

Ali recimo, u Kosovskom boju učestovali su pored Srba, velikim dijelom Mađari i Hrvati predvođeni vojskovođama hrvatskim Ivanom Horvatom i Ivanom Paliznom, kao i Bosanci predvođeni Vlatkom Vukovićem, koji naravno nije bio Srbin.

Takođe, srpski knez Lazar Hrebeljanović nije bio srpski car, vec knez, a izmišljeni lik Miloš Obiliž nije ubio osmanskog sultana Murata, već je to uradio radi preuzimanja prijestola njehov sin Bajazit, koji je ubio radi osmanskog trona i brata Jakuba.

Zatim, relevantno je reći, u svrhu raskrinkavanja velikosrpskih mitomanskih i istoriografskih i propagandnih otrova i izmišljotina, istorijsku činjenicu da Raško Nemanjić nije istorijsko-državotvorno i prije svega religijski, etnički i nacionalni crnogorski svetac i da je njegov crkveno-školski kult uveden u Crnoj Gori, vještački importovan od strane mitropolita, izvanjca na čelu autokefalne Crnogorske crkve, Nikanora Ivanovića, Srbina iz Drnisa, tek 1856.

Od tada počinje da se on u Crnoj Gori slavi kao školski svetac i crkvena ličnost i širi se njegov kult. Kult Svetog Save do dana nije postojao u Crnoj Gori i Crnogorci primarno nijesu znali ko je sveti Sava Nemanjić.

Recimo, Sveti Petar Cetinjski i vladika Rade nikad u svojim službenim spisima i djelima niđe nijesu spomenuli svetoga Savu Nemanjića.

Takođe, knjaz Nikola i njegov otac veliki vojvoda Mirko Petrović-Njegoš su nakon ubistva knjaza Danila u Kotoru 1860, razriješili Nikanora Ivanovića sa položaja mitropolita, poglavara Crnogorske autokefalne pravoslavne crkve i protjerali ga iz Crne Gore.

Tog Nikanora koji je uveo slavljenje Svetog Save u Crnoj Gori. Do vremena knjaza Nikole ne postoji ni jedan manastir ili crkva u Crnoj Gori posvećena svetom Savi, koliko je makar meni poznato. Nije mi poznato da se u Crnoj Gori u Nikolino vrijeme ijedan manastir nazvao po Svetome Savi. Bilo je, doduše, pojedinačnih, ali jako rijetkih crkava tada podignutih i posvećenih njemu u određenim mjestima.

Dalje, Prvi srpski ustanak je 1804, početak bune protiv dahija u beogradskom pašaluku Osmanskog carstva. podignut pod vođstvom Karđorđa, a Sultanu i Porti je odgovarala pobuna protiv odmetnutih od Stambola lokalnih namjesnika i njihove hrđave uprave na Balkanu.

Karadorđe nije bio etnički Srbin, već Albanac katolik, iz plemena Klimenti, i Karađorđevići su dugo slavili kao slavu Svetog Klimenta. Inače, Karađorđe je bio ubica. Ubio je brata, oca, a na majku je prosuo, usuo košnicu punu pčela. I njegov kum Miloš Obrenović je kasnije organizovao njegovo ubistvo, kidanjem glave za račun Osmanskog castva i Devleta, Divana i Porte, kojima je, odnosno njihovim povjerenicima, na dar poslana.

Takođe, važno je napomenuti da je na Karađorđevoj zastavi pored ostalog bila važan simbol svinjska glava (divljeg vepra) probodena strijelom i da je trobojnica tek kasnije vazalnoj kneževini Srbiji u doba Miloša Obrenovića, odlukom sultana Mahmuta II propisana kao nacionalni simbol zemlje Srbije u sastavu Osmanske imperije.

Takođe, i na grbu Karađorđa je istaknuta svinjska glava kao nacionalni amblem, a i na pečatu Srbskog praviteljstvujusceg sovjeta iz 1804. nalazi se u jednom njenom dijelu svinjska glava kao dio službenog, zvaničnog srpskog pečata.

U to vrijeme, Crna Gora je bila slobodna drzava i njena državna zastava tada je bila krstaš barjak. Govorim do vremena knjaza Danila I Petrovića Njegoša. Crnogorski simbol i na državnom grbu i zastavi bio je vjekovima dvoglavi orao, još od doba Crnojevića, a orao je simbol slobode. Državni grb Crne Gore i grb Crnogorakog senata u Njegoševo vrijeme bio je dvoglavi orao sa lavom u prolazu ispod orla.

Nijesam, uz izvinjenje ako griješim, čuo, niti znam da glava vepra, makar bio i divlji, simbolizuje slobodu i da se može primaći bilo kako simbolici slobode - a to je orao.