1 °

max 10 ° / min 1 °

Nedjelja

24.11.

10° / 1°

Ponedjeljak

25.11.

11° / 5°

Utorak

26.11.

11° / 6°

Srijeda

27.11.

14° / 8°

Četvrtak

28.11.

13° / 8°

Petak

29.11.

12° / 6°

Subota

30.11.

7° / 4°

Podijeli vijest sa nama.

Dodaj do 3 fotografije ili videa.

Maksimalna veličina jednog fajla je 30MB

minimum 15 karaktera

This site is protected by reCAPTCHA and the Google. Privacy Policy and Terms of Service apply.
78 crnogorskih sveštenika 1945-46. za autonomnu jurisdikciju i stvaranje Pravoslavne crkve Jugoslavije (III dio)

Istorija

Tag Gallery
Comments 0

78 crnogorskih sveštenika 1945-46. za autonomnu jurisdikciju i stvaranje Pravoslavne crkve Jugoslavije (III dio)

Autor: Antena M

  • Viber

Priredio: Vladimir Jovanović

Sinod Srpske pravoslavne crkve (SPC) depešom je početkom avgusta 1945. upitao jednog od rijethih svojih tadašnjih pouzdanika na Cetinju, protojereja Nikolu Markovića, je li zgodno i kada da mitropolit Josif Cvijović učini kanonsku pośetu Cetinju? S iste adrese od Ministarstva za Crnu Goru Demokratske Federativne Jugoslavije — a ministar je Milovan Đilas — zatraženo je odobrenje da Cvijović otputuje za Crnu Goru.

U Patrijaršiji su shvatili da Joanikije Lipovac nema bogzna kakvu budućnost — on se najotvorenije, kontinuirano od početka 1942. i nepovratno svrstao u četnički tabor pod patronatom i Italijana i od septembra 1943. Njemaca, raspirujući u Crnoj Gori svojim poslanicama i djelima krvave bratoubilačke borbe, odvlačeći u ambis i značajan dio sveštenstva.

Čak i nakon što je kralj Petar II Karađorđević iz emigracije, prethodno priznavši Tita za šefa vlade de iure postojeće Kraljevine Jugoslavije (sporazum Tito-Šubašić), javno 12. septembra 1944. pozvao pripadnike četničkoga pokreta da se promptno priključe partizanskoj vojsci — a one koje odbiju da „zloupotrebljavaju ime kralja i autoritet krune” – Lipovac je ostao uz Pavla Đurišića, koji ga je potom imenovao za počasnoga predśednika tzv. Nacionalnoga komiteta za Crnu Goru, Boku i Stari Ras.

A još 4. aprila 1945. — tada je Lipovac živ i u pokušaju bjekstva s kolonama Đurišića oko Lijevča Polja (BiH) — Sinod u Beogradu ga razriješava eparhijske katedre crnogorsko-primorske; i aktom br. 572/zap. 145 određuje Cvijovića za administratora.

Tadašnji prvojerarh SPC, patrijarh Gavrilo Dožić, boravi u emigraciji, navodno „radi liječenja”, a zapravo u tajnosti pregovora o svojoj koži sa Titovim izaslanicima iz UDBE o povratku u Beograd, pripremajući svoju ličnu izdaju kralja Karađorđevića. Dožića su njemačke okupacione vlasti internirale u aprilu 1941, do decembra 1944, kada je prebačen u Sloveniju; tamo je, po slobodnoj volji, sa Nikolajem Velimirovićem, šurovao s Njemcima, četinicima Momčila Đujića i srpskim nacistima Dimitrija Ljotića (naslovna fotografija uz ovaj tekst).

Josif Cvijović (1878-1957), predratni član četničke organizacije, od 1932. mitropolit skopski SPC, blizak saradnik Nikolaja Velimirovića, kao najstariji u Patrijaršiji rukovodio je od maja 1941. Sinodom u Beogradu, tj. u Srbiji kojom je od jeseni te godine do oktobra 1944. upravljao od nacista zavisni predśednik srpske vlade general Milan Nedić…

Na upit, dakle, o mogućnosti Cvijovićeve kanonske pośete Cetinju, protojerej Nikola Marković iz Cetinja je Sinodu proslijedio:

„Odgovor na vašu depešu br. 1288 od 4. avgusta 1945. koju ste primili iz Beograda treba da bude: ‘Svetom arhijerejskom sinodu - Beograd. Predloženo da se pridržavate REZOLUCIJE sveštenstva crnogorskog donešene u gradu Nikšiću 15. juna t.g. i mi ostajemo dosljedni njenim zaključcima’.

Prednje vam dostavljamo radi znanja i upravljanja. Sekretar [Vjerske komisije Crne Gore], svešt[enik] Đ[orđije] Kalezić”.

Zaključci iz rezolucije osnivačkoga skupa Udruženja pravoslavnih sveštenika Crne Gore 14-15. juna 1945. u Nikšiću — sa potpisima 78 sveštenika — osuđuju velikosrpski šovinizam vrha SPC, a pozivanjem na tradiciju crnogorskih vladika i Petrovića-Njegoša u osnovi traže obnavljanje Crnogorske pravoslavne crkve u statusu autonomne jurisdikcije unutar nove Pravoslavne crkve Jugoslavije, do koje bi došlo promjenama Zakona o SPC (iz 1929. godine) i Ustava SPC (1931).

Svešteničku rezoluciju je Sinodu poslao protojerej-stavrofor Petar Kapičić, predśednik Udruženja. On je rođen 1890. u Ugnjima, na Cetinju svršio je Bogoslovsko-učiteljsku školu. Od 1913. do 1922. učitelj, kada je, od tadašnjega mitropolita Gavrila Dožića, rukopoložen za sveštenika, jereja; od 1938. protojerej. Rat proveo na Cetinju, nije se „kompromitovao”. Po oslobođenju, član Sreskoga odbora i Komisije za utvrđivanje ratne štete u Crnoj Gori.

U propratnome aktu, o. Petar Kapičić umoljava Sinod SPC da sprovede u život odluke donijete rezolucijom crnogorskoga sveštenstva; traži da uprava Udruženja pravoslavnih sveštenika Crne Gore preuzeme administriranje Crkvom u Crnoj Gori do postavljenja arhijereja-administratora i određivanja arhijerejskoga zamjenika, a dotle da se prepiska sa eparhijom crnogorsko-primorskom obavlja preko uprave Udruženja pravoslavnih sveštenika Crne Gore; za arhijerejskoga zamjenika predlaže sveštenika Milana Mihailovića.

MILAN MIHAILOVIĆ, rođen 1879. u Bjelopavlićima, protojerej-stavrofor u mirovini, rukopoložen je za sveštenika u Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi, član konsistorije i crkvenoga suda u Nikšiću. On je najstariji sin Neđeljka-Neda Mihailovića (1849-1912) iz Mijokusovića, takođe sveštenika Crnogorske crkve, paroha Rsojevićsko-mijokusovićskog, te poslanika Crnogorske narodne skupštine…

U Patrijaršiji u Beogradu je upaljen „crveni alarm” zbog razvoja situacije u Crnoj Gori, bezmalo identične onoj u Makedoniji oko obnove Ohridske arhiepiskopije. Sinod se 15. septembra 1945. oglasio saopštenjem, u kojem pilatovski „pere ruke” od Joanikija Lipovca, a koga su — i to je posebno licemjerje — u novija vremena proglasili „SPC sveštenomučenikom”.

Sinod iz Beograda 15. septembra 1945. saopštava:

„Sinod za vreme okupacije podjednako se interesovao i brinuo o svima delovima naše Sv. Crkve u granicama mogućnosti. Nijedan momenat Sinod nije propustio a da ne izvrši svoju dužnost prema Crkvi i SRPSKOM NARODU.

Premda je Sinod stalno nastojavao da se pod okupacijom sačuva jedinstvo SPC, ipak je neprijateljska sila bila jača, te je i Crkva ne samo bila pocepana, nego je bila prekinuta i onemogućena gotovo svaka veza, kako između pojedinih delova tako i sa centralom naše Crkve. Za sve to najmanje snosi odgovornost Sinod.

Eparhija crnogorsko-primorska okupirana od strane neprijateljskih italijanskih vlasti bila je potpuno otsečena od naše Patrijaršije i živela u posebnim prilikama.

Da su ARHIJEREJ [Joanikije Lipovac] i crkvene vlasti eparhije crnogorsko-primorske imale redovne veze sa Patrijaršijom, MOŽDA SE U NJOJ NE BI DESILO ONO ŠTO SE DOGODILO.

Iz istih razloga je tamošnjem sveštenstvu ostalo nepoznato stanje naše Crkve pod nemačkom okupacijom, rad našeg ovdašnjeg sveštenstva i teškoće protiv kojih se borila naša Crkva na čelu sa Sinodom…

S obzirom na materijalno stanje pojedinih eparhija, Sinod nikad nije zaboravio sveštenstvo u Crnoj Gori sa kojim nije mogao imati redovnih veza ali je pojedince prihvaćao i pomagao kad su mu se za savet i pomoć u ma kom vidu obraćali.

U brizi i staranju za dobro naroda i sveštenstva, posle oslobođenja, a po privatnom saznanju da je njegovo visokopreosveštenstvo mitropolit crnogorsko-primorski g. Joanikije NAPUSTIO SVOJU EPARHIJU, Sinod je po svima kanonskim i zakonskim propisima odmah postavio rešenjem svojim od 4. IV/22. III 1945. Sin. Br. 772/ zap. 145 administratora eparhije, koji je sa svoje strane, a po dobivenim obaveštenjima od strane crkvenih i svetovnih ljudi koji poznaju tamošnje prilike, odmah postavio arhijerejskog zamenika, organizovao crkveni sud i o tome njegove članove na Cetinju obavestio.

Stoga se čini velika nepravda Sinodu ako bi se i pomislilo da je svoje dužnosti zanemario, da se za izvesne delove naše Crkve nije interesovao ili čak da sprovodi neku ‘VELIKOSRPSKU IDEOLOGIJU’, te da je njegovom krivicom naša Crkva i naše rodoljubivo sveštenstvo dovedeno u položaj koji ne pripada narodnom sveštenstvu u Crnoj Gori.

Jedan deo sveštenstva našeg u Crnoj Gori, našavši se usamljeno posle odlaska svoga eparhiskog Arhijereja i jednog dela tamošnjeg sveštenstva i ne sačekavši da se prethodno upozna sa radom i namerama Sinoda, to je sveštenstvo pristupilo IZVESNOJ AKCIJI, koja je U SUŠTNOJ PROTIVNOSTI sa postojećim kanonskim i zakonskim propisima naše Svete Crkve i PRISVOJILO tuđa prava i tuđe dužnosti koje mu ne pripadaju, tako da je svojom pomenutom rezolucijom PREKORAČILO dozvoljene granice i SAMOVLASNO uzelo na sebe ulogu da ono reguliše položaj Pravoslavne crkve u našoj zemqi i Eparhiji u Crnoj Gori mimo glave Crkve njegove svetosti Patrijarha i Sinoda, koji je jedino nadležan za to.

Iz svih tih razloga Sinod, brinući se o crkvenom poretku i jedinstvu naše Crkve, POZIVA POTPISNIKE REZOLUCIJE i savetuje tamošnje sveštenstvo, da se u svome radu strogo pridržava učenja Sv. Jevanđelja, kanonskih propisa i zakona i Ustava naše Sv. Crkve i drugih propisa o radu i disciplini u Crkvi, kao što je to crnogorsko sveštenstvo u prošlosti uvek primerno radilo; da svoje snage ne upotrebljava i troši u međusobnim rasprama, nego složno na dobro Crkve naše, svog naroda i države, te da tamo opet zavlada blagočastije i poredak koji su glavni uslov našeg crkvenog života i napretka.

Jer put kojim je pošao izvestan deo sveštenstva crnogorsko-primorske eparhije NE VODI DOBRU NI JEDINSTVU CRKVENOM, već neredu i raskolu u Crkvi.

Ovo dostaviti nadležnim putem sveštenstvu u Crnoj Gori i objaviti u ‘Glasniku’ radi znanja i upravljanja celokupnog sveštenstva SPC”.

Saopštenje Sinoda SPC 15. septembra 1945. ostalo je bez efekta: crnogorsko sveštenstvo insistira na zaključcima svoje rezolucije.

Bilježi se i da je Josif Cvijović, očigledno pod utiskom da mu crnogorsko sveštenstvo odbija poslušnost, 15. septembra 1945. zatražio da ga Sinod razriješi dužnosti administratora crnogorsko-primorske eparhije, što je, do daljnjega, odbijeno.

Iz Patrijaršije se potom za podršku obraćaju komunističkim vlastima u Beogradu; najprije svome bivšem svešteniku iz Krupnja, Vladu Zečeviću, prijeklom Crnogorcu iz Nikšića koji je odrastao u Srbiji — tadašnjem jugoslovenskom ministru unutrašnjih poslova…

Nastavlja se…

Komentari (0)

POŠALJI KOMENTAR