Mićović: Mitropolija je AUTOKEFALIJOM stekla slobodu

Priredio: V.J.

Mitrofan Ban je postao mitropolit u jedno, može se reći, mirno i srećno vrijeme, poslije Berlinskoga kongresa, kada je Crna Gora dobila međunarodno priznanje i puno državno dostojanstvo kao DRUGA SRPSKA DRŽAVA — tvrdi Joanikije Mićović.

Područni eparhijski mitropolit crnogorsko-primorski Crkve Srbije (SPC), nesvršeni student filozofije, nije precizirao kojim je aktom Berlinskoga kongresa ili propisom, državnim ili crkvenim Knjaževine Crne Gore, ona definisana ili pomenuta kao „druga SRPSKA država”.

Služeći danas u Cetinjskom manastiru pomen mitropolitu Mitrofanu Banu, poglavaru autokefalne Mitropolije crnogorske – Crnogorske pravoslavne crkve, povodom 102. godišnjice od njegova upokojenja, Mićović je, prenosi eparhijski sajt, nastavio:

„U vrijeme čestitoga knjaza Nikole, Crkva u Crnoj Gori je od strane države bila proglašena AUTOKEFALNOM. Ali kakvo je to bilo značenje, kakva je bila suština i sadržina te autokefalije? Bilo je to mnogo daleko od onoga što pojedini današnji kvaziistoričari govore. To nije bila crkvena odluka, nego je to bila odluka države koja je bila prihvaćena i od strane Crkve, ali kao jedno prelazno stanje”.

Prema Mićoviću, koji je na čelu područne eparhije osnovane 1931. — i propisanim i potpisanim Ustavom SPC od strane kralja Aleksandra Karađorđevića — istorijska autokefalna Crkva Crne Gore Crnojevića do Petrovića-Njegoša je „pokrajinska”, o čemu takođe nema nikakvih podatka.

„Kao i druge pokrajinske Crkve u srpskim zemljama koje su sticale autokefalnost”, mišljenja je Mićović, „jedna po jedna, tako je Mitropolija STEKLA AUTOKEFALNOST, ali to je samo značilo slobodu; i to je samo značilo da se samo još jedan dio stare Pećke patrijaršije oslobodio”.

„I to je bila pretpostavka za obnovu Pećke patrijaršije, Srpske patrijaršije. Takva je, naravno, bila misao mitropolita Mitrofana”, zaključio je Mićović.

Nedavno je protojerej Igor Balaban, koordinator Pravnoga savjeta Mitropolije crnogorsko-primorske, „otkrio” da je crnogorska autokefalija MNOGO STARIJA od epohe knjaza Nikole i Mitrofana — naime da je, kako tvrdi, imala „Crnogorska crkva iz vremena od ukidanja Pećke patrijaršije (1766) do njezine obnove 1918-20. godine, svoju nezavisnost, koju su nesumnjivo zvali i AUTOKEFALNOŠĆU”.

Ni Mićovićeva ni Balabanova najnovija tumačenja crnogorske autokefalije nijesu se našla u nedavno potpisanoj preambuli „temeljnoga ugovora” D. Abazović – P. Perić.

„Treba napomenuti”, napisao je Balaban, „da pojam ‘CRNOGORSKA CRKVA’ istorijski označuje pravoslavnu crkvenu zajednicu na teritoriji Crne Gore, a često je, još konkretnije, označavao SAMOSTALNU Pravoslavnu crkvu na teritoriji Knjaževine i Kraljevine Crne Gore (od ukidanja 1766. do obnove Srpske patrijaršije 1918-20)”. 

Žička ili Pećka arhiepiskopija („patrijaršija”), nikad od Vaseljenske patrijaršije nije dobila status autokefalije — bilo tomosom, bilo unošenjem, poput Crnogorske pravoslavne crkve (Autokefalne Mitropolije Crnogorske) najkasnije 1855. u svešteni nomokanonski diptih.

Kao Vaseljenskoj patrijaršiji podložna samoupravna jurisdikcija, Pećka arhiepiskopija TRAJNO JE UKINUTA 1766. godine, kako doslovno i piše u propratnim aktima.

Provjerljivo je da o „obnovi” Pećke arhiepiskopije NEMA POMENA ni u prvom u istoriji tomosu o autokefaliji Crkve u Srbiji, koji je 1879. izdala Vaseljenska patrijaršija, odnosno ni u tomosu 1922. godine.

„Mitropolija crnogorska NIKADA NIJE BILA AUTOKEFALNA” je i naslov pamfleta Ljubomira Durkovića-Jakšića koji su 1991. zajednički blagoslovili i objavili Sveti arhijerejski sinod SPC i Mitropolija crnogorsko-primorska Amfilohija Radovića i propagandni slogan kojim Crkva Srbije decenijama nastoji da izmišljotinama kontaminira crnogorske crkvene tradicije.