Nije problem s činjenicama s kojima je Slaven Radunović u sukobu, već je problem neznanje dotične osobe

Piše: Novak Adžić

Najprije, imam potrebu da kažem da primitivni i klevetnički vokabular, koji ničim izazvan, u javnom diskursu koristi DF-ov poslanički šef i velikosrpsko-putinovski telal Slaven Radunović, u javnoj komunikaciji sa mnom, samo pokazuje stepen njegove nervoze, drskosti, ali i nemoći, koju manifestuje u nedostatku činjenica i argumenata kad bezuspjesno pokušava zamijeniti teze, kao što demonstrira i elementarnu nepristojnost i nevaspitanje u polemičkoj komunikaciji.

Reći za mene da sam "prevarant" samo zato sto sam javnosti prezentirao istorijske činjenice da su Crna Gora i Crnogorska pravoslavna autokefalna crkva proslavljali Božić u Njegoševo vrijeme 25. decembra, a ne 7. januara (nijesam rekao niđe da je Njegoš mogao da bira između 25.decembra i 7. januara, izbor nije objektivno ni postojao), samo pokazuje koliki je suštinski, kako u ovoj priči, tako i u politici, Slaven Radunović najobičniji obmanjivač i propagandista.

Takođe, reći za mene da sam "samoproglašeni istoričar" je kleveta Slavena Radunovića, saopštena bez ikakvog poštovanja elementarnih i nespornih činjenica, koje, inače, obavezuju ozbiljne ljude, što dotična osoba nije. Ja i ne znam što od škole, recimo, ima Slaven Radunović, niti me to zanima, ali me zanima da on u obzir uzme ono sto su provjerene i utvrđene činjenice da sam ja magistar i doktorand istorijskih nauka i diplomirani pravnik i autor 14 samostalnih knjiga iz istorije Crne Gore. To je notorni fakat.

No, da sada ostavimo po strani to što pokazuje u ogledalu Slavena Radunovića esencijalno ko je i što je na javnoj sceni i čemu je svemu nedostojnom sklon u javnom diskursu i u političkoj areni i zbog čega on nikada nije bio, niti objektivno može biti intelektualac, jer ne ispunjava uslove za to.

Činjenica je da je istina bolna za njega, ali se ona ne može potrijeti, koliko god Slaven Radunović to pokušavao jeftinim trikovima i manipulacijama.

U tekstu, objavljenom jutros na cijenjenoj Anteni M, ja sam samo prezentirao faksimile iz državnog kalendara Crne Gore - "Grlica" iz 1835. iz Njegoševog vremena, iz kojeg se jasno vidi da se Božić u Crnoj Gori, od strane kako Crnogorske pravoslavne crkve, tako i od strane državnih organa obilježavao odnosno slavio po tada vazećem kalendaru -25. decembra.

U istom tekstu, prezentirao sam i faksimile izvještaja iz "Glasa Crnogorca" iz 1907. godine koji kazuje da su crnogorska država u doba vlasti knjaza Nikole i Crnogorska crkva čiji je poglavar bio mitropolit Mitrofan Ban proslavljali Božić 25. decembra, te sam takođe iznio faksimil iz lista "Cetinjski vjesnik" od 24. 12. 1908. koji govori o pripremama o proslavi Bozića na crnogorskom Dvoru na Cetinju te godine.

Takođe, prezentirao sam i faksimile Državnog kalendara Kraljevine Crne Gore za 1920. koji je objavljen iste godine u Parizu, iz kojeg se eksplicitno vidi da su Crnogorski Dvor i Vlada u egzilu proslavljali Božić 25. decembra, a ne 7. januara.

Mnogobrojne su istorijske činjenice i one nepobitno kazuju da je vjekovima, običajno, tradicionalno i u kontinuitetu Božić u Crnoj Gori od strane crnogorskih vlasti, odnosno, države, Crnogorske crkve i crnogorskog naroda pravoslavne hrišćanske vjeroispovijesti proslavljan 25. decembra, a ne 7. januara. Tako je bilo sve do 1919. godine u Crnoj Gori, odnosno, sve dok nije nametnuto da se Božić slavi 7. januara i to se desilo nakon bespravnog ukidanja i nasilne aneksije i okupacije Crne Gore od strane Srbije od kraja 1918. i nasilnog ukidanja autokefalne Crnogorske crkve u procesu koji je trajao od kraja 1918. do februara 1922. godine.

Do tada su pravoslavci i rimokatolici u Knjaževini i Kraljevini Crnoj Gori proslavljali Božić istoga dana -25 decembra. Tek od tada pravoslavni Crnogorci i Crnogorke prelaze na slavljene Božića 7. januara, iako je Božić 25. decembra bio kalendarski jedinstven i za pravoslavce i rimokatolike u Crnoj Gori.

U nezavisnoj Knjaževini i Kraljevini Crnoj Gori pravoslavni njeni građani, stanovnici slavili su poslije Božića, 1. januara svake godine Novu godinu, tako da se nova godina nije slavila 14. januara, niti je postojala bilo kakva "srpska" ili "pravoslavna nova godina", nego samo Nova godina, koja se obilježavala i kalendarski nastupala poslije Božića.

U Njegoševo vrijeme, kao i u doba knjaza Danila i knjaza/Kralja Nikole pravoslavci u Crnoj Gori proslavljali su po važećem državnom i crkvenom kalendaru Božić 25. Decembra, dakle, isti dan kada su ga proslavljali i rimokatolici širom svijeta, kao i u Crnoj Gori koji su onda bili u njenim granicama i kao što ga sa radošću i srećom slave naša braća i sestre rimokatoličke vjeroispovijesti i danas.

Sve se promijenilo u pogledu Božića za pravoslavne u Crnoj Gori od 1919. ili preciznije institucionalno od 1920, kada je SPC (koja je tada nastala i prvi put uvedena u Crnu Goru) odlučila da Božić kalendarski više ne slavi 25. decembra nego 7. januara. U Kraljevini Srbiji se, inače, Božić slavio do 1919. godine takođe 25. decembra, kao i u Crnoj Gori.

Ja u ranijem tekstu niđe nijesam bilo što rekao u smislu da li i što treba raditi u smislu da se mijenja postojeće stanje u pogledu eventualnog izjednačavanja crkvenog kalendara, tako da sve sumnje i podmetanja tim povodom odagnamo.

Na kraju, važno je znati činjenicu da mnoge pravoslavne crkve koje su prešle na gregorijanski kalendar ali da i danas širom svijeta mnogi dominantno pravoslavni narodi i države proslavljaju Božić, isto kao i katolici - 25. decembra.

Pametnome dosta, a manipulatorima i falsifikatorima tipa Slavena Radunovića savjet da čita makar onako kako je napisano i da ne tumači zlurado, pogrešno i tendenciozno (maltene nepismeno) ono sto su u nauci utvrđene činjenice. Ako mu te činjenice ne odgovaraju, to nije problem sa njima nego sa njegovim stepenom obrazovanja i razumijevanja činjenica.