11. 02.1967.
Crnogorski slikar i likovni kritičar Milo Milunović umro 11. februara 1967. Jedan je od velikana kičice i platna sa Cetinja, na kojem je rođen 18. avgusta 1897. u knjaževini Crnoj Gori.
Milo je sa još jednim vanvremnskim umjetnikom, Petrom Lubardom osnovao Umjetničku školu u rodnom gradu, odmah nakon Drugog svjetskog rata. Obojca su joj se posvetili i kao pedagozi.
Nakon toga seli se u Beograd i sa grupom stvaralaca utemeljuje Državnu akademiju koja prerasta u Akedemiju likovnih umjetnosti.
Svoj talenat počeo je brusti na Cetinju, potom u Skadru, Firenci, Parizu i Zagrebu.
Redovan član Srpske akademije nauka i umetnosti, postao je 1958., a dopisni član Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu 1966.
Brojni likovni kritičari govorili su za Milunovića da ga karakteriše prefinjen kolorit, te da je ostao vijeran figurativnom slikarstvu koje uključuje: boju, oblik, liniju, tamu i svijetlo, teksturu, volumen i perspektivu.
Drugi su, pak, u potezima njegove četkice vidijeli opus apstraktnog ekspresionizma i egzistencijalizma, kao glavnog karaktera nekih slika. Prolazio je kroz različite umjetničke faze, ali na kraju “duh i kolorit Mediterana” odnose prevagu i postaju dominantni rukopis Milunovića.
Milo je imao pregršt samostalnih izložbi. Precizno 32. Od Cetinja i Titograda, preko Beograda, Zadra, Prištine, Rijeke, do Pariza i Moskve.
Njegovi slike izlagane su u Londonu, Marseju, Briselu, Atini, Milanu, Veneciji, Lionu…
Dobitnik je brojnih nagrada i odlikovanja. Nagrada Vlade NR Crne Gore uručena mu je u Titogradu 1948., a u gradu slikara i svjetlosti, u Parizu, odlikovan je Ordenom legije časti 1939.
N.B.
Roksana
Pohvala Anteni za pokretanje serije kratkih tekstova Pješčani sat. Bravo! Uzgred, hvala Anteni što nam svojim postojanjem čuva dušu, i što nas drži trijeznim da bar duhom, ne postanemo kuvane žabe.