PJEŠČANI SAT: Mirko Nikolin Petrović, nesrećni princ velikih ambicija

U cetinjsku matičnu knjigu umrlih, dinastije Petrović, posljednje ime upisano je 1918. Trećeg marta, te godine, poslije duže bolesti, u bečkom sanatorijumu, u 38. godini umro je knjaz Dimitrije Mirko Petrović. Vijest o njegovoj smrti objavila je i tadašnja austrijska štampa.  

U prvim tekstovima objavljeno je da  je preminuo crnogorski princ koji se  liječio u sanatorijumu Luv u Beču i da je svoje posljednje dane proveo sa  dvorskim ljekarom, ličnim sekretarom i slugom.

Pogrebna ceremonija obavljena je tek 14. marta, jedanaest dana nakon smrti princa Mirka. Prema nekim izvorima toliko je trebalo vremena da crnogorska delegacija stigne u Beč i prisustvuje sahrani.

U detaljnom tekstu, zapravo policijskom izvještaju pretočenom u novinski, objavljenom u Cetinjskom vjesniku, navodi se da je 14. marta na Centralnom groblju, uz visoke vojne počasti sahranjen princ Mirko. U crnogorskoj delegaciji koja je stigla u Beč bili su, između ostalih, vojvoda Božo Petrović, general Mitar Martinović, brigadir Milutin Vučinić, episkop zahumsko-raški CPC Kiril Mitrović koji je i obavio bogoslužbeni obred. Pogrebu su prisustvovali brojni zvaničnici, a navodi se da je bio prisutan i carski izaslanik. Princ Mirko sahranjen je u crnogorskoj vojnoj uniformi.

Princ Dimitrije Mirko Petrović  rođen je 17. aprila 1879. godine na Cetinju i bio je drugi sin crnogorskog suverena Nikole I. Nije pohađao zvanične škole, već je išao na privatne časove kod švajcarskog učitelja Šarla Pikea.

Kao i njegov otac i braća, i Mirko je bio vojnik. Bio je brigadir i komandant garde oformljene 1900. godine. Tokom Balkanskih ratova, učestvovao je u opsadi Skadra. Tokom Prvog svjetskog rata nije imao vojnih zasluga, jer je već bio veoma narušenog zdravlja. Bio je opsjednut željom da vlada, zato je stalno dolazio u sukobe sa ocem i braćom.

Volio je muziku i posjedovao izvjestan muzički talenat, pa je kod učitelja Roberta Tolingera iz Češke, koji je na Cetinju boravio sedam godina, Mirko učio sviranje i komponovanje. Volio je da putuje, vodio je mondenski život. Po evropskim metropolama ponašao se bez imalo političkog takta. O njegovom raspusnom životu, prožetom skandalima pisala je ondašnja štampa.

Sklapanje braka sa  Natalijom  Konstantinović, kćerkom  jedinicom srpskog generala Aleksandra Konstantinovića, bliskom rođakom sa dinastijom Obrenović, koja je u to vrijeme vladala u Srbiji, još više je podgrijalo njegove ambicije. Zbog neprimjerenih izjava i ponašanja, aludiranja da se kandiduje za srpski prijesto, jedno vrijeme bio je praktično u izolaciji u dvorcu na Kruševcu, u Podgorici. Ni porodični život sa Natalijom nije bio lišen skandala i tragedija. Od petorice sinova koje su dobili u braku, dvojicu je u najranijem djetinjstvu pokosila epidemija.

Natalija Konstantinović napustila je princa Mirka 1912. a brak je razveden šest godina kasnije.

Nakon egzila crnogorske dinastije 1916. godine, princ Mirko je ostao u Crnoj Gori. Ostanak je tumačen  kao jedan vid kolaboracije i taj njegov akt imao je negativne posljedice za poziciju izbjegličke vlade. Tokom okupacije austrougarske vlasti nijesu željele jednog Petrovića na Cetinju, pa su njegovo kretanje ograničili na dvorac Petrovića na Kruševcu. Teško bolestan, kasnije,  odveden je u Beč, na liječenje. Ni njegova smrt nije bila lišena političkih kalkulacija i sukoba. Na vijest da je preminuo drugi sin kralja Nikole, princ Mirko, među crnogorskim establišmentom koji je interniran po logorima Austrije i Mađarske, došlo je do podjela da li treba kralju slati telegram saučešća i kakav treba da bude tekst.

Sinovima kralja Nikole, crnogorskim prinčevima, bila je namijenjena, ali ne i suđena priča sa srećnim krajem. Njihove izbjegličke godine bile su ispunjene bolestima, nemaštinom i dugovima. Umrli su i sahranjeni u tuđini. Mirko i Danilo, jedan pored drugog na Centralnom groblju u Beču, a najmlađi Petar u Meranu, u Italiji.