Koncertom Bruckner Opening otvara se sezona Crnogorskog simfonijskog orkestra 2024/2025, u petak, 18. oktobra na Velikoj sceni MCCG, pod upravom šefa dirigenta Marka Korovića.
Na programu je Simfonija br. 7 u E- duru Antona Bruknera.
Anton Brukner (1824-1896), austrijski kompozitor čiju godišnjicu rođenja obilježavamo, jedan je od najvećih kompozitora epohe Romantizma, koji je stvarao u drugoj polovini XIX vijeka.
Pored instrumentalnih, kamernih i vokalno instrumentalnih djela u svom opusu, najveći doprinos istoriji muzike dao je na polju simfonijskog stvaralaštva. Zapravo, forma simfonije jeste njegov osnovni umjetnički izraz, putem koga upoznajemo „pravog“ Bruknera.
Upoznavanje sa Betovenovim i Vagnerovim muzičkim nasljeđem za kompozitora je predstavljalo otkrovenje, i tako umnogome determinisalo njegov stvaralački put. Brukner se u simfonijama pridržavao tradicionalne četvorostavačne forme, uprkos bogatstvu i širini muzičke misli, što je za konsekvencu imalo neuporedivo duže stavove unutar ciklusa u odnosu na grandioznog klasičara. Introvertan karakter i suptilan temperament kompozitora se najbolje prepoznaju u njegovim laganim stavovima, u temama kroz koje je prožeto lirsko, melanholično i tragično.
Kompleksna melodijska arhitektonika, raznovrstan i slojevit muzički sadržaj, oličenje su Bruknerovog kompozitorskog umijeća. Masivni zvuk orkestra u simfonijama predstavlja svojevrsnu repliku na Vagnerovu muzičku dramu. Bogatstvo orkestarskog zvuka praćeno dinamičkom gradacijom, u iščekivanju kulminacije koja često izostaje, jedan je od manira koji ukazuje na kompozitorovu karakternu crtu.
Istinski utemeljen u religiji, iskren i sa dječijom naivnošću, u društvu koje nije pokazivalo razumijevanje za njegov karakter, uzdigao se među velikane muzičke umjetnosti.
Sedma simfonija (1883) jeste jedno od najpoznatijih i najizvođenijih Bruknerovih simfonijskih ostvarenja. Početak prvog stava karakteriše tihi tremolo u gudačima, nakon koga se nadovezuju violončela i horne, donoseći glavnu temu širokog raspona i elegičnog karaktera. Druga tematska misao odiše tajanstvenošću i sa primjesom blage ekstaze.
Adađo nadmašuje ostale stavove po svojoj dubini i tragičnosti. Kompozitor je za ovaj stav kao konkretan povod imao predosjećanje Vagnerove smrti. Već na početku provijava utisak zloslutnosti koje donose Vagnerove tube. Stalno prisustvo tuge i boli na momente prekidaju izlivi neobuzdanih osjećanja. Brukner je svom velikom uzoru, u drugom stavu, ispjevao duboko potresnu posmrtnu pjesmu, koja se u konačnom pretvara u svečanu pogrebnu himnu.
Skerco sa svojom ostinatnom ritmičkom podlogom i primjenom kontrapunktskih umijeća, prodornim signalom truba u dijalogu sa trombonima, ostavlja utisak grotesknosti i nečeg demonskog. Središnji dio karakteriše mirniji i elegičniji sadržaj.
Finalom dominira glavna tematska misao iz prvog stava, najavljena tremolom u gudačima, veselog i razdraganog karaktera. Prvobitni osjećaj raspoloženja se mijenja pojavom koralne melodije u gudačkim i duvačkim instrumentima. Posljednji stav završava pompeznom kodom i izlaganjem teme sa početka.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR