INSTRUKCIJE IZ MOSKVE: Srbi da postanu CG suverenisti, centar srpstva da bude Podgorica, a ne Beograd

Piše: Vladimir Jovanović

Na sajtu Mitropolije crnogorsko-primorske SPC prekjuče, 5. aprila, postavljen je članak „Identitet – danas, juče, sjutra” Aleksandra Đokića, asistenta katedre za uporednu politiku moskovskoga Ruskoga univerziteta prijateljstva naroda (Российский университет дружбы народов).

Mitropolija crnogorsko-primorska SPC ubrzo je uklonila članak sa svoga sajta. Ima mišljenja da je bio samo za „internu upotrebu” i da je „neplanirano” objavljen.

U svakome slučaju, ovo publikovanje s „moskovske adrese” je izazvao bijes u krugovima bliskim Aleksandru Vučiću i Patrijaršiji Srbije.

Đokić je saradnik pro-kremaljskih portala u Srbiji, a oglašava se i u ruskim medijima. Prije šest godina, kada Crna Gora još nije bila primljena u NATO, a godinu prije infiltracije GRU-a i pokušaja državnoga prevrata u Podgorici, on je za rusko izdanje „Foreign Policy” procijenio da tadašnja „opozicija (sadašnja vlast – prim) nema ni snage ni želje da spriječi Crnu Goru da uđe u NATO”.

„Čak i da dođe na vlast, ne bi bilo promjena po ovome pitanju. S obzirom na ovakvo stanje stvari, vjerovatna smjena Mila Đukanovića na sljedećim izborima je maloga geopolitičkoga značaja”.

Prekujuče objavljen, pa odmah uklonjen članak „Identitet – danas, juče, sjutra” – zasnovan je na brojnim „istorijskim” netačnostima, konfabulacijma i izmišljotinama. Đokić tu ipak zaključuje da su Srbi okupacijom i uništenjem Crne Gore 1918. napravili katastrofalnu grešku.

Tvrdi da „crnogorski nacionalni identitet nastaje onog trenutka kada se naglo prekida sa crnogorskom državnom tradicijom”, „u tom pogledu 1918. godina jeste sudbonosna”, pa „savremeni crnogorski identitet koji negira svaku vezu sa srpskim nacionalnim identitetom tako je proizvod negacije crnogorske državnosti 1918. godine”.

„Posle serije geopolitičkih poraza koje je zabeležila SR Jugoslavija i posle smene režima (Miloševića) u Beogradu”, piše Đokić, „intenzivno rastu separatističke tendencije u Crnoj Gori. Prvi faktor za separaciju jeste status Srbije kao međunarodnog parije, koji koči razvoj Crne Gore dokle god se ona nalazi u državnoj zajednici sa zvaničnim Beogradom”.

Đokić, dalje, navodi da su „slaba i poražena Srbija, srpska nacija koja se na Zapadu prikazuje kao kolektivno zločinačka, podrška i Zapada i Rusije za stvaranje nezavisne Crne Gore, strukturirale jedan ozbiljan teren za rađanje nove nacije na Balkanu”.

„Uspešnost ovog projekta je bila povezana i sa zaista iskrenom većinskom privrženošću građana Crne Gore ideji njene državnosti”.

„Crnogorski je nacionalizam jačao, koliko su iz Beograda stizali prekori i optužbe o separatizmu, što je formula koja i danas prekrasno funkcioniše”.

„Kada se pitanje identiteta poveže sa crnogorskom nezavisnošću, srpski identitet će uvek gubiti u odnosu na crnogorski, ta se jednačina može promeniti jedino nasilnim putem, ali je upravo to 1918. i dovelo do problema sa kojim se suočavamo danas”.

„Rešenje je jednostavno – srpski identitet ne može negirati crnogorsku istorijsku i savremenu državnost”.

„Dokle god je stožer crnogorske državnosti crnogorski, a ne srpski nacionalni identitet, Crna Gora se neće vratiti svojim korenima, niti njeni građani svom poreklu. Da to i nije dilema svedoči i trenutna konstelacija međunarodnih odnosa u kojoj ujedinjenje Srbije i Crne Gore ne bi bilo dozvoljeno ni pod kojim uslovima”.

S tim u vezi, Đokić predlaže onima koji u Crnoj Gori tvrde da su Srbi, da moraju krenuti u novi ciklus propagnde.

Cilj je preuzmimanje prvijenstva državotvornoga suverenizma Crne Gore – naziva ga „ideologija srpskog državnog nacionalizma u Crnoj Gori”, a ta bi se ideologija temeljila na Srpskoj pravoslavnoj crkvi! – osnovanoj 1920, dakle po srpskoj okupaciji i uništenju naše države i autokefalne Crkve, te na ovdašnjim njezinim eparhijama, od kojih je, „starija” Crnogorsko-primorska, osnovana tek 1931, a „mlađa” Budimljansko-nikšićka 2001. godine.

Hronološki, ta bi apdejtovana srpska „državotvorna” ideologija u Crnoj Gori počela s dosad kod njihovih ovdašnjih sljedbenika propagandno omrznutim „dukljanskim separatistima” – dakle, od strocrnogorskih vladara Vojislavljevića, čiju su Dukljansku državu, nota bene, krajem 12. vijeka okupirali i uništili baš Srbi – a završila s kraljem Nikolom, čiju su državu 1918. takođe okupirali i uništili opet Srbi.

Evo, dakle, popisa Đokićevih instrukcija apdejtovane srpske „državotvorne” propagande u Crnoj Gori:

„U političkom smislu to znači da partije koje se pozicioniraju kao konzeravativne i srpske moraju same krenuti da propagiraju ideologiju srpskog državnog nacionalizma u Crnoj Gori:

1. pravoslavlje kao stub tradicionalnih vrednosti oličeno u Srpskoj pravoslavnoj crkvi i njenim crnogorskim eparhijama;

2. istorijski kontinuitet Vojislavljevića (Jovan Vladimir), Nemanjića (Stefan Nemanja i Sv. Sava), Crnojevića, Balšića do Petrovića (centralne figure Njegoš kao lokalni srpski svetac i kralj Nikola);

3. junaštvo Crnogoraca kao centralna istorijska tema – borba protiv turske okupacije i stvaranje crnogorske srpske pravoslavne države kao otpor islamizaciji Balkana;

4. javno isticanje isključivo istorijske crnogorske trobojke, a ne državnih simbola Republike Srbije;

5. Srbi nisu manjina u Crnoj Gori, jer ne bi bilo Crne Gore bez pravoslavnih Srba – potvrđivanje da centar srpstva u Crnoj Gori mora biti Podgorica, a ne Beograd”.