„Naš srpski prijatelj Vučić – saučesnik u genocidu“: Analiza Leona Hartvela za New Eastern Europe

Uoči glasanja u Ujedinjenim nacijama (UN) o Rezoluciji o proglašenju 11. jula „Međunarodnim danom razmišljanja i sjećanja na genocid u Srebrenici 1995.“, 54-godišnji predsjednik Srbije Aleksandar Vučić zauzeo je centralno mjesto kao primarni protivnik inicijative.
 
„Dok ga neki karakterišu kao glavnog negatora genocida u Srbiji, stvarnost je podmuklija“, ukazuje Dr Leon Hartvel, saradnik u Evropskoj mreži lidera (ELN) u Londonu, viši saradnik na LSE IDEAS, Londonskoj školi ekonomije (LSE) i saradnik u Centru za analizu evropske politike (CEPA) u Vašingtonu u opširnoj analizi za neweasterneurope.eu.

„Vučić ne samo da negira genocid u Srebrenici, već je često veličao balkanske zločine i ideologije aparthejda iz 1990-ih.

Nakon što je u UN usvojena Rezoluciju, autoritarni predsjednik Srbije je izveo teatralnu predstavu, plačući u srpsku zastavu prije nego što je dramatično podigao ruku i srpski pozdrav sa tri prsta – moćnom simbolu srpskog nacionalizma i nadmoći.

U kontekstu balkanskih ratova i genocida u Srebrenici, ovaj gest je jezivo sličan nacističkom zvaničniku koji izvodi pozdrav Zig hajl.

Zašto se Vučić tako žestoko protivio Rezoluciji UN?

Osim očigledne uvrede za žrtve genocida u Srebrenici, zašto su njegovi postupci važni? I zašto bi zapadne vlade trebalo da obrate pažnju?

Zamjerke Srba na Rezoluciju UN

Srbija i Republika Srpska – jedan od dva entiteta koji čine Bosnu i Hercegovinu – uz podršku Rusije, usprotivile su se Rezoluciji UN navodeći nekoliko lažnih premisa:

Prvo, oni su citirali lažni izvještaj koji je finansirala Republika Srpska, tvrdeći da zločini u Srebrenici nisu predstavljali genocid.

Čak je i patrijarh Srpske pravoslavne crkve zalio ovaj narativ UN svetom vodicom, objavivši saopštenje na dan Rezolucije u kojem poziva „vjerni narod na molitvu, smirenje, međusobnu solidarnost i nepokolebljivost u činjenju dobra, uprkos potpuno lažnim i nepravednim optužbe kojima su izloženi u Organizaciji Ujedinjenih nacija“.

Srpska pravoslavna crkva je jedna od institucija kojima se najviše vjeruje u srpskom društvu, pa patrijarhove riječi imaju značajnu težinu.

Ostaje činjenica da su Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju (ICTI), Međunarodni sud pravde (ICJ) i sudovi u Bosni, Srbiji i Hrvatskoj proglasili krivima najmanje 54 osobe za počinjenje djela genocida, zločina protiv čovječnosti, i drugi zločini nad Bošnjacima u Srebrenici.

Štaviše, može se ubjedljivo tvrditi da je ono što se dogodilo u Srebrenici dio šireg genocida posebno usmjerenog nad Bošnjacima koji su počinili bosanski Srbi uz podršku krnje Jugoslavije, koju su u to vrijeme činile samo Srbija i Crna Gora.

Drugo, Srbi su se protivili Rezoluciji na osnovu toga što je navodno sve Srbe predstavila kao počinioce i nametnula kolektivnu krivicu.

Rusija je čak označila Rezoluciju UN kao „pokušaj Zapada da eliminiše Srbe“, usklađujući se sa stavom Vučića i Dodika protiv priznavanja istorijskih istina.

Dva dana prije glasanja u UN, na Kuli Beograd je istaknut digitalni natpis: Mi nismo genocidan narod. Pamtimo. Ponosna Srbija i Srpska“. Ova poruka se poklopila sa drugim kampanjama širenja sličnih poruka od Beograda do Srebrenice.

Za razliku od toga, Rezolucija ne spominje „Srbe“ ili „Srbe“ kao počinioce. Umjesto toga, fokusira se na žrtve – Bošnjake – i ohrabruje države članice da okončaju nekažnjivost, promovišu pomirenje i povjerenje, te edukuju o genocidu u Srebrenici.

U Bosni i Hercegovini i dalje postoji široko rasprostranjeno poricanje genocida uprkos zabrani koju je uveo bivši visoki predstavnik Valentin Incko. Udžbenici iz kojih uče djeca bosanskih Srba prepuni su istorijskog revizionizma, zataškavajući rasprave o genocidu u Srebrenici.

Nastavni plan i program bosanskih Srba tretira osuđene genocidaše poput Radovana Karadžića i generala Ratka Mladića kao spasioce, a ne kao zločince.

Alarmantno, Milorad Dodik, predsjednik Republike Srpske, zalaže se za nove udžbenike istorije koji eksplicitno veličaju genocide bosanskih Srba.

Obrazovanje o genocidu je imperativ jer pomaže društvima da priznaju greške iz prošlosti i zalaže se protiv ponavljanja takvih zločina.

Obrazovanje služi kao vitalno sredstvo za pomirenje, posebno u državama i teritorijama odgovornim za ove zločine.

Na primjer, učenje o holokaustu je centralno za njemačko obrazovanje. Njemačka je prije dvije decenije podigla Memorijal holokausta u srcu Berlina u blizini Brandenburške kapije.

Pored toga, Njemačka finansira putovanja za studente i istraživače u bivše logore smrti radi proučavanja nacističkih zločina.

Daleko od toga da sugerišu da su svi Nemci genocidni, ovi obrazovni programi promovišu ideju da su zvjerstva bila pogrešna i da ne treba da se ponavljaju.

Na kraju, Srbi su tvrdili da će Rezolucija UN stvoriti podjele među Bosancima i, po Vučićevim riječima, „otvoriti stare rane i napraviti potpuni politički haos“.

Međutim, suočavanje sa istinom ima mnogo veće šanse za promovisanje pomirenja. Kontinuirane akcije Republike Srpske i Srbije u promovisanju poricanja genocida su ono što dijeli bosanski narod i region Balkana, jer praktično ne postoji zvanični osjećaj odgovornosti ili kajanja.

Iznenađujuće, veoma cijenjeni autoritet za politiku, moć i politiku, portal Politico, dozvolio je Marku Đuriću, srpskom ministru spoljnih poslova i Vučićevom pristalici, da objavi članak u kome se promovišu srpske dezinformacije.

Pored prethodno navedenih neistina, Đurić je nespretno citirao pokojnog nadbiskupa Dezmonda Tutua, rekavši da nema prečice do izlječenja.

Međutim, Đurić previđa činjenicu da je arhiepiskop Tutu, od milja poznat kao „Arh“, bio pobornik kazivanja istine u okviru procesa liječenja.

Govoreći o Južnoafričkoj komisiji za istinu i pomirenje (TRC), kojom je on predsjedavao i koja je okupila preko 21.000 žrtava i počinilaca kako bi razgovarali o zločinima aparthejda, Tutu je rekao: „Morali smo da priznamo da smo imali užasnu prošlost… Trebalo je da pogledamo zvijeri u oko, da nas prošlost više ne bi držala kao taoce“.

Promovisanje i veličanje genocida

Osim Vučićeve nedavne kampanje poricanja genocida u UN, autoritarni lider ima dugu istoriju veličanja srpskih zvjerstava i genocidaša.

Na primjer, kada je Vlada Srbije 2007. preimenovala Bulevar AVNOJ-a na Novom Beogradu u Bulevar Zorana Đinđića po ubijenom srpskom premijeru koji je bio posvećen EU integracijama, demokratiji i saradnji sa Haškim tribunalom, Vučić je žestoko reagovao.

Usred promjene imena, razjareni Vučić je stigao na Bulevar AVNOJ-a, vičući preko megafona: „Došli smo ovdje, da lijepimo plakate sa imenom Ratka Mladića, da im pokažemo da se borimo za slobodu, da volimo i poštujemo srpsku državu i srpski narod više od svega“.

Zatim je na zid zalijepio plakat „Bulevar Ratka Mladića“. Vučić je pred kamerama tada rekao: „Ovo je naš način da pokažemo da ne mogu da nas uplaše i da je sloboda bila i ostala najvažnija za Srbiju, pa neka dođu i uhapse nas“.

Zanimljivo, Vučić je koristio kolektivno „mi“ kada je govorio misleći na počinioce iz perioda bosanskog rata koje treba uhapsiti. Štaviše, čini se da njegova izjava o „slobodi“ implicira da je genocidar jedne osobe oslobodilac druge osobe.

Iako nisu svi Srbi genocidari, Srbiju trenutno vodi onaj koji negira i veliča genocid. Neki srpski analitičari bi čak rekli da je i sam Vučić genocidan, što delimično objašnjava njegove oštre primjedbe na Rezoluciju UN.

Istorijski kontekst rata u Bosni i Vučićeva uloga

Nakon raspada bivše Jugoslavije, rat u Bosni je izbio 6. aprila 1992. Bosanski Srbi, predvođeni Radovanom Karadžićem i generalom Ratkom Mladićem, formirali su Vojsku Republike Srpske (VRS), koju je direktno podržavao tadašnji predsjednik Srbije Slobodan Miloševića i Jugoslovenska narodna armija (JNA).

VRS se prvenstveno borila protiv Armije Republike Bosne i Hercegovine (ARBiH) i Hrvatskog vijeća odbrane (HVO).

Tokom ovog turbulentnog perioda, mladi Vučić je, po sopstvenom priznanju, postao „ratni dobrovoljac“ u Sarajevu usred zloglasne opsade ovog grada – najduže u modernoj istoriji.

Međutim, Vučićev mandat na prvoj liniji fronta se pokazao kratkotrajnim i on se opredijelio za drugačiju ulogu u sukobu.

Zvanični narativ ga opisuje kao „novinara“ televizije koji koristi svoje znanje engleskog da bi izvještavao o ratu za međunarodnu publiku.

Ipak, skeptici osporavaju Vučićevu novinarsku akreditaciju, tvrdeći da je on bio portparol radikalnih Srba na Palama (koje se nalaze jugoistočno od Sarajeva), uporištu bosanskih Srba koje se zalaže za otcjepljenje od Bosne i Hercegovine.

Ova sumnja dobija na vjerodostojnosti s obzirom na Vučićevu političku putanju, pošto se pridružio Srpskoj radikalnoj stranci (SRS) 1993.

Vučić se, naime, otvoreno hvalio time da je intervjuisao Radovana Karadžića i igrao šah sa generalom Ratkom Mladićem, dvije najozloglašenije ličnosti koje je osudio Sud u Hagu za djela uključujući genocid tokom rata u Bosni.

SRS, Vučićev politički dom tokom rata u Bosni, zastupao je krajnje desničarsku ideologiju usredsređenu na koncept „Velike Srbije“ – ujedinjenje svih Srba širom Balkana.

Za neke pristalice, ova vizija je opravdala zločine nad nesrbima tokom 1990-ih. Vojislav Šešelj, bivši predsjednik SRS i Vučićev politički mentor, zalagao se za srpsko jedinstvo i rat protiv „istorijskih neprijatelja“ Srbije, odnosno hrvatskog, muslimanskog i albanskog stanovništva na teritoriji bivše Jugoslavije.

Do maja 1992, za vrijeme Vučićevog boravka u Sarajevu, termin etničko čišćenje postao je ozloglašen u međunarodnoj politici.

U to vrijeme, istaknuti novinar Roj Gutman opisao je taj izraz kao srpski „eufemizam za kampanju zvjerstva i brutalne deportacije u najboljem slučaju“.

SRS je gajio bliske veze sa liderima bosanskih Srba u Republici Srpskoj koji su tražili otcjepljenje od Bosne i Hercegovine.

U jeku rata u BiH, 20. marta 1995. Vučić, tadašnji generalni sekretar SRS, javno je zastupao koncept „Velike Srbije“.

On je nagovijestio da će njegova stranka, ako pobijedi na izborima, nadmašiti podršku Miloševićevog režima i pomoći da se nedvosmisleno uspostavi jedinstvena srpska država.

Pojam „Velike Srbije“ podstakao je proces „drugosti“, podjele grupa na „mi“ naspram „njih“ i slikanja „drugih“ kao egzistencijalne prijetnje i inferiornosti.

Rezultat u Srebrenici između 11. i 31. jula 1995. bio je sistematsko pogubljenje preko 8.000 muškaraca i dječaka Bošnjaka.

Nekoliko srpskih analitičara žalilo se da malo šta razlikuje Vučića od osuđenih ratnih zločinaca kada je riječ o njihovoj ulozi tokom rata u BiH.

Dana 20. jula 1995.  bukvalno usred genocida u Srebrenici, Vučić, tada poslanik u Skupštini Srbije, je ozloglašeno održao govor u Skupštini Srbije u kojem je uputio jezivo upozorenje svakom ko se usudio da zaustavi zločine koji su u toku: „Ako bombardujete, ako ubijete jednog Srbina, mi ćemo pobiti stotinu muslimana. Pa da vidimo da li se neko u međunarodnoj zajednici usuđuje da udari na srpske položaje…”

Ovaj istorijski kontekst podupire kontroverzu oko Vučićevog žestokog protivljenja Rezoluciji UN i njegovih potonjih postupaka i izjava u vezi sa genocidom u Srebrenici.

Vješt politički kameleon

Vučić, vješt politički kameleon, više puta je nastojao da umanji svoje zapaljive izjave o Velikoj Srbiji i prijetnjama koje je upućivao tokom genocida u Srebrenici.

Uprkos video snimcima njegovih izjava, Vučić je negirao da je davao takve izjave. Štaviše, on je branio svoju retoriku tvrdeći da su njegove riječi izvučene „iz konteksta“.

Međutim, Vučićevi pokušaji da se distancira od odgovornosti zanemaruju dvije kritične pravne dimenzije.

Prvo, Konvencija o genocidu definiše „direktno i javno podsticanje na izvršenje genocida“ kao čin genocida sam po sebi.

To znači da čak i da Vučić nije fizički izvršio stvarno ubistvo, njegovo djelovanje u promovisanju mržnje i nasilja nad Bošnjacima može se smatrati doprinosom genocidu.

Posebno, pojedinci kao što su Ferdinand Nahimana, Jean-Bosco Baraiagviza i Hasan Ngeze osuđeni su od strane Međunarodnog krivičnog suda za Ruandu zbog podsticanja na genocid govorom mržnje u medijima.

Njihovi slučajevi ilustruju da je podsticanje na činjenje genocida teško krivično djelo prema međunarodnom pravu, bez obzira da li počinilac lično čini akte nasilja.

Drugo, Vučićeva izjava u Skupštini Srbije iz 1995. ne može se odvojiti od njenih implikacija. S obzirom na tajming ovog govora – 20. jula – vješt tužilac bi potencijalno mogao da poveže Vučićeve postupke i retoriku sa događajima poput genocida u Srebrenici, pozivajući se na Konvenciju o genocidu koja nalaže državama da „spriječe i kazne“ genocid.

Ipak, Vučićeva prijetnja međunarodnoj zajednici, tokom diskusija o potencijalnoj vojnoj intervenciji usred genocida u Srebrenici, vjerovatno je bila zamišljena kao sredstvo odvraćanja, uz prijetnju daljim nasiljem nad Bošnjacima.

Štaviše, ova proračunata retorika mora se shvatiti u kontekstu tadašnjih akcija Vojske Republike Srpske, uključujući uzimanje talaca osoblja UN, koje je pacifikovalo i obuzdalo intervenciju NATO-a tokom najvećeg dijela rata.

Ovaj kontekst naglašava kako su Vučićeve riječi i postupci bili dio šire strategije za održavanje genocidne kampanje.

U njegovoj poslijeratnoj političkoj karijeri, poricanje i istorijski revizionizam dodatno su učvrstili ove štetne narative, doprinoseći tekućim regionalnim tenzijama i ometajući napore za pomirenje.

Vučićevo poricanje, uprkos jasnim dokazima, odražava namjernu strategiju izbjegavanja odgovornosti i održavanja nacionalističke podrške, naglašavajući trajni uticaj njegove ratne retorike i akcija na politički pejzaž Balkana.

Balkanski palikuća na slobodi

Aleksandar Vučić je izbjegao odgovornost za svoju ulogu u raspirivanju mržnje tokom rata u Bosni, sukoba koji je odnio preko 100.000 života i raselio 2,2 miliona ljudi, pretežno Bošnjaka.

Ali ovo je samo jedno poglavlje u Vučićevoj zabrinjavajućoj istoriji. Takođe je izbegao posljedice zbog toga što je bio ministar propagande Slobodana Miloševića tokom rata na Kosovu, sukoba koji je doveo do preko 13.000 mrtvih i raseljenja preko 1,2 miliona kosovskih Albanaca.

Zamislite na trenutak da je Jozef Gebels postao kancelar Njemačke poslije Drugog svjetskog rata pod liberalnom fasadom.

U nedostatku vojnih intervencija NATO-a, prvo u Bosni i Hercegovini, a kasnije na Kosovu, oba mjesta bi doživjela genocid u još većim razmjerama.

Danas potraga za odgovornošću leži u velikoj mjeri na Vučićevim plećima kao predsjedniku Srbije, zemlje koja je bila u centru burnih balkanskih sukoba 1990-ih.

Njegova ratna stranka, SRS, mobilisala je podršku oko ideje „Velike Srbije“, dok su pripadnici srpskih paravojnih grupa, prije svega Škorpioni pod kontrolom srpskog ministarstva unutrašnjih poslova, direktno doprinijeli činjenju velikih zločina u Bosni i Hercegovini, uključujući genocid u Srebrenici.

Kao takva, Vučićeva posvećenost istini i odgovornosti predstavlja važan presedan. Njegovi postupci i izjave utiču na javni diskurs i nacionalnu politiku koja će ili doprineti izlječenju i pomirenju širom Balkana, ili će produžiti podjele i neprijateljstvo.

Stoga, prihvatanje istine o zločinima iz prošlosti nije samo moralni imperativ, već i praktičan korak ka obezbjeđivanju stabilnije i mirnije budućnosti za Balkan.

Srpski moćnik predstavlja sliku reformisanog, progresivnog lidera koji je ranijih godina bio samo zaveden.

Ipak, kao što se vidi iz njegove kampanje protiv Rezolucije UN o genocidu u Srebrenici, Vučić nema namjeru da govori istinu.

Vučićeva propaganda u vezi sa Srebrenicom, školskim slučajem genocida na Balkanu, ozbiljno ugrožava izglede za priznavanje, pokajanje ili pozivanje na odgovornost onih koji su odgovorni za zločine počinjene u manjim razmjerama širom Balkana tokom 1990-ih, od Sarajeva do Suve Reke.

Uprkos tome, Vučić sebe predstavlja u SAD i EU kao stabilizujuću demokratsku silu, a zapadni kreatori politike su u velikoj mjeri prihvatili njegov narativ, usklađujući svoju spoljnu politiku sa Beogradom i podržavajući moćnog čovjeka.

Međutim, realnost je da je on daleko od toga da je bio vatrogasac, on je bio palikuća i nastavlja da bude, na slobodi.

Kod kuće, Vučić je postepeno pretvarao Srbiju u autokratiju. Uprkos Vučićevim tvrdnjama da želi da Srbija uđe u EU, on je sve više produbljivao saradnju sa totalitarnim režimima, uključujući Kinu i Rusiju.

Pod njegovom vlašću, građanske slobode i politička prava su oslabljeni, a prostor za nezavisne medije se smanjivao.

Ovi potezi će otežati, ako ne i onemogućiti, ulazak Srbije u EU. Kao što je slučaj sa drugim autokratama, kada Vučićeva popularnost izblijedi, da bi održao demokratski izgled i red, vjerovatno će se okrenuti još mitu i nasilju.

Mimo Srbije, Vučić nastavlja da podgrijava tenzije širom Balkana. Samo prošle godine, njegove akcije su dovele do ranjavanja preko 93 mirovnjaka Kosovskih snaga (KFOR) predvođenih NATO-om, naglašavajući njegov remetilački uticaj.

Štaviše, postoje jake indicije da je Vučićev režim podržao teroristički napad na Banjsku na Kosovu, opasan incident koji je prijetio da eskalira u širi regionalni sukob.

Počinioci takođe nisu odgovarali za svoja djela. Umjesto toga, banjski teroristi su proslavljeni još u Beogradu.

Što se tiče Bosne i Hercegovine, Vučić ostaje vatreni pristalica secesionista, uprkos tome što je javno izjavljivao da poštuje teritorijalni integritet zemlje.

Često sarađuje sa Miloradom Dodikom, najistaknutijim akterom koji se zalaže za otcjepljenje Republike Srpske od Bosne i Hercegovine.

Osim Dodika, Vučić nastavlja da podržava i druge aktere koji se zalažu za „Veliku Srbiju“, sada pod maskom „Srpskog sveta“.

Njegov bivši šef BIA i sadašnji zamenik premijera Aleksandar Vulin aktivno zastupa ovu ideju i čak je odlikovan Kremljovim Ordenom prijateljstva za negovanje bliskih obavještajnih veza između Srbije i Rusije.

Imperativ Zapada – da odustanu od smirivanja

Dok se zapadne vlade suočavaju sa uznemirujućom realnošću Vučićeve nekontrolisane moći i destabilizujućih akcija, imperativ je da odustanu od smirivanja.

Dok su napori SAD prvenstveno usmereni na sankcionisanje Dodika zbog promovisanja nestabilnosti u Bosni i Hercegovini, Vučić je taj koji predstavlja ozbiljniju prijetnju regionalnoj stabilnosti, o čemu svjedoči njegova žestoka kampanja protiv Rezolucije o genocidu u Srebrenici.

Nedosljednost unutar zapadne spoljne politike je očigledna. Dok bi Dodik zbog zabrane visokog predstavnika mogao da se suoči sa zatvorskom kaznom od šest mjeseci do pet godina zbog negiranja genocida u Bosni i Hercegovini, praktično nema posljedica po Vučića što je vodio primarnu kampanju protiv Rezolucije UN o Srebrenici.

Ovaj očigledan dvostruki standard šalje zabrinjavajuću poruku: poricanje genocida u Bosni i Hercegovini će biti kažnjeno da bi se spriječila nestabilnost, ali Srbija se ne suočava sa značajnim posljedicama za promovisanje sličnog poricanja.

Isto tako, dok Ambasada SAD u Sarajevu uporno proziva Dodika da je prijetio Dejtonskom mirovnom sporazumu, ćutanje Ambasade SAD u Beogradu o paralelnim Vučićevim akcijama je opipljivo. Ova nedosljednost odražava oblik spoljnopolitičke šizofrenije.

Vrijeme je za provjeru realnosti: nema smisla da SAD sankcionišu Dodika zbog „ometanja ili prijetnje implementacije Dejtona“, a Vučića tretiraju kao partnera.

Uprkos propagiranju negiranja genocida, eroziji demokratije kod kuće, podršci Republici Srpskoj i Srpskom svijetu i promociji nestabilnosti u regionu, Vučić nastavlja da uživa nivo angažovanja koji je očigledno u suprotnosti sa zapadnim vrijednostima i interesima na Balkanu.

Ovaj nepovezani pristup ne samo da podriva napore ka trajnom miru i stabilnosti, već i produžava patnju pogođenog stanovništva.

Još gore, EU nije uvela nikakve sankcije ni Dodiku ni Vučiću. Nespremnost EU da preduzme mjere protiv ovih lidera dodatno komplikuje situaciju, jer ostavlja prazninu u jedinstvenom transatlantskom frontu potrebnom za efikasno rješavanje pitanja poricanja genocida i regionalne nestabilnosti.

Zapadne vlade moraju priznati da dugoročna stabilnost Balkana zavisi od istinske posvećenosti istini i pravdi.

I SAD i EU treba da zauzmu čvrst stav, uslovljavajući svoju podršku posvećenošću Srbije priznavanju i rješavanju svoje uloge u prošlim zločinima“, piše Leon Hartvel.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
00:00
/
03:18