Good morning, Serbia!

Piše: B. Grinevski

Upitajmo se: što još treba da se dogodi u susjednoj Srbiji da bi bilo ko iz opozicionih partija i njihovih prvaka u Crnoj Gori reagovao?

Da se, ne bilo primijenjeno, bilo koji od izliva “bratske ljubavi” i “podrške”, dogodio u suprotnom smjeru - to bi bila apsolutna i definitivna izdaja. Bio bi to razlog za najteže i najružnije osude, razlog za odmazdu i kaznu. Za paljbu iz svog raspoloživog orudja. I još gore.

Jer, zamislite da u Podgorici razularena i “spontana” masa kidiše na srpsko poslanstvo, da se gađa srpska zastava, a da naši ministri, sa i bez portfelja, prijete i atakuju na Srbiju najprizemnijim rječnikom i najtežim pogrdama i optužbama? Da neko od naših zvaničnika punih usta kaže kako je vlast u Srbiji kriminalna, izdajnička, fašistička? Da naš ministar odbrane pozove na prekid diplomatskih odnosa, a da mediji unisono i orkestrirano blate, iz dana u dan, ne samo povodom jednog zakona (inače potvrdjenog i podržamog od strane Venecijanske komisije), praktično sve i svakoga koji na bilo koji način predstavlja zvaničnu Srbiju? Da naš ministar vanjskih poslova kaže ovo što nam gospodin Dačić ovih dana ponavlja? Opet bi svi političari, institucije, organizacije, mediji i intelektualci iz tzv. “srpskog korpusa” ćutali?

Ne bi ćutali, svi to dobro znamo. Biće prije da bi izmišljali probleme, slučajeve i “zločine”, baš kao što ovih dana ne priznaju da jedan srpski sveštenik, po sopstvenom priznanju, nije povrijedjen od strane crnogorske policije. Ima da si povrijeđen, i tačka!

Dešavanja u vezi usvajanja Zakona o slobodi vjeroispovijesti i uvjerenja vraćaju nas u vrijeme crnogorskog priznanja Kosova, kada je zvanični Beograd, prisjetimo se, uz baražnu vatru najtežih optužbi i najprizemnijih uvreda, ekspeditivno protjerao crnogorsku ambasadorku iz Srbije, a politički lideri stranaka koje sebe zovu srpskim u Crnoj Gori, imali neuvjerljive i nedovršene performanse štrajkovanja glađu.

Sadašnja reakcija Srbije, i zvanične i opozicione, uglavnom putuje istim šinama. Izuzetak od opšte larme, bijesa i agresije predstavljaju izjave predsjednika Vučića i premijerke Brnabić. Iako filovane pasažima i idejama koje smo navikli da čujemo od susjeda, ipak je osnovna poruka pomirljiva i realistična.

Zato je reakcija nacionalističke opozicije u Srbiji, njihove sabraće u Crnoj Gori i, posebno, u redovima SPC, očekivana. Osjećaj već vidjenog i doživljenog je sveprisutan: i u retorici, i u ponašanju - a evo od sinoć, i u balvanima, odnosno oburdanim stablima.

Ta pamet i ideologija ne umiju drukčije. Bez obzira na lekcije iz bliske prošlosti, bez obzira na posljedice i na predvidljivo finale te rabote.

Zato treba, u ovom opštem metežu i zločinu u pokušaju, notirati da Srbija (uz časne i marginalizivane izuzetke - intelektualce i političare tipa Latinke Perović, Sonje Biserko i Nenada Čanka - da pomenemo njih troje) još ne shvata da je Crna Gora nezavisna, međunarodno priznata država i ... članica NATO.

Pošto je jasno da to mnogi ne žele da shvate i da prihvate, možda bi valjalo zamoliti nekog da im poruči, na jednom od naših jezika: “Dobro jutro, Srbijo! Pozdravlja te Crna Gora, nezavisna i samostalna zemlja, koja neće dozvoliti da joj se iz Beograda i iz srpske crkve kroji sudbina! Ako možda sumnjaš, najbolje da pitaš Predsjednika i Premijerku zašto je to tako!”