Dačić u povratu

Piše: B. Grinevski

Ivica Dačić, ministar spoljnjih poslova Srbije, nastavlja sa prijetnjama, lažima i uvredama.

Retorika je pred-ratna. Dačić je otišao u Vojvodinu, jer tamo živi najveći broj Crnogoraca. Da im zaprijeti i da ih zastraši. Da se radilo o Hrvatima, otišao bi u Hrtkovce, u skladu sa sramnim primjerom iz posljednjeg rata. Ovako, Novi Sad je perfektno mjesto za anti-crnogorsku “obznanu”.

Ako su Crnogorci iz Srbije “izdajnici Srbije“ jer ne slijede zvaničnu srpsku politiku, što su onda, treba pitati g. Dačića i njegovu nacional-socijalističku logiku, Srbi iz Crne Gore koji ne slijede zvaničnu crnogorsku politiku, i još, pride, ne poštuju i ne priznaju crnogorsku državu, kulturu, jezik, crkvu i naciju? Što su njihove političke vodje, ne samo iz redova DF?

Oni nisu izdajnici. Ne daj bože, nikako, nesumnjivo, ne bilo primijenjeno. Oni su razlog velike brige srpskog ministra i srpskog predsjednika, srpskih službi, institucija, lobista, sponzora, agenata, propagandne mašinerije, crkve, jataka i kolaboracionista u samoj Crnoj Gori. Ovi posljednji mogu da kidišu na sopstvenu državu (ili, da ublažimo: na državu u kojoj žive), za svaku krupnicu i za svaku sitnicu koja ne odgovara aktuelnoj srpskoj (i ruskoj) vlasti, odnosno, kako te onostrane “patriote” misle - Srbiji kao konstanti i matici koja ne priznaje i ne uvažava i ne trpi - ni Crnu Goru, ni Crnogorce, niti bilo što crnogorsko, niti druge koji žive u Crnoj Gori - ako to nije funkcija ili izvedenica Srbije i njenih interesa. Nezavisnost crnogorska je takodje “prolazna”. Nema tu više ukrivanja.

Jeftina su objašnjenja da su Dačićeva činjenja - odnosno zborenja - samo dio predizborne kampanje u zemlji Srbiji. Takvo čitanje svih Dačićevih nepočinstava u povratu ide uz rame onim interpretacijama, prisutnim prevashodno u Crnoj Gori, kako je nova kriza u crnogorsko-srpskim odnosima zapravo tajni dogovor na relaciji Djukanović-Vučić, odnosno nova skrivena i podmukla ko-operacija DPS-Mitropolija na čelu sa Amfilohijem Radovićem. Te su teze omiljene onima koji bi željeli da se ne vidi brutalni napad i opaki naum centara moći iz Beograda prema Crnoj Gori. Fingiranje sukoba zarad nekakve predizborne kampanje je površna i lakoumna primjena teorije zavjere: ovo što vidimo nije to što vidimo i što nam se dešava, već je sve to nešto sasvim suprotno, neočekivano i najmanje moguće. Takva zamjena teza je sveprisutna u crnogorskoj političkoj (ne)kulturi: nacionalizam je braniti sopstvenu zemlju; brutalni napadi na Crnu Goru su maska nove podlosti vlasti; nebitne su i “lažne” teme koje se tiču opstanka crnogorske nacije i države; pozivi na sukobe su, eto, “necivilizovani”, ali je odgovor države (saglasan zakonu i demokratskom poretku) zato neprihvatijiv, jer je to “DPS-pendrek”, “partijska država” i sve drugo najgore što vam padne na pamet. Nije nacionalizam gaziti crnogorsku istoriju, omalovažavati njene institucije, strašiti manjinske narode, pozivati na sukobe i rušenje. Ne. Nacionalizam je braniti svoje na svome, u sopstvenoj zemlji!? Fašizam je sjetiti se zaboravljene i prebrisane Božićne pobune i njenih junaka, crnogorskih zelenaša!? Zelena je fašistička boja, logično i neizbježno, u dobroćudnoj bratskoj naivnosti i dobroti srpskih nacionalista, koji slave nosioce gvozdenih Hitlerovih krstova!

Novi crnogorski zakon o slobodi vjeroispovijesti i uvjerenja zaista ima domete i posljedice koje nadilaze granice crnogorske države. Njegova primjena nije samo crnogorski problem. Gubitak pozicije, privilegija, nelegalnih, neregistrivanih i neoporezovanih akrivnosti ne ugrožava samo poziciju srpske crkve u Crnoj Gori, već trese temelje i posljednje organizacije kojom ovakva Srbija, sa zaledjem onakve Rusije, može da efikasno i stalno ugrožava i atakuje na Crnu Goru.

U tom grmu leži zec. Zato je sva buka, pomama, oranizovana akcija protiv Crne Gore, i u njoj i van nje. Zato g. Dačić bira najgore riječi, a njegov predsjednik obećava da “neće tenkovima” na Crnu Goru, kako bi se Crnogorci sjetili da Srbija ima tenkove, ako su to zaboravili.

Zato je crnogorska obaveza danas i ovdje da se odbrani i učvrsti nezavisnost i samostalnost Crne Gore. Dačićevi ispadi u povratu mogu da pomognu svima koji još ne shvataju razmjere i suštinu političkih procesa u Crnoj Gori.

Nemamo razloga da g. Dačiću zahvaljujemo na ovakvoj potpori, ali još manje prava da ignorišemo i da se pretvaramo da ništa nije rekao. I zbog Crnogoraca tamo i zbog Crne Gore ovdje.