Konflikt crkve sa državom u CG, strategija srpskog nacionalističkog plana

Piše: Žarko Dragićević, književnik i publicista

Srpski nacionalisti nijesu nimalo slučajno izabrali Srpsku pravoslavnu crkvu kao sredstvo za destabilizaciju Crne Gore.

Zašto?

Mitropolija crnogorsko- primorska je vjekovni simbol stvaranja crnogorske državnosti, kao i dominantni obelisk slobode, vjekovno porobljenom Balkanu.

Danas kada Crna Gora na međunarodnom planu, na polju diplomatije, ekonomije, sporta, NATO integracijom kao i u liderskom procesu pridruživanja EU ima progresivnu ekspanziju,Mitropolija je ostala kao jedina i najranjivija tačka, kojom je moguće destabilizovati ili usporiti izlazak CG iz zamke intriga, koje vjekovima Balkan čine “evropskim buretom baruta”.

Degradiranjem Mitropolije crnogorsko -primorske na nivo jedne od episkopija u CG, oduzet joj je status državno jedinstvene pravoslavne crkve, a sa prekograničnim proširenjem nadležnosti srpskih episkopija, potpuno je očigledna projekcija brisanja crnogorskih državnih granica i teritorijalne suverenosti.

Poslije izgubljenih ratova u Hrvatskoj i na Kosovu, poslije proširenja NATO saveza na Crnu Goru i izvjesno Makedoniju, više je nego sigurno da Srbija postaje izolovana i bez značajnije geopolitičke uloge u procesu globalizacije. Srpski nacionalisti svjesni da vrijeme bitnosti Srbije kao države prolazi, projektovano utamničena i usmjerena na konačno rješenje nacionalnih problema na svojoj teritoriji, pokušajem destabilizacije i posrbljavanja Crne Gore, čine posljednji pokušaj da ostanu značajan geo-politički faktor na Balkanu, sa kojim mogu manipulisati, balansirajući između ruskih interesa i interesa zapadnog  svijeta.

Koliko je dugo pripreman proces destabilizacije Crne Gore, dovoljno govore podaci da je SPC, sofisticirano opremljena: sopstvenom izdavačkom djelatnošću, radijom, televizijom, kulturnim društvima svih profilacija, ujedno neskriveni javni kontakti sveštenstva sa pripadnicima tajnih službi, domaćih i inostranih političara, državnika, kontraverznih biznismena protivnika crnogorske suverenosti, potpuno je jasno da je kroz crkvene institucije stvoren paralelni aparat, logistički i politički spreman da, metodom “hibridnog” rata destabilizuje vlast i pokuša mijenjati državnu politiku na unutrašnjem i međunarodnom planu.

Koliko su za borbu sa zvaničnim institucijama Crne Gore profesionalno obučeni, objasniću kroz nekoliko primjera savremenog propagandno-deziformacionog ratovanja.

“Svaki blagoslov dolazi od Boga, a prokletstvo od neprijatelja Božjega”

(NLP-neuro lingvističko programiranje, tehnika programiranja kolektivne svjesnosti)

Prokletstvo je riječ, koja nije popularna u narodnom vjerovanju. Izbjegava se u propovijedima i učenjima, jer djeluje mračno i odbojno.

O svrsishodnosti prokletstva u našoj kulturi malo se razgovara i po istraživanjima savremene psihologije, ono je još od drevnih vremena, neuro lingvističko programiranje u cilju izazivanja straha i poslušnosti.

Ukratko, narod ne voli spominjati tu riječ, jer prokletstva se iz svojeg sugestivnog oblika transformišu u autosugestivnu manifestaciju i oduvijek imaju  snažan uticaj, tako je i u Bibliji čitavo jedno poglavlje, posvećeno uzrocima i posljedicama psihološke tehnike(prokletstva).

NLP je oblast koju koriste sve razvijene obavještajne službe u svijetu, ima svoja afirmativna upotrebna područja, međutim u Crnoj Gori se upotrebljava u svom najdestruktivnijem obliku, u stvaranju negativnih afirmacija i plasiranja neistina.

Skoro 30 godina traje kontinualno proklinjanje crnogorskih građana pravoslavne vjere, crnogorskih političara, crnogorskog istorijskog nasljeđa (Dukljanskog perioda) crnogorskih državnih medija i na taj način se stvara slika u kolektivnoj svijesti naroda predstavljena kao apokaliptična vizija predvorja pakla.

Istovremeno srpski politički lobi, neometano diskredituje sve ličnosti koje promovišu jedinstveni državni interes Crne Gore, po principu “izgovorena laž ponovljena nekoliko puta, postaje istina”.

Kao logistika srpskih nacionalista, jasno deklarisani mediji plasiraju bezbroj dezinformacija, nebitne sadržaje promovišu kao dnevno najaktuelnije događaje dana, a obučeni aktivisti nacionalističkih partija, danonoćno na najvulgarniji način postavljaju uvredljive komentare na državnim, političkim i privatnim stranicama na kojim se promoviše crnogorski državni i kulturni identitet, a posebno zabrinjavajuće je što su zbog državne, religijske i nacionalističke politike Srbije, ovakvi napadi dobili osim domaćeg i regionalni i globalni karakter.

Da bi razbili jedinstvo Crne Gore, amortizovani su i skoro da ne postoje napadi na građane drugih konfesija i nacija, jer primarna meta su crnogorski građani pravoslavne vjeroispovijesti, jer su najveća prepreka pokušaju ostvarenja nacionalističkog projekta, a manjinski narodi koje je nemoguće identitetski asimilovati su dio sekundarnog plana, koji bi ih vratio na margine društva.

 “Svak prvo donosi dobro vino, a kada se gosti napiju donese loše”

(Uništenje građanskog ideala društva, retorikom nacionalističkog i religijskog fanatizma)

Donošenje Zakona o slobodi vjeroispovijesti,samo je prividno pružen povod agresivnim nacionalistima,koji su pod političkim plaštom, više puta pokušali da nasiljem postignu nacionalne i antidržavne ciljeve, ali institucije su imale moć da zaustave nasilnu tehniku državnog prevrata, a sa odbijanjem koncepta tehničke vlade, osujećen je plan potpune blokade institucija.

Tada je aktiviran opet prividni “crkveni model nenasilnog otpora” u kojem su isti učesnici, samo se razlikuje nosilac organizacije i privid povoda za okupljanje, međutim,  cilj je isti- destabilizacija Države i blokada institucija.

Građani nijesu osjetili zamku na brzinu napravljene crkveno - političke koalicije, koja je veoma krhka, jer crkva rizikuje osim političkog, daleko važniji interes opstanka, dok iako nacionalno isti, nacionalisti samo rizikuju svoju procentualnu zastupljenost u Parlamentu, lokalnoj vlasti ili institucijama.

Ma koliko trajala protestna okupljanja, ona ne mogu biti dugoročna strategija, jer postoje samo dva rješenja za crkvenu oligarhiju:

-Prvo je, da inteziviraju dijalog i naprave za sebe najbolje kompromisno rešenje.

-Drugo je, da voljno ili nevoljno, uslovljeni od političkih koalicionih partnera radikalizuju proteste.

I u prvom i u drugom slučaju Država će opstati i očuvati građansko ustrojstvo društva i teritorijalno međunarodni integritet, u prvom slučaju bez značajnijih posljedica, dok u drugom slučaju poslkedice bi imale regionalni karakter i konflikt bi označio potpuni kraj nacionalističke politike koja traje duže od 30 god, sa puno težim posljedicama od problema koji bi nastali u Crnoj Gori.

U pozadini okupljanja tobože “vjernog naroda” bez simbola, bez nacionalnih obilježja i retorike,odvija se detaljno isplanirana faza hibridnog rata ili propagandno “poništavanje državnih i nacionalnih obilježja” vizuelnim nametanjem “trobojke” simbola druge države, kao i audio interpretacijama koje promovišu interese države Srbije i njene nacionalne politike.

Takođe prisutan je trend inteziviranog gostovanja “folk” muzičara iz susjedne države sa jasnom političkom profilacijom.

Izvođenje djece u “protestne šetnje” nije poruka o bezbjednosti skupova, nego mehanizam zaštite od incidenata i moguća optužba za “agresivnost” snaga bezbjednosti, ukoliko bi se desio incident.

Maloljetničko cijepanje državne zastave, jasna je poruka na koji način se odgajaju djeca, budući odrasli ljudi i građani Crne Gore.

Licemjerno javno pojašnjenje organizatora da se odvija process “uljepšavanja” Crne Gore, neosuđivanje vandalizma i primjera maloljetničke histerije, precizno definiše kako prirodu, tako i namjeru organizatora skupova, sa jasnom porukom o destabilizaciji Države i izdaji državnih interesa.

(Rušenje autoriteta Države,Institucija i Lidera)

Pravoslavni narod u Crnoj Gori nije podijeljen, on je zloupotrijebljen. Da li će se stvarni građanski sukob desiti, ne zavisi od građana Crne Gore, već isključivo od toga, kakav će stav zauzeti EU i USA prema Republici Srbiji.

Srbija zvaničnim stavovima i retorikom državnika ,podrškom vandalskom napadu na Ambasadu CG i skrnavljenjem simbola, logistikom i djelovanjem obaveštajnih službi, pokušala je da sruši autoritet Države, njenih institucija i lidera, konstantnim miješanjem u unutrašnja pitanja CG, kao i dnevnom dozom provokacija, građana crnogorske nacionalnosti u Srbiji.

Uzdržavanje Crne Gore je trenutno nacionalni interes, međutim, granice uzdržavanja zvaničnih organa je moguće samo u granicama koje ne ugrožavaju vitalne interese Države.

Do kada?

SPC pokušava da popravi svoj inferiorni autoritet u odnosu na Mitropoliju crnogorsko- primorsku, na način promovisanja episkopske podjele, a samim tim i podjele jedinstvenog pravoslavnog tkiva Crne Gore, nesvjesna da istorijski kako narod, tako i Mitropolija nijesu njegovali poštovanje institucionalne jurisdikcje SPC, a prelomni trenutak će biti kada se SPC neizbježno bude registrovala u CG, jer će to ujedno biti i sudar između građana srpske nacionalnosti lojalnih Državi Crnoj Gori i onih koji to nijesu.

U zabludi je crkveno politička koalicija, koja je impresionirana brojem okupljenih građana, kada su potcijenili građansku svijest naroda, citiram uticajnog sveštenika Mitropolije:

“Kad izađe, vidje silan svijet i sažali mu se jer bijahu kao ovce bez pastira”

Crkva kao da je zaboravila da se Vlast, istovjetno kao i opozicioni status dobija na izborima, a ne na ulici.