Tajna testamenta mitropolita crnogorsko-primorskog i arhiepiskopa cetinjskog Amfilohija Radovića?

Piše: Žarko Dragićević, književnik i publicista

Politički pritisak Srpske pravoslavne crkve na Crnu Goru suočio je međunarodnu javnost sa događajem nepoznatim u savremenoj evropskoj istoriji: “pokušajem promjene građanskog uređenja društva u teokratsko“. Tok razvoja građanskog društva je poljuljan, moralna i politička osuda SPC će stići kasnije, jer ona je nepodnošljivim nasiljem postala hegemonistička i arogantna sila koja zloupotrebljavajući vjeru i crkvene obrede ucjenjuje sve zemlje u regionu gdje srpski narod živi kao manjina, a u Srbiji je duže od 30 godina u „blagoslovljenom braku“ sa srpskim ekstremnim nacionalizmom, neodvojivim od svetosavlja.

Trijumfalno „oslobađanje“ Crne Gore 30.08.2020 god. obećavalo je da su problemi društva riješeni, da više neće biti podjela i da se „kamikaze“ SPC-a povlače u manastire i da se neće više miješati u politiku i unutrašnje društveno uređenje Crne Gore. Međutim formiranje „etnički čiste“ srpske vlasti, replika Predsjedniku CG Milu Đukanoviću od administratora Mitropolije Joanikija Mićovića (u narodu poznatiji kao šef građevinske mehanizacije, građevinskih grupa i finansijski „stručnjak“ za donacije i privatizacije nego kao Episkop i duhovnik) kao i emisija Koncerna „Vijesti“ promotera nove prosrpske crkvene i nacionalističke vlasti (poznatom u transformaciji finansija od Soroš fonda i Fonda za otvoreno društvo 90-tih do crkveno, tajkunskih fondova srpskih nacionalista od 2010. godine do danas) jasno pokazuju da je oslobođenje postalo ropstvo za sve građane Crne Gore koji nijesu srpske nacionalnosti ili koji nijesu „Crnogorci sa srpskim korijenima“, bolje rečeno svih koji nijesu sa prstima u crkvenom i srbijanskom trezoru.

Administrator Joanikije Mićović izjavio je 12.12.2020. da na majskom Saboru SPC 2006. predsjedavao je pokojni patrijarh Pavle, nije došlo do transformacije Pravoslavne crkve u Crnoj Gori na episkopije zbog novonastalih okolnosti “proglašenje nezavisnosti CG“ već zbog jedinstva svetosavske Crkve Božje, pravoslavne. (Administrator bi trebao da pročita „Odluku majskog Sabora SPC iz maja 2006., predatu tadašnjem predsjedniku CG Filipu Vujanoviću) u kojoj piše da je transformacija nužna zbog „novonastalih okolnosti“.

Istovremeno Administrator dezinformiše javnost i prećutkuje da je Mitropoliji crnogorsko primorskoj vraćena titula Arhimandrita. Tako da uskoro možemo očekivati i promjenu naziva SPC u SCBP-Svetosavska Božja Crkva, pravoslavna, a zbog čega i činjenja SPC ima sve više problema sa Vaseljenskom Patrijaršijom i nekim od Autokefalnih prafoslavnih crkava.

Odgovor Predsjedništva CG je jasan, da Joanikije nikada nije prisustvovao i nije mogao prisustvovati sastancima premijera Đukanovića sa pok.Mitropolitom Amfilohijem Radovićem, jer je sadašnji Administrator Mitropolije odavno poznat kao osoba od posebnog povjerenja krugova bliskim predsjedniku Srbije Aleksanrdu Vučiću i obavještajnih tajnih službi regiona, tako i da je neizvjestan izbor Administratora za budućeg Mitropolita, jer protivkandidat će očigledno biti episkop Kirilo Bojović.

ZAŠTO JE OD JAVNOSTI SAKRIVEN TESTAMENT pok. MITROPOLITA AMFILOHIJA?

Primarni cilj Mitropolita Amfilohija je bio da se obnove crkve i riješi crkveno pitanje u Crnoj Gori, a pritom i briga o srpskom narodu u rasijanju, zbog čega je bio u nepomirljivom sukobu sa predsjednikom Srbije Aleksandrom Vučićem, što potvrđuje izjava umirovljenog vladike Atanasija Jeftića: “Vučić je najveći izdajnik srpskog naroda u istoriji“ svima je poznato da je Atanasije bio osoba od najvisočijeg povjerenja pok. Mitropolita.

Koliko je vjerovao savjetnicima i episkopima i koliko su ga se plašili govori činjenjica da su upravo ti episkopi tražili da se potpiše „akt lojalnosti“ svih uposlenih u institucijama crkve, kao i svo sveštenstvo i monaštvo. Mitropolit Amfilohije se nevoljno složio da blagoslovi „čin sumnje“ jer vodi raskolu među sveštenstvom, ali ga je uz ubjeđivanje Administratora i Episkopa ipak potpisao.

Na pitanja bližnjih da li je napisao testament, javno je odgovarao da je testament u njegovom dolasku, radu i odlasku sa ovog svijeta. Razmišljajući posle njegove smrti o kratkom odgovoru koji mi je na „otvoreno pismo“ poslao podvučen pronalazim kraj njegovog govora na dan hirotonisanja 30.12.1990 god. u Mitropoliji crnogorsko primorskoj-Manastiru:

„Moj prethodnik, veliki pjesnik, Vladika Rade, ispuštajući svoju dušu izgovorio je svoje poslednje riječi:

“SVETA TROJICE I MAJKO BOŽJA, PREDAJEM TI U AMANET CRNU GORU.“

Presvetoj Trojici, Bogu našem, trosunčanoj svjetlosti Trojedinoga boga ljubavi i ja predajem u amanet i pod okrilje svakoga Crnogorca i svakoga našeg saplemenika, u ma kom dijelu srpskih zemalja živio i svakog čovjeka na zemlji rođenoga“!

(Mitropolit Amfilohije Radović na dan hirotonisanja 30.12.1990 god.)

Izražavajući nezadovoljstvo Zakonom o vjeroispovijesti zbog pitanja crkvene imovine i hramova čijoj je obnovi bio posvećen, a istovremeno izražavajući neslaganje sa političkom platformom „Vučićevih bojovnika“ u Crnoj Gori i znajući kako razmišljaju i činjenja episkopa na neki način je Mitropoliju crnogorsko primorsku kao kontinuitet crkvene vlasti u Crnoj Gori je imovinski zaštitio i znajući da je MCP pravni i zakonski naslednik, učinio je sve da najznačajnije hramove i crkvenu imovinu sačuva u vlasništvu MCP, a sa tim je djelimično bio upoznat aktuelni državni vrh Crne Gore, a na taj način je pokušao da nacionalistički srpski ekstremizam i Vučićev retrogradni plan „srpskog sveta“ (poučen primjerima Miloševićeve politike) drži dalje od konflikta koji bi bio i samoubistvo SPC kako u CG tako i regionu.

Da se ne bi desilo da u sveukupnom narodu bude upamćen po „neprimjerenim populističkim izjavama“ racionalno i mudrošću obrazovanog čovjeka, kao poruku podijeljenom pravoslavnom narodu Crne Gore (Crnogorcima i Crnogorcima srpskih korijena) i na svoj način poštujući državu Crnu Goru, za koju je često isticao da su je stvorili Mitropoliti crnogorski, istovremeno znajući za nemogući plan „srpskih ekstremista“ da prisvoje Crnu Goru svoj testament je kao zavjet i obavezu ostavio budućim crnogorskim Mitropolitima.

TESTAMENT pok.MITROPOLITA CRNOGORSKOG AMFILOHIJA RADOVIĆA JE UKLESANI TEKST NA NJEGOVOJ NADGOBNOJ PLOČI“

 
Pojašnjenje nadgrobnog Epitafa ili Zavjeta:

AMFILOHIJE

1.Titula Arhiepiskopa vraćena je Mitropoliji crnogorsko primorskoj na majskom Saboru SPC 2006. zbog proglašenja Crne Gore nezavisnom. (Titulu Arhiepiskopa su imali Sv.Petar I i Petar II Petrović Njegoš). Titula Arhiepiskopa je čin veći od Episkopa i Mitropolita (osim ako se ne radi o počasnom činu), a niži od Patrijarha. To znači da su episkopi na teritoriji Crne Gore podređeni Mitropolitu Mitropolije crnogorsko primorske. Arhiepiskop cetinjski podrazumijeva punopravnu crkvenu autonomnost. (crnogorski Mitropoliti su se hirotonisali na strani u ruskoj, srpskoj crkvi, što govori o njenoj istorijskoj autonomnosti ili autokefalnosti).

2.MITROPOLIT CRNOGORSKO-PRIMORSKI je punopravni poglavar autonomne, autokefalne ili okružne crkve. U Hrvatskoj je crkva registrovana kao „PRAVOSLAVNA CRKVA“ bez nacionalnog prefiksa. Mitropolit je znao da je vremenom neizbježna i jedina moguća registracija „Pravoslavna Crkva“  i da je registracija „pravoslavne“ „katoličke“crkve  i „islamske vjerske zajednice“ preduslov za potpisivanje Ugovora sa Državom.

3.EGZARH SVEŠTENOG TRONA PEĆKOG je titula koja je u slučaju „Pećke Patrijaršije-koja formalno ne postoji“ više je počasna ili zaštitnička nad kulturnim i imovinskim nasleđem pomenute Patrijaršije. Pretpostavlja se da je pok.Mitropolit titulu preuzeo jer su pravoslavni stanovnici tog dijela Kosova većinom crnogorski saplemenici koji su se naselili čestim migracijama.

4.NA TRONU MITROPOLITA ZETSKIH, CRNOGORSKO-PRIMORSKIH 1990-2020 god.
Natpis govori o pravoslavnom državnom kontinuitetu  Crne Gore,kao i o transformaciji kako državnog tako i samostalnog crkvenog subjektiviteta-autokefalnosti što je posebno važno jer je Srpska pravoslavna crkva od 1766. god ukinuta i ne postoji sve do 1832. kada je proglašena autonomna mitropolija pod jurisdikcijom Carigradske patrijaršije, а tek je 1879. dobila autokefalnost. Ovaj natpis govori o neprekidnom crkvenom samostalnom kontinuitetu koji je pratio i prije toga utemeljeni državni kontinuitet Crne Gore.

Ovaj natpis poredbeno razotkriva zašto je Srbiji važna Pravoslavna Crkva Crne Gore, jer 500 godina državnog nepostojanja i 200 godina vjerske izopštenosti je društveni i državni diskontinuitet države Srbije i srpskog društva, a Crna Gora imajući sve to, kao mali narod i mala Država na prvom mjestu bi bili „istorijski plijen“. Međutim više nego očigledno je da se pok. Mitropolit na prvom mjestu osvetio Predsjedniku Srbije Aleksandru Vučiću i njegovim
„nacionalistima“ oduzimajući im mogućnost da kako istoriju Zete, tako ni istoriju Crne Gore ne mogu prisvojiti i implementirati u „temelj novosrpskog svijeta“

 5. Isklesani Jesusalim i jednoglavi orao znače da je intimni ideal Mitropolita bio Jesusalem povratak izvornom Hristovom hrišćanstvu i jednoglavi orao kao ekumenstvo ili ujedinjenje raznorodnih hrišćanskih dogmi.

NI JEDAN SPOMEN SRBIJE I SRBA U NATPISU? ZAŠTO-JASNO JE !

Kao čuvari Testamenta se predstavio Episkopski savjet, aktuelni predsjednik Vlade CG, Vođa Narodnog pokreta, nekoliko bližnjih stavrofora i advokata a svi su čuvari ničega ili nema ičega što pok. Mitropolit Amfilohije nije rekao u besjedi pri dolasku na Tron Sv.Petra Cetinjskog i što pri odlasku sa ovog svijeta nije isklesano kao Epitaf-Testament na njegovoj nadgobnoj ploči.

Ko ima Testament neka ga danas otvori i objavi pred Bogom i ljudima ili neka ćuti zauvijek!