Bojana Vatić: Antifašizam i SPC, jednostavno, ne mogu zajedno

Za Antenu M piše: Bojana Vatić

U Srbiji potpuno izostaje kritika SPC od političkih partija, i vlasti i opozicije, prevashodno one "light desnice" koja pod plaštom "demokratije" prećutno daje legitimitet srpskoj crkvi u pokusaju destabilizacije Crne Gore i mešanju u njena unutrašnja državna pitanja.

Godinu dana od kada je donesen sporni Zakon o slobodi vejroispovijesti u Crnoj Gori konstantna je prljava propaganda medija u Srbiji, kako režimskih tako i opozicionih, a isto rade državne institucije, univerzitet, kulturna javnost (uz izuzetke)... svi se praktično utrkuju u dodvoravanju crkvi i uglavnom oklevaju da bilo koji potez njenih zvaničnika izlože kritici.

SPC ima snažan uticaj u Srbiji i njeno mešanje u politička pitanja u proteklom periodu jasno pokazuje da Srbija nikad nije bila sekularno društvo, izuzev perioda u bivšoj Jugoslaviji gde su crkve znale gde im je mesto u državi koja je uvazavala verske slobode i pravo da postoje kao verske institucije ali da se isključivo bave onim sšo im je posao.

Tada je suzbijana nacionalna i verska zatucanost, promovisano je zajedništvo i prosvećenost, ujedinjeni su gradili zemlju, ljude obukli, nahranili, obrazovali, zaposlili, pomogli emancipaciji žena, industrijalizovali zemlju modernizovali društvo, izgradili infrastrukturu, vodili briljantnu spoljnu politiku, vodili zemlju u kojoj je svaki od jugoslovenskih naroda dostigao svoj apsolutni istorijski vrhunac.

Devedesetih, crkva uz tadašnje političke aktere počinje da propagira sve ono što je u suprotnosti sa verom i pravoslavljem, podstiče nacionalne i verske podele stvarajući klimu netrpeljivosti među narodima na prostoru bivše Jugoslavije.

Položaj i snažan uticaj crkve u srpskom društvu omogućile su, pored Slobodana Miloševića, koji je ratove započinjao uz blagoslov SPC, dobrim delom i vlasti posle 2000-te koje su ulogu crkve u društvu ojačale tako što su izvele popove na ulice, osnažujući buđenje nacionalne svesti, ali sve to u jednoj drugačijoj formi pod plaštom demokratije "na putu ka Evropi". Danas vlast Aleksandra Vučića iz budžeta ulaže milijarde u SPC i daje im legitimitet da budu država u državi.

Pogazili su sve one vrednosti koje su trebalo da budu temelj zdravog društva.

Antifašizam i srpska crkva, jednostavno, nisu mogle zajedno.

Crkveni poglavari nisu bili procesuirani ni sankcionisani zbog svojih nepočinstava i ratnohuškačke retorike 90-tih, već su dobili počasna mesta i u crkvi i u politici. Dobili su "slobodu" koju su toliko dugo iščekivali i "oprost" od onih od kojih mi nismo očekivali da će im oprostiti!

Prevarili su sve nas koji smo istinski verovali u bolju Srbiju.

Zato se Srbija, između ostalog, vraća  u prošlost, jer se bavi mitovima, robuje predsrasudama, dogmama, nebeskim temama... Bitišemo nacionalno i verski ostrašćeni, neznaveni i osiromašeni, a sve one progresivne ideje i ljude koji su Srbiju videli kao moderno uređeno i civilizovano evropsko drustvo odbacili smo i okrenuli se crkvi i retrogradnim vrednostima. Zaostalost je postala identitet i sve prisutnija verska ostrašćenost među mladim ljudima govori da mi kao društvo srljamo u propast.

Nije Srpskoj crkvi nikada bilo do vere, njima je do onoga što su poslednjih 30 godina lažima prisvajali - ogroman novac i propagiranje mržnje na prostoru bivše Jugoslavije.

Pravo pravoslavlje trebalo bi da propagira skromnost i život u služenju, a ne da se vodi borba oko miliona "kvadrata" cnogorske zemlje koje SPC hoće da prepiše na Beogradsku Patrijaršiju.

U Srbiji je nacionalna religija izdala veru.

Činjenica je da sve religijske zajednice koje deluju u bivšim YU republikama nastoje što više biti u političkom životu, da bi se nacionalne partije na vlasti zadržale upravo zbog podrške koju im daju verski velikodostojnici. Sa crkvom se pobedjivalo na izborima. Crkva je uvek koketirala sa nacionalizmom.
U ime crkve su se zaklinjali kralju, u ime crkve se "branilo srpstvo", dizala tri prsta, u ime crkve je glorifikovan četnički pokret i palili požari po Bosni, Hrvatskoj i Kosovu.

I to su radili "u ime boga"?!

Nema tog boga koji vam to moze oprostiti!

Zbog toga politika nikad nije mogla bez  crkve.

Izmjenama napadnuti Zakon o slobodi vjeroispovijesti u Crnoj Gori ograničava i sprečava Srpsku crkvu da se bavi onim što nije njen posao, a to je politika. Izbegavanjem registracije SPC kao verske zajednice u Crnoj Gori svesno se dižu tenzije, a njen jedini interes je politička moć i monopol. Nije njima do Crne Gore, već do „sprske sparte„ i „Dušanovog carstva“.

Ovim izmenjenim Zakona na štetu države, koji nova vlast hoće na silu, neustavno da donese, eliminišu se svi članovi koji se tiču promene statusa imovine kako bi ona ostala u posedu Srpske pravoslavne crkve.

To je njihov nacionalni interes.

Vera nema ništa s' tim.