Switching Ure aka Dritane moj…

Za Antenu M piše: Stefan Todorović 

U devijantnost crnogorskoga društva uopšte ne treba sumnjati. Ona nam se u potonjih trideset godina pokazivala na svakom koraku, a osobito u vremenima društvene i političke krize. Za novo osvježenje devijantnoga stanja crnogorskoga društva iz nove vlasti bi se zahvalili Bogu a ja ću se zahvaliti građanima Crne Gore, prije svega njihovim političkim i vjerskim vođama. U javnome mnjenju vlada mišljenje da politički lideri zloupotrebljavaju razne devijacije crnogorskoga društva, od kulturoloških do sistemskih, kako bi manipulisali ośećanjima i potrebama građana Crne Gore.

Međutim, nova dešavanja na političkoj sceni nas upućuju na to da su sami politički akteri zahvaćeni brojnim devijacijama pa društvo iz uslovno rečeno kontrolisanih procesa svojim djelovanjem uvode u totalni haos. U tome prednjači građanski pokret Ura sa svojih 5% podrške građana Crne Gore potvrđujući efekat leptira koji se koristi u teoriji haosa.

Njihovo devijantno djelovanje bi se možda najbolje moglo opisati poremećajem višestruke ličnosti. Naime, disocijativni poremećaj ličnosti predstavlja postojanje različitih ličnosti (identiteta) jedne osobe kod koje u određenom trenutku dominira samo jedna ličnost, svojim ponašanjem, stavovima i emocijama djelujući kao da druge ličnosti ne postoje.

U psihološkoj praksi označava se kao jedan od najtežih poremećaja. Moglo bi se zaključiti da djelovanje građanskog pokreta Ura, kao i njihovih predstavnika, izlaze iz političkih praksi koje karakterišemo kao pragmatičnost ili nedosljednost, a zalaze upravo u psihološke prakse poremećaja višestruke ličnosti ili šizofrenije. Mogli bismo reći da imamo jedno djelovanje građanskoga pokreta do tridesetoavgustovskih izbora, imenovaćemo ga „Ura“, dosljedno, hrabro, prkosno, procrnogorski; drugo djelovanje građanskog pokreta od izbora do sastava vlade koje ćemo imenovati „po Ure“, nedosljedno, kukavički, lakomisleno, identitetsko idiotski nalik Demokratama, dok se treće djelovanje građanskoga pokreta pojavilo saradnjom i druženjem s kolegama iz vlasti, udvorničko, besprizorno, kvislinško, velikosrpsko – imenovaćemo ga „15 minuta“.

Mistici bi tražili problem u samome nazivu građanskoga pokreta, u njegovoj prolaznosti, gubljenjem prvobitnoga oblika kako vrijeme prolazi. Eksperti iz psihijatrije bi, vjerovatno, tražili problem u sopstvenoj struci, možda bi primjetili simptome poput amnezije, neobjašnjivih promjena ponašanja, koncepcije samoproganjanja, suštinske promjene u percepciji, kogniciji, ponašanju…

Ukoliko bi primijenili metod indukcije u ovom slučaju i nasumično uzeli na primjer nekog člana ili članicu Ure, poput gospođe Glušice, gospođe Jelušić, gospodina Adžića ili gospodina Abazovića, vjerovatno bi psihijatrijski eksperti uviđeli simptome koji bi upućivali na poremećaj višestruke ličnosti. Aktuelnosti iz prethodnoga perioda svakako idu tome u prilog, poput sabotiranja samih sebe, tendencije samoproganjanja, naglih promjena stavova, emocija, identiteta…

Na primjer: gospođa Glušica imala je nekilko jezičkih identiteta – velikosrpski, srpski, crnogorski, srpsko-hrvatski, gospođa Jelušić rascjep ličnosti na poslanicu Jelušić i građanku Jelušić; gospodin Adžić takođe rascjep ličnosti na poslanika i građanina, na vjernika CPC i uslužnika SPC; kod gospodina Abazovića je najviše izražena ta lukrativna priroda, na građanina 21 milona? I funkcionera 21 milona?!

Vjerovatno bi eksperti uočili tzv. switching, prijelaz iz jedne ličnosti u drugu, za koji tvrde da se najčešće dešava u stresnim situacijama. Pretpostavljam da je gospođa Glušica preživjela najviše stresnih situacija, od AB revolucije, cijepanja DPS-a, raspada državne zajednice sa Srbijom, nezavisnosti Crne Gore, do pada DPS-a, dok je za ostale slučajeve najstresniji momenat rezultat izbora tridesetog avgusta.

Poremećaj višestruke ličnosti se prvi put pominje u knjizi „Rascjep ličnosti“ 1905. godine, američkoga psihijatra Mortona Prinsa. Prikaz višestruke ličnosti koju je iznio Prins tada je javnost posmatrla kao senzacionalistički roman.

Po devijacije crnogorskoga društva, kao i po političke aktere, najbezbolnije bi bilo da su navodi u tekstu senzacionalistički, jer su, u suprotnom, psihijatrijski eksperti saglasni da se kod poremećaja višestruke ličnosti ne može primjenjivati samo farmakoterapija, već zahtijeva višegodišnju psihoterapiju, stručnu pomoć pacijentima da se oslobode i razumiju da stvarnih razloga za disocijaciju više nema – što bi Džoni rekao:

Dritane moj/budi mi silan i dobro mi stoj!