Anatomija jednog stida

Znajte da ste Crnogorci , da ste jedini voljni i slobodoumni narod na svijetu.

                                                   Sveti Petar Cetinjski okupljnim glavarima prije nego će izdahnuti.

Kud gođ da krenem Grčka mi donosi ranu. 

                                                     Jorgos Seferis.

Za Antenu M piše: Borislav Jovanović

Stidim se, zapravo, ne samo pred sobom, nego pred svijetom i onim koji ne mogu da shavte da je Crna Gora spala na ovakve jade. Stidim se od onih koji se ne stide od ovog što im se dešava i onih koji su trenutni vlastodršci.

Stidim se današnje, od prije godinu dana, novooslobođene Crne Gore. Stidim se i kao čovjek i kao građanin ove, samo još na papiru samostalne i samo u velikoj i sve većoj kuli laži i svakodnevnih oficijelnih prevara i podvala, velikih špiclovskih trikova, ove do juče samostalne, ove koliko – toliko ustoličene države okrenute svojoj prirodnoj i istorijskoj perspektivi.

Stidim se što prisustvujem laganoj, podmukloj, kukavičkoj, ali munjevitoj, sahrani svoje zemlje i njenog pretvaranja u sopstvenu maćehu koje se treba što prije osloboditi i preći na  tuđemajčinsku sisu. I sve to raditi po načelu da preuzeti cilj se mora ostvariti po svaku cijenu, iz dana u dan i laicima jasnim nezakonitim činovima. I sve to u ime demokratije, odnosno, srpskog sveta. I to bi mogle da bude prve i posljednje rečenica ovog teksta. S napomenom da taj stid u svom stepenovanju ima 24 - časovnu agendu.

I da, što se bliži I formalna kalenadrska godišnjica dolaska na vlast uz svesrdnu pomoć četiri zakleta, četvororučna, goroljubna glasa koji se kako praksa sve više pokazuje mogu izjednačiti sa četiri S. Oni su prezviteri vraćanja Crne Gore na definitivno pretvaranje u okrajak druge države, i druge impreije.

Uz to vladajuća crkvenopojna družina, ne kriju što bi trebalo još, navrat- nanos, simulirajući rogove u vreći, odraditi u  parlamentarnoj većini u vremenu septembar - oktobar kako bi se od Crne Gore napravila ljuštura koju će i najmanji balkanski vjetrić oduvati. A sve davno sračunata uvretira za cilj svih ciljeva – Popis stanovništa – koji je projektovan kao kapitalni čih, odnosno, popisocid ili naciocid, nad Crnogorcima.

Jer, Bože moj, treba kako savremenim tako i feudalno - klerikalnim totalitarizmom, ili tzv revanšizmom, ućerati strah u kosti nacionalnim Crnogorcima da će živjeti u “državi” u kojoj će samo litijaška potvrda biti viza za elementarno opstajanje, odnosno, zapošljavanja. Imaće VIP - klasu.

Da, to je strateško znanje svih znanja koje se mora ugnati u pamet ovoj još preostaloj generaciji koji od Crne Gore ne prave sredstvo za siguronosne žiro – račune. I dekadenciju svega što je svakom čovjeku sveto, ka što mu je sveta rođena majka i porodica.

Stidim se što mi novocrnogorska litiokratija  svakodnevno soli pamet i što mi njen parohijalni duh postaje jedan veliki anticrnogorski Komesrijat. I što u ime navodne sakralne, svetačke, duše uzima dušu jednog naroda i stavlja je na antiapostolski, amvonski, žrtvenik. I sve, eto, u ime naroda i za taj bogomdani narod.

Stidim se što je građanska i tradiconalna, duhovna, moralna, intelektualna, mobilnost jednog naroda koji je nekada proslavljao slovensko ime u Evropi svedena na nulu. Što se sve pretvorilo u šaltersko iščekivanje ili tuđe dojave da će sve biti uredu. Čekanje na dugom štapu.

Stidim se što se u Karađorđevoj bb i u Skupštini na Bulevaru Svetog Petra Cetinjskog br.10 uselio čistokrvni feudalni duh koji od Crne Gore pravi potopljenu i iz potaje zgaženu zemlju.

Stidim se od ovih novih osloboditelja i ujedinitelja kojima  su istorijske lažibajke duševna poslastica što ih gledam tu đe ih gledam. Što se đilkoški šepure, što su amateri u svemu osim u mržnji prema Crnoj Gori. Što sa svojih intelektualnih nizina i bogatih apanaža govore kako su Crnogorci vještačka tvorevina, ili ti inžinjering - roba. Pri tom i ne pomišljaju kako su do juče bili to što jesu odvajkada. A i ne pada im na pamet da se radi o velikoj, veljedržavnoj, zamjeni teza. Istina je, naime, da  je u pitanju srbo - inženjering nad Crnom Gorom i Crnogorcima,  započet idejom nešto starijom od stoljeće i po.

Dakle, o  falsifikatima  crnogorske istorije koji su u međuvremenu uzaludno demantovani, dokazani. To je bio i ostao korpus delikt deklarisanog etno –inženjeringa. Svoju kulminaciju dostigao je krajem dvadesetog vijeka s namjerom da se istebljenje Crnogoraca okonča s nadolazećim popisom szanovništa i unaprijed projektovanim ishodom.E, to, reći će etnomani, nije inženjerig!!! Opet se prisjećam Ćosića i njegovog genijalnog autoiportreta sopstvene nacije I njene istorije.Apoteoza lažiiranju.

Stidim se  što bi se Njegošu prevrtale kosti kad bi znao kako se prostor đe je gučio svoju štamparija pretvara u bjelosvjetski pisoar.

Stidim se se što je u goropadnoj, ostrašćenosti, zanemarujući bilo kakve zakonske norme, došlo do istorijskog – antipovijesnog progona direktora Crnogorskih škola među kojima se neki bili, uz opštu saglasnost svih strana, evropski elitnnog formata. Što je ukinuta ekspresno Filološka gimnazija u Gimnaziji “Slobodan Škerović” a što je bio jedan od najemancipovanijih dometa crnogorskog obrazovanja. Što li tek sve predstoji u fisiju ukidanja nije više pitanje vremena nego časa. Tek, uprkos svemu, dolazi i meka, lisičja, pritalaušena strategija gašenja Fakulteta za crnogorski jezik i književnost.

Stidim se ovdašnje generacije mladih ljudi koji su tako brzo shvatili, tako mangupski, tako nesojki da je, eto i u Crnoj Gori, sve na prodaju. I sopstvena ličnost, i sopstvena istorija, i sopstveno kulturno bogastvo, i sopsteni preci i potomci. Tako ozbiljni a tako providni. I stidim se i pitam se otkuda ta tako kalendarski mlada a tako već prevejana, i mafijaški drska, oktroisana, i ubjedljiva za najveći dio neukih. Ta gmizhodna mimikrija. To shvatanje laži, manipulacija, kao sredstva sopstvene promocije i novog - starog opijuma za narod. To umjeće star - mali za doajensku glumačku scenu. Odnosno,za sivu, crnogorsku, zablejalu, masu. To estradno promovisanje i parade sveopšteg javnog kurvarluka.

Otkud tako brzopotezno konvertitstvo? Otkud! Taj moralni pad, ta pohlepno nakalemljena kvaziguslarska dihotomija. Otkud ti masovni gegovi i feltrovi provincijalaca. Otkud premijer kojemu je milija fotelja nego sve demokratije ovoga svijeta i kojemu samo treba crkvena odežda da bi se udvorio i definitivno svom stadu. Da bi se našao u svojoj litijaškoj diktaturi.

Stidim se zbog svojih vjekovnih prethodnika, koji nijesu uvijek bili baš tako sjajni, ali jesu imali mjeru u svemu i teško pomjerljivi etički kodeks. I nikad nijesu viđeli sebe I svoju rodnu grudu na koljenima. To zaslužuje posebnu sabatovsku verziju knjige o Junacima i grobovima. I o novim državnim grobarima zemlje za koju  na kraju Gorskog vijenca piše: Spomenik je vašega junaštva Crna Gora i njena sloboda.

Stidim se onih mojih, izvorno nacionalnih savremenika, koji zbog odioznosti prema onim koji su druge vjere, iz prkosa, mijenjaju svoj nacionalni identitet.

Stidim se i bivših i sadašnjih dvokapića sakrivenih u lijevom i desnom džepu.Stidim se što su Cetinjski manastir i Ćipur već sto godina eksteritorijalni a pučističkim zakonom o vjeroispovijesti aneksirani.

Stidim se što Crna Gora prisustvuje sve više, sa tajnom tužbalicom, svom upokojenju. Što su se njena znamenja pretvorila u krpe potirače.

Stidim se Crne Gore i njene antejski zarađene i sizifovski nošene slave.

Stidim se što moji sunarodnici nijesu znali sve do 1998. godine o sad tako eksploatisanoj bliskosti i simbolici dva Trinaesta jula – onog iz 1878. kada je Crna Gora dobila međunarodno priznanje i 13. jula 1941. kada se Crnogorski narod digao na ustanak protiv fašizma. Trebalo je, takođe, davno znati da datum od 13.jul 1941. nema nikakve veze, sa ovim prethodnim istorijskim 13.julom već da se radi o više nego slučajnoj i znakovitoj  koincidenciji koja je sa saznanjem ovog dobila na jednoj velikoj istorijskoj sponi crnogorske sudbine.

Inače, organizatori Trinaestojulskog ustanka nijesu imali prilike da memorišu datum iz 1878. te da tako prave neku državotvornu poveznicu između dva datuma već su prilike i direktive odredile taj datum. No, ništa nije slučajno. Prvi podatak o ovoj datumskoj simbiozi objavljen je, da pojasnimo, u Pobjedi neđeljom, u tekstu Prvi pucnji.  Bilo je to u prigodnom tekstu povodom godišnjice Trinaestog jula 1988. godine. Dakle, ova inkulzija datuma se spoznaje tek skoro šezdeset godina poslije Trinaestojulskog ustanka i 120 godina poslije Berlinskog kongresa.                                                                           

Stidim se, nešto snošljivije, i od prethodne vlasti koja nije u svojem daljem promišljalnju Crne Gore i njene sudbine poslije Referenduma ugradila makar petodecenijsku, unutrašnju, strategiju razvoja u svim oblastima zasnovanu na istorijskim osnovama i modernim iskustvima, na geopolitičkim predviđanjima, na specifičnostima crnogorskog usuda, i na fundamentalnom ugrađivanju svih preventivnih uzusa za reafirmaciju stogodišnjeg urušavanja nacionalnog identiteta.

Mi jesmo krenuli ka Evropi, ali evo nam sada na sred puta dođe novo srednjevjekovlje. Nova getoizacija. I to, nažalost, crnogoskim glasovima. Pravljenje države nije što i poljem proći. Nije samo računati na mandatološke gozbe. Na parolama od kojih je već dosadila: Da je vječna Crna Gora. Dođe veliko bezvlašće, anarhija, kao proklamovano sredstvo za uspostavljanje pravne države. Dođe, u ime evropskog puta, gromovita serija kolonijalnih zakona.

Ne može se graditi ozbiljna država bez ozbiljne i odlučne države. Bez moralne autentičnosti, odnosno, konzistentne pravne države. Ponajmanje se može graditi ličnim dvojenjima i nadmudrivanjima sa onim koji su joj trideset godina javno i glasno otimali njenu duhovnost znajući da je samo ta vrsta sijanja anticrnogorstva može dovesti do sloma suverenističke Crne Gore.

Crnu Goru ne mogu spašavati partijska dokumenta već istorijska genealogija i futurologija - naučna vizija uvedena u sve pore njenog života. Crnogorcima bi trebalo, prvo, obezbijediti da imaju dovoljnu, godišnju, količinu žita od sopstvene proizvodnje. Trebalo bi im zauvijek utuliti strah od gladi kako za velikosrpsku elitu ne bi bili  već treći vijek gladnovi i laka čeka za odustajanje od samih sebe.

        …

Stidim se, ali i vjerujem u njegovu antipodnost !

Stidim se, u stvari, onih koji će se jednog dana, ipak, stiđeti od mog oslobađajućeg stida i njegove anatomije.