Suverenizam u traljama

Za Antenu M piše: Borislav Jovanović 

Što, zapravo, hoću da kažem ne govoreći, na žalost, ništa novo u ovoj od svakog isprebijane i izmrcvarene i osramoćene Crne Gore. Zemlje svačije i ničije. Zemlje u kojoj pogibosmo od mudrovanja onih koji misle da to što deklamuju nije providno za i prosječnog građanina.

Da, naime, poslije suverenističkog desanta na uglavnom, suverenestičku Skupštinu Prijestonice, pod okriljem noći i lažnog prenemaganja i licemjernog kalkulisanja ne možemo više, I konačno, govoriti o bilo kakvoj konzistentnosti i istinskoj vjernosti Crnoj Gori.

Manite se suverenizma vi koji ste na njega poodavno zaboravili. Jer, je sve očiglednije da vino jeste pošto prije bješe, jeste svijet ono što mišljaste.

Da suverenizam nije stvar ideologije, prakticizma, tandaranja po javnoj sceni, provincijala dobitna kombinacija, popularna tema polupismenih govornika, političkih kentaura, već je SUVERENIZAM oznaka za etiku i crnogorska istoriju. Za sopstvenu poslanicu i onom što je bilo i što će doći.

Suverenizam ne može biti značka na reveru. I ne podrazumije sakrivenu rezervnu kapu.

Da su, iako nam svaki dan na javnoj sceni padaju maske kao ljetnja gradobitina, ovog puta i konačno pale. Da sami sebe fatamo u sopstvenim kljusama.

Da nema suverenizma bez obogaćenog intelektualizma.

Da ođe još niko osim neparatijskih suverenista, čiji staž traje skoro tri i po decenije, nije suverenista. Ili mu se tako čini. Svaka čast, kako se to obično kaže, pojedincima.

Da ođe nikako da se shvati da je suverenizam nešto više od članstva koje imaju inedenpendistički predznak. I da se radi o biti ili ne biti jedne države koja nam je ostavljena u amanet kao ugledna evropska država.

Da moramo biti tradicionalisti, ali moderni.

Da je đavo izio šalu.

Da se prestane sa kinđurenjem foteljama i foteljicama.

Da se već jednom shvati da suverenizam nije karijeroljublje, mandatoljublje, pizmoumlje i paroljublje već nešto uzvišenije.

Nešto što traži cijelo nacionalno i građansko biće. A o rodoljublju da i ne govorim.

Da se stavi moratorijum na zakletvu Da je vječna Crna Gora. Zašto? Zato što njen smisao gubi na cijeni dok Crna Gora sve više tone. Zato što je to postala otrcana patetika. Zato što se moramo uozbiljiti i ostaviti junačenja bez junaka. Prestati sa pojedinačnom i partijskom žiroskopijom. Omrčismo se od glave do pete.

Da zarobismo sebe u tuđini.

Da bi, u konačnom, trebalo formirati Kongres suverenista kao formalnu ili neformalnu organizaciju. Instituciju. Njegovo članstvo bili bi oni za čije osnivanje ne bi bio potreban nikakav specijalni poziv osim najave kad i đe će biti. Ne bi to bio nikakav glas koji ne bi bio iz glave cijelog naroda. Ne da arbitrira već da suvereniozam vrati suverenizmu.