Bapske priče da je izbjegli četnik Blagoje Jovović pucao na Anta Pavelića i ranio ga u Argentini(1957)

Za Antenu M piše: Novak Adžić

Ugledni i značajni hrvatski novinar i publicist Vlado Vurušić, u tekstu publikovanom u zagrebačkom "Jutarnjem listu" 9. 02. 2020., piše da se četnički emigrant Blagoje Jovović bez dokaza samohvalio da je pucao na Pavelića i ranio ga u Argentini 10. aprila 1957. godine.

Vurušić argumentovano piše da se Blagoje Jovović u Srbiji "slavi kao novi Gavrilo Princip koji je izvršio pravdu za ubijene Srbe" te potom konstatuje: "Jovović o kojem se danas u Srbiji ispredaju brojne legende, skrivao se u Argentini. Iako se hvalio da je pucao, a za današnju vučićevsku historiografiju to je neprijeporna činjenica, argentinska policija to nikada nije potvrdila niti je nakon istrage sumnjičila Jovovića, a on je umro prirodnom smrću u argentinskom gradu Rosariju 1999".

Teze vrsnog novinara Vlada Vurušića su posve tačne, utemeljene i logične, ali velikosrpska propaganda i njeni glasnogovornici ne žele da činjenice utvrđene u naučnoj istoriografiji uzme u obzir, jer im remeti svjesno i planski (evo više od dvije decenije) građeni politički mit o izbjeglom četniku iz Crne Gore nekom Blagoju Jovoviću da je navodno on pucao i ranio Anta Pavelića, poglavnika marionetske naci-fašističkim ratnim silama tvorevine NDH, u predgrađu Buenos Airesa 1957. godine.

Ove argumentovane i saobrazne poznatim činjenicama teze koje je prije nekoliko godina saopštio i novinar Vlado Vurušić su osnovane i i one kazuju da sem ličnog (i to nakon više decenija ćutanja) hvalisanja Blagoja Jovovića u istoriografiji nema (ili još uvijek nijesu poznati i dostupni) istorijskih izvora kojima bi se mogla provjeriti ili eventualno potvrditi kao tačna navedena Jovovićeva priča. A ta Jovovićeva četnička lažibajka je od 1999. godine do današnjeg dana nebrojeno puta ponavljana, sa jasnim političkim ciljevima pokušaja pune rehabilitacije četničkog zlikovačkog pokreta i njegove genocidne ideologije.

Ona je nebrojeno puta promovisana od strane raznih aktera: kako od strane crkve Srbije u Crnoj Gori, njenih episkopa i popova, tako i preko raznih političara, novinara, medija (portala), agitatora, ali i pojedinih istoričara iz Crne Gore poput dr. Žarka Lekovića iz Istorijskog instituta Crne Gore, koji je tu četničku bajku predstavljao kao "neporecivu istinu" u nedavnom promovisanju knjige ćerke Blagoja Jovovića o svom ocu.

Kada pitate zagovornike tvrdnje da je Blagoje Jovović atentator na Pavelića 10. aprila 1957. u Argentini i da je on tada ranjen sa dva metka (ali je preživio)- na osnovu kojih to činjenica i dokaza tvrde da je Jovovićeva pripovijest istinita, da je on lično bio neuspješni atentator, te kada ih pitate i kako se može provjeriti i objektivno utvrditi da je ona tačna, pouzdana, sljedbenici te bapske priče o organizatoru i izvršiocu atentata na ustaškog poglavnika-bjegunca od zakona i pravde Pavelića, - oni vam neće ponuditi relevantne ili bilo koje istorijske izvore. Sem rabljenja navedene priče bez osnova i zasnovane na geslu rekla-kazala.

To je neozbiljno za istorijsku nauku, jer nema istorije bez istorijskih izvora, u kojima istoričar nalazi podatke na osnovu kojih utvrđuje istorijske činjenice i traži i prezentira dokaze, te na temelju kojih se jedino i može rekonstruisati i spoznati prošlost.

Ali to ne smeta, recimo, ni protojereju uzurpacione i okupacione crkve Srbije u Crnoj Gori mr Predragu Šćepanoviću, niti brojnim drugim, poput srpskih (srbijanskih) istoričara propagandista, recimo, Aleksandru Rakoviću, Čedomiru Antiću ili Veljku Đuriću Mišini itd, ili "novinarima" tipa Tihomira Burzanovića i Ivana Miloševića..., da tu famu i bajku ponavljaju, a u cilju ne težnje ka istini, nego radi veličanja kvislinškog četničkog pokreta, koji je bio često u koaliciji sa ustašama tokom drugog svjetskog rata u borbi protiv NOB-a.

Elem, ovi velikosrpski propagatori, nadasve, to ne rade sa ciljem da se utvrdi istorijska istina koliko je ona moguća, ( a to u nedostatku izvora nije još uvijek moguće postići u raspravi ove teme), već da se pokuša i u Crnoj Gori pripremi teren i krene sa institucionalnim i zakonskim rehabilitovanjem četnika i četništva, kao što je u Srbiji to urađeno znatno ranije, i da se uz to pokuša da lažni atentator i četnički emigrant Blagoje Jovović (poglašen "nacionalnim junakom' od njih i njihove propagande) dobije eventualno ulicu, recimo, u Danilovgradu, kao što je dobio ulicu sa njegovim imenom u Beogradu (Zemunu) pod Vućićevim režimom.

Ne bismo se iznenadili da se krene i u tu besmislenu priču i akciju da se jedna ulica u Crnoj Gori nazove po Blagoju Jovoviću ili da mu se napravi spomen obilježje (bista), ali očekujem da se to ipak neće dogoditi i oficijelno inicirati, uprkos činjenici da Blagoja Jovovića, četnika slavi Srpska pravoslavna crkva kao što odavno slavi i veliča Dražu Mihailovića.

A znamo da se to čini zato i što je četnika ideologija i politika u osnovi, i to velikim dijelom, političkog i drugog djelovanja Srpske pravoslavne crkve i značajnog dijela njenog episkopata i klera.

I na kraju treba reći da znameniti hrvatski istoričari, profesori univerziteta i doktori nauka Bogdan Krizman, Hrvoje Matković, Dušan Bilandžić i Tvrtko Jakovina u svojim naučnim radovima niđe ne pominju da je atentat na Pavelića, koji se zbio 1957. u Argentini, izvela četnička emigracija, niti da je to učinio Blagoje Jovović.