U okovima Abazovićeve tiranije

Za Antenu M piše: Mirjana Kostić

Dritan Abazović je, piše u njegovoj biografiji, završio Fakultet političkih nauka u Sarajevu. Kao  redovan student morao je tokom univerzitetskog školovanja steći barem osnovni uvid u istoriju političkih teorija, razvoj političke misli i ideologija, naučiti definiciju države, oblike vladavine, karakteristike autoritarnih i demokratskih režima, sistem podjele vlasti u savremenim društvima... 

Svrha svakog normalnog obrazovnog sistema je da obrazuje pojedinca koji neće mahati diplomom, već stečena teorijska znanja primijenitii u političkoj praksi. Dritan Abazović je, kako navodi u svojoj biografiji, četvorogodišnji fakultet završio za dvije godine i sedam mjeseci. Tvrdi i da je bio najbolji student generacije, ali njegove kolege sumnjaju da je u toj brzini preskočio neke važne lekcije, te da je, kao i svemu u životu, i nauci pristupao relaksirano. Možda se baš zato tokom jedanaestogodišnje političke karijere razmetao akademskim zvanjima, ali ne i znanjima. Možda je zato više volio političku praksu nego teoriju, ili je prosto prespavao predavanje o engleskom filozofu Džonu Loku, koji je  još prije tri vijeka rekao: „Gdje prestaje zakon, počinje tiranija“.

Od avgusta 2020. godine, nakon promjene vlasti u Crnoj Gori, a sa njom i javnog diskursa, sistema vrijednosti, političkih ciljeva i nesagledivih posljedica koje su nastupile kao linearni slijed izbornog zaokreta unazad, Dritan Abazović, kao gejm čejndžer, započinje opasan pohod koji svakodnevno dobija ubrzanje. Sa svega 5,5 odsto osvojenih glasova tada je postao jedini potpredsjednik u Vladi  Zdravka Krivokapića i važan igrač u teokratskoj vlasti skrojenoj po aršinu Srpske pravoslavne crkve  u Crnoj Gori.  U znak zahvalnosti za funkciju koja ga je zapala, crkvi tuđe države darovao je Temeljni ugovor, a sa njim i vjekovno crnogorsko kulturno i sakralno nasljeđe. Premijera Krivokapića i njegov kabinet izgurao je na ulicu, trinaest mjeseci nakon zauzimanja zgrade u Karađorđevoj u Podgorici.

Opozicionom DPS-u, bez čije podrške nikad ne bi postao predsjednik manjinske Vlade, uzvratio je još žešće.  Povlađivao dok nije dobio što je želio, a od avgusta prošle godine, kada je  ostao bez povjerenja i legitimiteta,   posvetio se danonoćnom sijanju intriga, kovanju zavjera, vitlanju “rukom pravde”, tretirajući  staru vlast isključivo kao resurs za hapšenje. 

Nakon nedavnih parlamentarnih izbora u Crnoj Gori u Dritanojvoj stupici našao se i Milojko Spajić, potencijalni mandatar i mogući Abazovićev nasljednik na premijerskom tronu. Ako mu se ćefne da postane predsjednik 45/46. Vlade ili predsjednik države koju svakodnevno lišava državnih atributa, odlazeći premijer može poželjeti da uhapsi i Milojka Spajića i Jakova Milatovića.

Dritan Abazović se  prosto ne zamara opisom poslova jedne vlade. Ne zanimaju ga ni odredbe zakona i Ustava, niti odluke čuvara zakona i Ustava. Potvrdio je to i odnosom prema pravosnažnim presudama povodom nezakonitog izbora generalnog direktora RTCG Borisa Raonića, nezakonite smjene direktora Uprave policije Zorana Brđanina, brojnim drugim slučajevima ignorisanja obavezujućih sudskih odluka.

Time je Dritan Abazović ukinuo  član 1. Ustava u kojem piše da je Crna Gora država zasnovana na vladavini prava. Povrijedio je i član 11. u kojem se navodi da je vlast uređena po načelu podjele na zakonodavnu, izvršnu i sudsku. Pogazio je i član 118. Ustava koji izričito propisuje: “Sud je  samostalan i nezavisan”, kao i ustavnu odredbu 134 u kojoj piše:Državno tužilaštvo je jedinstven i samostalan državni organ koji vrši poslove gonjenja učinilaca krivičnih djela i drugih kažnjivih djela koja se gone po službenoj dužnosti.

Odlazeći premijer Dritan Abazović izbrisao je svojim činjenjem granice između ustavom utvrđenih grana vlasti i  sudsku podredio ne izvršnoj, nego svojoj ličnoj, ničim ograničenoj vlasti. Takav način vladanja pojedinca, koji ruši načela ustava i preuzima vlast i pravdu u svoje ruke, u političkoj nauci definiše se kao  - tiranija.