Popis je nacionalni inžinjering i uvod u saoizaciju CG, a ne benigna statistika

Za Antenu M piše: Zoran Majski

Ako je svih ovih godina od krvavog raspada Jugoslavije ikome bilo nejasno koji to toksični agens pokreće destrukciju kroz koju još uvijek prolaze države, zaostale sa one strane sada već poprilično armiranog betonskog zida EU, danas niko ne bi trebao imati dilemu da je to sasvim sigurno nacionalno grupisanje, prebrojavanje, sabiranje - zloćudni funkcionalni princip koji ponovo postaje opaki alat za redefiniciju granica i urušavanje društvene stabilnost država koje su pokušale da stvore ili sačuvaju građanski koncept kao djelotvorni modus vivendi.

Kao zloslutna posledica globalne i regionalne krize, sa potencijalnim ratnim implikacijama neizvjesnog intenziteta, sve više je neodrživa plemenita težnja da ove države postanu iole stabilna društva, sa realnim integracionim potencijalom. Bezbjednosno - politička arhitektonika danas ponovo prijeti da ove države budu pretvorene u disolucijske krhotine, koje postaju predmet agresivnih velikodržavnih aspiracija u kojima i dalje prednjači Republika Srbija, uz danas već otvorenu podršku Rusije - moćnog hegemona koji, šireći svoje sfere uticaja potencijalno novim bezbjednosnim žarištima na Balkanu, ljulja krhku koheziju EU i preispituje NATO konzistenciju.

U mnogim zemljama EU konstantno jačaju desničarske političke strukture koje se u bezbjednosnim krugovima, prepoznaju kao „meki trbuh“ NATO, a imaju jasan cilj da u najbenignijem slučaju budu institucionalna smetnja odgovoru Alijanse na opasne imperijalne ciljeve Rusije, koja minuciozno koristi migranstsku, ekonomsku i sve druge krize kako bi proširila svoj uticaj, protežući se do afričkog kontinenta kao prebogatog resursnog rezervoara, velikog strateškog potencijala.

Gotovo dnevno se smjenjuju razne strategije kojima se pokušava dezavuisati otpor demokratskih snaga ideji nacionalnih država zbog koje je ovaj dio Evrope prošao kroz nezamisliva ratna razaranja, kao i modeli restauracije balkanske politike devedesetih, kojoj je, da budem ciničan, najveća mana što Srbija nije uspjela da ostvari svoje ratne ciljeve, a Rusija usljed društveno - političkog raspada nije bila dovoljno moćna da to vrijeme iskoristi.

Uprkos užasnom nasljeđu devedesetih, ta destrukcija živi i danas - odnosi živote, čemu je svjedočanstvo nedavni teroristički čin srpske državne gerile koja je nagovijestila da od dijela Republike Kosovo može da stvori ratno žarište, sa pogubnim bezbjednosnim implikacijama po region u kojemu nema niti jedne države gdje Republika Srbija nije markirala svoj nacionalni interes, a Rusija infiltrirala svoje bezbjednosno - obavještajne punktove, čiji su interesi i ciljevi potpuno uvezani.

Važno je shvatiti da se u ovoj zlehudoj igri koriste razne strategije, sa ciljem da se zakamuflira ipak najčešće prepoznatljivi rukopis države i njenih bezbjednosnih službi. Namjerno ili nenamjerno, ovoga puta je izostala ta ovrsta ,,bezbjednjačke“ kreativnosti, pa je više nego jasno da su Republika Srbija i njen najorganizovaniji proksi – Srpska pravoslavna crkva, ozbiljno uzdrmali međunarodno štićenu  bezbjednosnu konfiguraciju na Kosovu. Iako nedavna eskalacija nije do kraja ispunila očekivanja planera, ova zla koherencija države i crkve u perspektivi će i dalje biti  moćan regionalni mehanizam koji je odavno svojim eparhijskim ustrojstvom, i konkretno i figurativno, pokazao da ne prihvata granice ex-jugoslovenskih država gdje je Republika Srbija iskazala svoje interese, stvarajući složenu infrastrukturu za povezivanje nacionalnih cjelina, rasutih po državama regiona, sa opravdanjem da za crkvu granice ne postoje, jer  je za njih i vasiona uska, kako je to tobože figurativno govorio Amfilohije, harizmatični i uticajni mitropolit, koji je po principu „meke moći“ realizovao crkvenu kontrarevoluciju u Crnoj Gori.

Tu svoju nedodirljivost i gotovo eksteritorijalnost u nekim državama, kao što su u ovom trenutku BIH, Republika Kosovo i Crna Gora, Srpska pravoslavna crkva grubo koristi da bi, kao i devedesetih, bila utočište za organizovanje najekstremnijih nacionalističkih udruženja, bratstava i pojedinaca koji su bili i biće, ako im se dozvoli, uvod u balvanizaciju, saoizaciju i entitetsku konačnicu, kao proizvod postratovskih teritorijalnih trgovina, grubo se miješajući u svjetovne poslove. Nije potrebno objašnjavati da je na taj način u Crnoj Gori stvoren, a sada već nedovoljno branjen, prostor za regionalni revizionizam državnih granica, po principu: crkva, Srbija, Rusija.

Veoma je aktuelan primjer Pljevalja, gdje je, pod pritiskom crkve i njoj lojalnih partija, zamijenjen datum dana opstine i grubo zanemarene ostale nacije koje ovaj datum ne prihvataju, jer se vezuje za pravoslavni vjerski praznik sv. Petke. Tom činu su svoj doprinos dale i partije koje simuliraju privid građanskog, jer kome se u Srbiji ne vjeruje... Slično je i u Zeti, Nikšiću, Žabljaku, ali i svim opštinama Crne Gore gdje dominiraju ove politike, sa potencijalom da se u nekom trenutku, kada za to dođe pogodan momenat, pretvore u enklave ili regiju sa jedinstvenom nacionalnom dominacijom i odijeljenošču, kao što je to bio slučaj u BiH, Hrvatskoj... Samo da podsjetim da je sa tim i sličnim etno – nacionalnim, teritorijalnim pretumbacijama rame uz rame marširao surovi građanski rat.

Nažalost, infrastrukturu za ovaj strašni scenario smo u Crnoj Gori dobili kroz avgustovske politike koje, simulirajući administrativnu dosljednost, razaraju temelje države Crne Gore, koja jedino može opstati kroz građanski model funkcionisanja. Neupitna je namjera države Srbije da kontroliše političke procese u Crnoj Gori pružajući podršku onim partijama koje baštine anticrnogorske namjere, u čemu im zdušno pomaže Srpska pravoslavna crkva, kao moćan kohezioni organizam. Stav koji se promoviše u tim politikama, ko god bio na vlasti, da Srbija u Crnoj Gori ima nacionalne interese, gubi smisao ako se na aktuelnom popisu smanji broj ljudi koji se ovdje izjašnjavaju kao Srbi.

Zato svjedočimo otvorenoj borbi za srpstvo u Crnoj Gori, kroz djelovanje političkih partija, instaliranih da različitim nivoima promovisanja ove nacionalne strategije, obuhvate što veći korpus pravoslavnih građana Crne Gore. Odavno je jasno da će se, kada za to dođe potreba, sve te razlike iznivelisati kroz uticaj države Srbije i Srpske pravoslavne crkve, što smo nažalost već uvidjeli, a popis će nas u to dodatno uvjeriti.

U bezobzirnom urušavanju države Crne Gore prednjači razulareni zli klovn u ulozi premijera u produženom trajanju, koji bespogovorno ispunjava agendu zvaničnog Beograda i vrhovnog žonglera Aleksandra Vučića, koji drži na kratkom povocu veliki dio političkih aktera u Crnoj Gori, spremnih da prave antidržavni aranžman sa onima koji za ovu destruktivnu startegiju dobijaju svaki vid podrške od velikosrpskih ideologa, u mračnim hodnicima ruskih bezbjednosnih katakombi.

Marginalizacija građanskih politika u Crnoj Gori je glavna tendencija svih onih koji zele da dovedu u pitanje njen opstanak. Osnovni cilj popisa koji se organizuje u momentu potpunog državnog rasula je da se etno – nacionalnim inžinjeringom srpska nacija predstavi kao dominantna u Crnoj Gori i da se, kada se to prepozna kao interes, izazove teritorijalno grupisanje po nacionalnom modelu, od čega smo na korak i što bi, uprkos regulativi koja sve manje ikoga obavezuje, stvorilo uslove da Crna Gora, od građanske, bude pretvorena u državu entiteta. Bio bi to uvod u njenu disoluciju, sa nesagledivim bezbjednosnim implikacijama po region, a i šire.

Niko kome je cilj mir ne smije zanemariti da je model „meke moći“ uvijek samo priprema terena, kojom se obezbjeđuje strateška prednost prije nego što se primijeni staro pravilo da je teritorija osvojena tek kada vojnička čizma nagazi tlo. Treba li nam bolji, svježiji i krvaviji primjer od Ukrajine.

Ako ima strane i domaće pameti koja može na vrijeme zaustaviti ovo zlo koje nam se nakon trideset godina ponovo sprema, radi mira, budućnosti i opšteg napretka molim da svi tome damo podršku i da za početak shvatimo gdje nas ovo vodi. Budimo jedinstveni i odlučno bojkotujmo ovo zlokobno prebrojavanje koje nam se želi podvaliti kao benigna administrativna obaveza.

Ako ni za to nemamo snage, spremimo se sa dugo putovanje u noć.