Piše: Oleksandr Levčenko
29. februara ove godine Putin je uputio godišnju poruku Federalnoj skupštini Ruske Federacije. Diktator je još jednom lagao o uzrocima i prirodi rusko-ukrajinskog rata. Sve rečeno ima za cilj izbjegavanje odgovornosti za kriminalnu agresiju.
Svrha govora uoči izbora bila je uvjeriti Ruse da je u zemlji "sve u redu", da Putin vodi Rusiju pravim putom i da je štiti od agresivnog Zapada, te da se stoga njegova kandidatura mora podržati na predsjedničkim izborima. Zapravo, Putin je doveo Rusku Federaciju u jadno stanje, ali ga to nije spriječilo da otvoreno laže o "uspjesima" u unutrašnjoj politici.
Na licima prisutnih očitavao se odnos slušalaca prema rečenom. Diktator je bio zatrpan neispunjenim obećanjima, čiji je ukupan broj o izdvajanjima za nacionalne programe i socijalna davanja premašio prihodni dio ruskog budžeta za 2024. za 13 puta. Vrlo malo pažnje u govoru je bilo posvećeno rusko-ukrajinskom ratu, što je bio dokaz da su Rusi umorni i da više ne žele da čuju za "vojne pobjede".
Osim toga, poruka V. Putina da je postala apogej agresivne militarističke retorike sa ukusom prijetnji dolaska apokalipse, koju su podržali i lokalni crkveni jerarhi Moskovske patrijaršije, koji su tradicionalno prisutni na ovakvim događajima, čime odmah podržavaju svaku riječ koju je rekao šef Kremlja.
Potpuna podređenost Moskovske pravoslavne crkve interesima Kremlja ne zahtijeva od Putina da preduzme akcije koje je poznati reformator - ruski car Petar I - preduzeo 1721. godine. Tada je jednostavno iz nužde uklonio mjesto patrijarha i uveo vladavinu pravoslavne crkve preko državnog "Svetog sinoda" koji je on stvorio. Odnosno, Petar I je sebe smatrao poglavarom pravoslavne crkve, kao i svi njegovi nasljednici - ruski carevi, zapravo sve do 1917. godine, kada je zbačena monarhija, a Ruska pravoslavna crkva je 1918. godine mogla ponovo dobiti priliku da izabere patrijarha.
Istina, boljševici su nakon nekog vremena ponovo oduzeli Ruskoj pravoslavnoj crkvi mogućnost izbora svog patrijarha, što je I. Staljin vratio tek u godinama Drugog svjetskog rata, kada je Crvena armija pretrpjela poraze na frontovima sa nacističkom Njemačkom. Osjeća se da se Kiril boji da Vladimir Putin može učiniti isto što i Petar Prvi i boljševici, pa ispunjava sve hirove moskovskog diktatora.
Zapravo, koncept "vječnog" ili barem "dugotrajnog" rata za vrijeme Putinovog života usađen je u svijest Rusa kao sredstvo postojanja zemlje i nacije. To automatski dijeli pristalice i protivnike Putina, opozicionare raznih kalibara na pristalice i protivnike rata.
Putin nastoji da "veže" sve građane militarističkom retorikom kao novom ideologijom. Dakle, njeni nosioci i prenosioci su i „dobri Rusi“ koji su se iz ovih ili onih razloga preselili da žive na Zapadu, kao i stanovnici ruskog zaleđa. Sa takvom politikom, bilo bi pogrešno misliti da je za rat u Ukrajini odgovorno samo rukovodstvo u Kremlju.
Kremlj je proširio područje odgovornosti za rat na sve Ruse koji se nisu protivili takvoj primitivnoj manipulaciji. Uz to, Putin se kladi na nuklearnu ucjenu i potpuno zanemarivanje Evrope, smatrajući je slabim i nesamostalnim igračem. Rusija je, u predstavi pozorišta jednog glumca Putina, postala jedan od stubova svjetskog poretka, a zapravo sama podriva red i zakon na cijeloj planeti.
U stvari, predsjednik Rusije isprobava kaput bivšeg diktatora Staljina, nagovještavajući potrebu za stvaranjem nove "Jalte-2" i rješavanjem svjetskih pitanja u kontekstu njegove podjele na sfere utjecaja uz odgovarajuće preformatiranje međunarodne sigurnosti, dok u dijalogu i diskusiji vidi samo jednog partnera - SAD. Rusija izjavljuje spremnost za dijalog sa Sjedinjenim Državama o pitanjima strateške stabilnosti.
Istovremeno, u Putinovom mišljenju, Evropa se uopšte ne posmatra kao faktor moderne civilizacije, njene bezbjednosti i stabilnosti. S tim u vezi, ujedinjena Evropa će se očito, pored otvorene vojne ucjene ruskog diktatora, morati suočiti s krajnje negativnim manifestacijama ruskog "saveza" sa zemljama "globalnog juga" - prilivom migranata podstaknutih od strane Moskve, islamskom prijetnjom i terorizmom.
Putinova poruka programira nove horizonte bezbjednosne doktrine evropskih država. Jasno je da je Putin, uprkos tvrdnjama da ne napada Evropu, odlučio da vodi globalnu antievropsku i, u širem kontekstu, antizapadnu kampanju, maskiranu u „iskorenjivanje nacizma i zaštitu ruskih građana“.
U tom kontekstu, Evropa bi trebalo da ima jasnu predstavu o obimu prijetnje koju predstavlja Rusija, s obzirom na to da je Ukrajina samo prva stanica u planovima Kremlja, te hitno pronaći rješenja u oblasti sigurnosti koja bi mogla efikasno zaustaviti Moskvu. Najjednostavniji i najefikasniji način za to može biti puna politička podrška Kijeva i sveobuhvatna vojna i ekonomska pomoć Ukrajini u borbi protiv agresora.
U međuvremenu, Evropski parlament usvojio je rezolucije o podršci Ukrajini i osudi političke represije u Ruskoj Federaciji protiv opozicije. Evropski parlament je apsolutnom većinom potvrdio da je cilj njegove podrške Ukrajini vojna pobjeda Kijeva i povratak kontrole nad svim teritorijama koje je ruska vojska privremeno okupirala.
Zastupnici Evropskog parlamenta su prepoznali da su napori međunarodnih partnera u podršci Ukrajini nedovoljni za savladavanje ruskog agresora, pa su pozvali zemlje članice EU da preduzmu sve potrebne mjere kako bi ispunile svoje obaveze da u što skorijem roku isporuče Ukrajini milion granata, ojačaju sankcije, uvedu nova ograničenja i strogo kontrolišu njihovo poštivanje, zapravo prvi put zvanično izjavljujući da su neophodni uslovi za uvođenje demokratije u Rusiji njena deimperijalizacija, dekolonizacija i refederalizacija.
A to će biti moguće samo ako Ukrajina dobije rat.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR