Država na pola koplja

Za Antenu M piše: Mirjana Kostić

Izgleda paradoksalno, ali ovog 21. maja razloga za slavlje ponajviše imaju predstavnici nekadašnjeg bloka za očuvanje državne zajednice Srbija i Crna Gora, koji su u referendumskoj noći 2006. oplakivali svoj poraz. Sudbina države danas je u rukama frontmena parlamenta Andrije Mandića, koji zadovoljno gladi svoju četničku bradu, i uslužnog  premijera Milojka Spajića koji sa svojom Vladom, paf- paf strategijom, san unionista pretvara u javu. Sprovođenje demonskog plana, s božjih visina, nadgleda i aminuje Srpska pravoslavna crkva.

Od državne nezavisnosti za koju se na današnji dan 2006. godine opredijelilo 55,5 odsto crnogorskih građana danas je ostala samo forma, prazna ljuštura koju razjeda kancerozni velikosrpski nacionalni projekat. A oni koji su najpozvaniji da brinu o zdravlju države – Predsjednik, Skupština, Vlada, sudska vlast, svojim činjenjem i nečinjenjem, neznaveno ili  s predumišljajem rastaču ostatke državnog identitetskog tkiva i potiru tananu nadu u ozdravljenje crnogorskog društva.

Jakov Milatović juče je sam sebi čestitao godišnjicu vladavine i tek uzgred, u pola prazne rečenice, pomenuo praznik nezavisnosti države na čijem je čelu. Premijer je, iz za sada nerazjašnjenih razloga, prijem povodom Dana nezavisnosti upriličio u velikoj žurbi četiri dana ranije i na svečanosti u vili „Gorica“ podnio izvještaj o radu i planovima Vlade. Na sterilnoj fešti, koja je okupila procentualno veliki broj zvanica koji su se svojevremeno ježili od pomena državne nezavisnosti, lajk su zaslužili jedino premijerova ruka na srcu, poruka „Da je vječna Crna Gora“ i garancije da penzije neće biti ukinute. Predsjednika Skupštine očekivano nije bilo na prijemu, a njegov posilni Milan Knežević pripremao se za beogradski moleban za Vučića uoči bitke u Njujorku.

Osamnaestu godišnjicu nezavisnosti Crna Gora dočekuje u košmaru rezolucija, političkih ucjena, maglovitih ekonomskih programa, neizvjesnih evropskih obećanja... Umjesto slavlja u čast zrelosti, na dan punoljetstva država se pijano tetura i ponekad izgleda da je bila samostalnija, nezavisnija i imala više državnog dostojanstva čak i u vrijeme prije referenduma.  Ako se ostvari naum vladajuće većine, crnogorske državne granice utvrdiće Vučićev koridor ka moru. Pogaženi Ustav već je postao literatura podložna kreativnom tumačenju, a grb, zastava i himna  - znamenja za kućnu upotrebu.

Do prije tri godine od maja do jula, od Dana nezavisnosti do Dana državnosti, bulevarima su se slivali slapovi crvenih zastava, budeći  sjećanje na dan za istoriju kada je većinska Crna Gora rekla – DA.  Danas na ulicama glavnog grada samo pažljivi posmatrači mogu uočiti po đe koju zastavicu džepnog formata, okačenu neđe po sredini stubova za rasvjetu. Otužna slika ravnodušnosti nove vlasti, koja simbolizuje državu na pola koplja.

Uprkos trenutnom zloslutnom trijumfu „oslobodilaca“, Crna Gora ima obavezu da opstane i nadživi sve koji joj ne žele dobro. Tako je vazda bilo kroz istoriju. Generaciji kojoj je prije 18 godina pripala istorijska čast da obnovi državu, bez obzira na sadašnje rasulo, ne priliči istorijska sramota da olako izda tekovine 21. maja 2006. U to ime, srećan ti ovaj tužni rođendan, majko naša Crna Goro.