Klan se klanom izbija

Za Antenu M piše: Đorđe Šćepović

Moglo se štošta čuti od 2020. naovamo. Pa, „ko ima uši neka čuje”, kazaše avgustovski heroji, sasvim u saglasju s jevanđeljem po kojem žive svoje pravedničke živote. A onda, onda smo poželjeli da sebi odśečemo uši, i da prokunemo oči, „čarne oči, da ne bi gledale”! Jer, toliko toga gledasmo, a ovakvih ne viđesmo.

Za „samo“ četiri godine vladavine posluga Aleksandra Vučića uspjela je debelo pomjeriti granice političkog beščašća. Kakvo god nepočinstvo AB revolucionara da vam padne na pamet, i koliko god se činilo ružnim onih famoznih „30 godina“ (kojima aktuelni režim opravdava svako svoje nedjelo), u odnosu na ovo što živimo od 2020. do danas, ipak je to bila demokratija. Iz ove perspektive bila je to civilizacija, uprkos svim grijesima i falinkama. A bilo ih je u izobilju. Ali niti jedan od njih ne može služiti kao opravdanje za bilo koju svinjariju tzv. avgustovske većine. A toga je tek u izobilju.

S ustima punim slobode, preporoda i demokratije, gurnuli su Crnu Goru u ponor 90-ih. Ako ste sumnjali u „vremepolov“ i tako nešto smatrali književnom i filmskom maštarijom, vjerujem da je četvorogodšnja vlast i najvećeg skeptika ostavila u čudu. Zapravo, njihov vremeplov ne poznaje granice. Jednog jutra živimo 90-e, a već śutradan nas eto u srednjem vijeku. No, ne probudimo se kao vitezovi ili dvorjani, već kao tijela na lomači. Našim vlastodršcima lomača je omiljeno nasljeđe „carstva torture“, tog vijeka sadizma i mraka. I ne, nije prećerivanje tako nešto reći. Istina, o sofisticiranosti metoda moglo bi se raspravljati, ali, suština je ista. Ukoliko nijeste po volji gospodaru, i sveštenicima koji mu služe, mogli biste završiti u tamnici, zbog rakije, vina, prodatog imanja, italijanskog namještaja, i svega ostalog bizarnog što vaš um može zamisliti. Gospodar zapovijedi, njegovi posilni u crnim mantijama njegovu volju predoče rulji kao volju Gospodnju, i eto vas na lomači. Znate, lomača nije nužno upaljena baklja. Može značiti toliko toga. Ipak, u svakom slučaju nastradate.

Nije da o prirodi režima nijesmo govorili, pisali. Jesmo, toliko da mi često pripadne muka od vlastitih i tuđih opštih mjesta. Jer, sve ovo napisano je već odavno opšte mjesto crnogorske stvarnosti. Ali ako prestanemo govoriti o zlu, onda će zlo pobijediti. Trijumfovati nad našom tišinom. Zato se mora ustvrditi da Crnom Gorom danas vladaju najgori od najgorih. Bez izuzetka u redovima režima, uprkos sljepilu ili namjeri (čak i onih koji ne pripadaju tom brlogu) da se neki od vlastodržaca crnogorskoj javnosti objave kao bolji od ostalih. Ne. Najgori od najgorih. Bez izuzetka. I to se mora ponavljati. Omču oko vrata građanske Crne Gore pletu ruke svih njih. Sve ostalo je igrokaz za budale.

Recimo, aktuelni prst u oko Hrvatskoj, nije prst jedne partije na vlasti. To je prst Aleksandra Vučića, a znamo da su u njegovoj službi sve partije na vlasti. I oni, kako rekoše srpski prvaci, „posvađani Srbi“ u Budvi. Koji Crnu Goru jednako vole. I koji su još do juče divljački zajedno rušili ograde u vlasništvu Amana, oslobađajući Sveti Stefan od budućnosti. Od turizma. Oni koji su zajedno linčovali odbornika Stevana Džakovića, i izvršili desant na Opštinu. To su danas ti „posvađani Srbi“. Jedni lamentiraju nad svojom sudbinom, računajući na kratko pamćenje Crnogoraca, dok drugi tradicionalno voze blindirane automobile i repetiraju pištolje. Ali avaj, sad su cijevi pištolja uperene u „braću“, u one s kojima su (kad ne voze blindirana auta i kad ne repetiraju pištolje) hodočastili ulicama Crne Gore, na veličanstvenim litijama! Valjda Biblija ne zabranjuje narko klanove. Da nije tako zar bi počivši Amfilohije Radović dozvolio da narko dileri brane svetinje?! Zar bi Jovan Mićović dozvolio da takvi, naoružani do zuba, obezbjeđuju njegovo nasilno ustoličenje?! Dakako da bi. Sa sve blagoslovom.

Nego, ko je zavadio braću pravoslavnu? Ko je sada Sotona? Nije valjda opet DPS? Milo? Uostalom, možda u Bibliji piše da klan se klanom izbija.