Deklarativna priprema za Anšlus

Piše: Davor Đenero

Jedno od temeljnih liberalnih načela, načelo „The State is the Nation” (država je nacija) omogućilo je izgradnju trajnog mira na području Evrope, a evropska integracija bila je ključan element te izgradnje trajnoga mira. Da bi integracija bila moguća, bilo je nužno izgraditi sisteme koji su i u ekonomskom i u političkom smislu kompatibilni, zasnovani na osobnim, ekonomskim i vjerskim slobodama, na slobodi kretanja ljudi, robe i kapitala, te na konceptu trajnih, nepromjenjivih granica. Granice u evropskom sistemu definisane su kao trajne, moguće ih je mijenjati samo suglasnošću svih upletenih strana, ali su za građane „meke”, ne zaustavljaju normalan život. Evropsko mirovno načelo je da je dioba vlasti i uticaja nadomjestila diobu teritorija.

Evropsko načelo izgradnje mira primijenjeno je i na području bivše Jugoslavije, nakon zaustavljanja ratova koje je prouzročila agresija Miloševićeva režima u Srbiji. Najprije je to načelo omogućilo „mirnu reintegraciju Podunavlja” u hrvatski državni prostor, a načelo „diobe vlasti” provedeno je uz pomoć Erdutskog sporazuma, kojim su definisana prava srpske zajednice i njen uticaj na izvršnu vlast u Hrvatskoj. Mirna reintegracija i postizanje Erdutskog sporazuma, doduše, bili su mogući samo u uslovima kad su agresor i njegove kvislinške snage u Hrvatskoj bile temeljito poražene, a režim u Beogradu se spremao za novu, kosovsku ratnu avanturu.

Daytonski sporazum trebao je biti nalik mirnoj reintegraciji, i doista je osigurao zaustavljanje rata u BiH, ali je proveden a da prije toga agresor nije temeljito poražen, nego su mu, unatoč genocidu u Srebrenici i temeljitom etničkom čišćenju u velikom dijelu Bosne i Hercegovine „priznati” rezultati ratnih osvajanja. Najuspješnija primjena evropskog načela diobe društvene moći umjesto diobe teritorija Ohridski je sporazum iz 2001. godine, kojim su prekinuti nacionalni sukobi Albanaca i Makedonaca.

‘Estetska mana’

Nažalost, i Ohridski sporazum ima ozbiljnu „estetsku manu”, jer, iako je to bio nužno, on nije rezultirao brzim napretkom Makedonije prema članstvu u Evropskoj uniji, čak ni nakon postizanja Prespanskog sporazuma s Grčkom, nakon kojeg ova država ima novo službeno ime: Sjeverna Makedonija.

Organizovanjem Svesrpskog sabora i usvajanjem “Deklaracije o zaštiti nacionalnih i političkih prava i zajedničkoj budućnosti srpskog naroda” režim Aleksandra Vučića, uz statiranje Milorada Dodika i njegove političke klase, jasno je deklarisao da Srbija ne pripada i ne želi pripadati evropskom političkom prostoru, da ne priznaje i ne želi provoditi temeljnu baštinu evropskog mirovnog projekta i evropske integracije. Temeljna pretpostavka koju ne želi priznati je da je nacija teritorijalizirana, da je ograničena teritorijom države i da je posao politike osigurati optimalan razvoj i modernizaciju državnoga (nacionalnog) prostora. U tački 4. Deklaracije koju su formalno zajedno usvojile vlade Republike Srbije i manjeg bh. entiteta eksplicitno stoj: „Svesrpski sabor konstatuje da srpski narod predstavlja jedinstvenu celinu. Srpski narod je kroz istoriju imao više država sa različitim nazivima, te polaže pravo da baštini svoju bogatu tradiciju.”

Kad definiše odnose manjeg entiteta u odnosu na suverenu državu, Bosnu i Hercegovinu, pisci deklaracije kažu: „Svesrpski sabor naglašava da je Republika Srpska jedinstven i nedeljiv ustavnopravni subjekt, koji samostalno obavlja svoje ustavotvorne, zakonodavne, izvršne i sudske funkcije…” (članak 20.) te „da Bosna i Hercegovina nije jedna, niti jedinstvena izborna jedinica za izbor zajedničkih organa” (članak 21).

Crvena nit

Jasna crvena nit dokumenta usvojenog od strane vlade jedne države i jednog političkog entiteta druge suverene države tvrdnja je da je nacija jedinstvena, da ona ima pravo na državnu organizaciju, a da su granice međunarodno priznatih država samo privremene i promjenjive.

Naravno da nije slučajno da se ovakav dokument usvaja upravo sada, a vjerojatno nije slučajno da je neposredno prije njegova usvajanja Milorad Dodik bio u poklonstvu kod Hazjajina u Moskvi. Ovim dokumentom Vučićev režim u Srbiji i Dodikova politička klasa u manjem entitetu u BiH, proklamuju da odbacuju evropsku političku arhitekturu i da prihvaćaju politička načela prema kojima se vodi totalitarni režim Vladimira Putina, koji na osnovu tih načela smatra da je invazija na susjednu suverenu Ukrajinu njegovo legitimno i prirodno pravo.

Dokument definiše sastav „Svesrpskog sabora” kojeg čine predstavnici Srba izabrani u predstavničke i izvršne organe vlasti, a definisan je i Nacionalni savet, kojeg čine državni lideri režima i režimskih društvenih institucija Srbije i manjeg bh. entiteta, ali da „konsenzusom u sastav Nacionalnog saveta srpskog naroda imenuje i predstavnike srpskog naroda iz Crne Gore, Federacije BiH, Severne Makedonije, Hrvatske, Slovenije, …” Posebno je zanimljivo da „Svesrpski sabor preporučuje Republici Srbiji i Republici Srpskoj da zaštite kulturno nasleđe srpskog naroda koje je ugroženo izvan teritorija Republike Srbije i Republike Srpske. Svesrpski sabor preporučuje i nesebično pomaganje srpskih manastira i crkava u Dalmaciji, Lici, Slavoniji i u drugim mestima, kao i u Federaciji BiH i Crnoj Gori.” Ovakvom deklaracijom jasne se crtaju obrisi onoga što je Vučićev režim definirao kao „srpski svijet” i deklaracija, osim što odbacuje evropski mirovni poredak, jasno naznačuje koji su ciljevi ekspanzije tog „srpskog svijeta” prema susjednim državama.

‘Anscluss manjeg entiteta’

Prvi korak je jasno defisan: anscluss manjeg entiteta, koji se prema uputama što ih je gospodar Vučić javno izrekao od Svesrpskog sabora ima smatrati dijelom upravnog sistema Srbije (svaki ministar mora prvo putovati u Banja Luku i koordinirati rad sa svojim podređenim zaduženim za upravljanje u manjem entitetu). Idući korak vraćanje je suvereniteta nad Kosovom (koje se sada mora nazivati imenom rabljenim u vrijeme, na primjer Rankovićeve diktature na tom prostoru). Politički predstavnici Srba iz Crne Gore za sada su ipak na čekanju, ali oni su u idućem krugu planiranog proširenja „srpskog sveta”, Hrvatsku se ne definiše kao suverenu državu, nego se određuju interesne sfere Beograda na njenoj teritoriji (Dalmacija, Lika, Slavonija), začudo bez eksplicitnog pozivanja na „SAO Krajinu”. Pritom, poput onih redikuloznih koncepcija o granicama Srbije koje se podudaraju s linijom manastira Crkve Srbije (Srpske pravoslavne crkve, koju Deklaracija otvoreno tretira kao instrument državne politike rušenja međunarodnog poretka).

Sve ono što je Vučić, zajedno s Dodikom izvodio u Beogradu 8. juna jeftin je nacionalistički performans, ali sponzorisan iz Moskve. Pitanje je hoće li akteri u Evropskoj uniji, ali i euroatlantski saveznici, odmah razumjeti koji su stvarni ciljevi Vučića i njegovih sljedbenika. Ako i shvate, jer u dokumentu kojeg su usvojili, nema zapravo ničeg skrivenog i mudro rečenog, pitanje je hoće li odmahnuti rukom ili će se stvoriti pretpostavke za ozbiljnu reakciju. A reakcija i EU i SAD morala bi biti i brza i odlučna, jer je očito da je Svesrpski sabor izraz eskalacije Putinove uglavnom meke moći na prostoru Balkana. U današnjim uslovima „tvrde moći” Rusije na Balkanu nema, ali je jasno da bi je pisci deklaracije i svi oni koji zagovaraju projekt „srpskog svijeta” i Svesrpskog sabora.

Jasna poruka

I Evropska unija i SAD, kao država koja je pomogla stvaranje evropskog mirovnog poretka, morali bi poslati jasnu poruku Beogradu da su granice država na Balkanu, kao i u cijeloj Evropi, nepromjenjive, a da su nacionalne granice jasno utvrđene državnim granicama. Zagovaranje svake druge paradigme, pak, znači suprotstavljanje temeljima evropskog mirovnog poretka, a takvo se ponašanje sankcioniše. Iako pisci Deklaracije misle da su proveli „lukavi plan” spominjući evropsku integraciju kao navodni cilj Srbije, objavljivanje ove Deklaracije jasno je ismijavanje Evropske unije, a Unija jednostavno ne smije tolerisati takav podsmijeh protivdemokratskih političara.

Iako se pokušava predstavljati kao relevantna sila u regiji, Srbija je siromašna, korumpirana, zaostala i nerazvijena zemlja, a nastavi li sa strategijom koja naliči „imperijalizmu sirotinje” biće nužno da se suoči sa svojim siromaštvom, nerazvijenošću i disfunkcionalnošću, onako kako se s time već suočavala u vrijeme Miloševićeva režima, čija agresija prema susjedima, doduše, nije bila samo verbalna, kao što je sada slučaj s Vučićevim režimom.