Valjda je sad jasno - strukture koje je iznjedrila kleronacionalistička Srbija ne mogu ozdraviti Crnu Goru

Za Antenu M piše: Zoran Majski

Kada notorni pijanac shvati da je vrag odnio šalu i da njegovi povremeni detoksi treba da pređu u ozbiljan „rehab“, šteta je već učinjena. Iza njega je urušena porodica, karijera, socijalni kontakti... Tu ne pomaže da se sa ljutih rakija pređe na pelinkovce ili gorko lišće. Samo je potrebno prestati i pronaći neku drugu protezu za ono što bi se htjelo.

Ovako to nije moguće!

Beskorisni pokušaji da se nakaradnost avgustovskih „reformista“ zaliječi povremenim detoksima, koje EU pokušava da primijeni u potrazi za nekim ko bi iz te družine mogao da isporuči iole suvislu politiku, ne urušavajući smisao proširenja u sve komplikovanijem ambijentu narastajućeg evroskepticizma i desnog populizma, ne daje rezultate.

Proto-ideja da se, sada je već svima jasno, kvazi centrizmom oslabi navodna politika podjela, imala je samo jednu manu, koja je naravno fatalna: struktura koju je iznjedrila kleronacionalistička ideologija države i crkve Srbije, niti je mogla, a nije ni htjela biti faktor ozdravljenja naše države i društva.

Konačno to joj nije ni bila namjena. Vrlo brzo su to pokazale vlade Zdravka Krivokapića, Dritana Abazovića, ali i Milojka Spaića, iako se od njega najviše očekivalo. Nametnut je dominantan stav o kriminalizovanosti procrnogorskih struktura i njihovom ultranacionalizmu, koji je proizveo toksični narativ da političke snage predvođene DPS-om ne smiju imati koalicioni kapacitet i da moraju na sve načine biti ignorisane od strane novostvorenih političkih subjekata. Vjerujem da je sada mnogo jasnije da je to bila iz susjedstva dirigovana strategija da se nacionalni Crnogorci rasloje, osujete i politički marginalizuju.

Dakle, još jednom i za vazda: Ovom nakaradnom strategijom ne odbacuje se koaliranje sa DPS-om, već sa nacionalnim Crnogorcima, u korist politika kojima se urušava država Crna Gora i njen smisao postojanja. I to bi u susret izborima, kad god bili, moralo biti svima jasno - i spolja i iznutra.

Predugo prisutna podvala da je PES građanska partija u kojoj ima mjesta za Crnogorce i da Spajić odstupa od politike koju u Crnoj Gori kreira klero-nacionalistička Srbija, pala je u vodu onog momenta kada je postalo očigledno da Premijer sasvim voljno ispunjava naloge Vućiča i Mandića.

Ako su mogli uraditi onaj uvredljivi manevar sa datumima potvrde IBAR-a i Rezolucijom o Jasenovcu, koji je bio toliko primitivan da je ozbiljnim političkim akterima bilo sa razlogom teško povjerovati u njegovu izvjesnost, pa brutalno izigrati nezasluženo dobre namjere EU, samo naivni mogu povjerovati da Milojko, nakon što najavljenom rekonstrukcijom Vladu popuni Vučićevim pionima, ima cilj da čuva interese države Crne Gore i njenih evropskih i evroatlantskih partnera, čije vrijednosti navodno promoviše. Ovo iz prostog razloga jer u njih od starta ne vjeruje, ali je znao da je to dobar put da sebe predstavi kao reformatora i novu vrijednost na političkoj sceni Crne Gore.

Sagledavajući neiscrpni repertoar manipulativnosti nesrećnog Premijera, sve je to moglo biti relativno trajno, da iza ne dežuraju mandići, vučići i perići, koji ga, kao i cijelu avgustovsku skalameriju, od početka koriste kao alatku pomoću koje od Crne Gore prave dio svere ruskog uticaja na evropskom tlu.

Nesreća je što su alatnicu temeljno napunili pa već predugo po potrebi koriste nova i nova sredstva, dok EU pokušava da anulira konstrukcionu grešku na koju je pristala nakon avgustovskog sloma iskrenih promotera evropskih politika u Crnoj Gori. U osnovi te fatalne greške je pogrešna teza da se crnogorsko društvo može miriti i učiniti boljim političkim subjektima kojima manipuliše Srbija, njena crkva i Rusija.

Nadajmo se da je to i konačno postalo jasno svima. Kažem nadajmo se jer mi šamar Spajiću, a poziv Milatoviću od strane predsjednika Evropskog savjeta, Šarla Mišela, liči na posezanje za još jednom alatkom koju je u Crnoj Gori lagerovao Aleksandar Vučić.

U tom kontekstu moram da pomenem anegdotu mog dragog prijatelja, koji mi nadam se neće zamjeriti. Poznato je da su Crnogorci uvijek voljeli da na sijelima pitaju ugledne sijede glave da uporede pojedine plemenike. Kada su njegovog đeda pitali da uporedi dvojicu, odgovor je bio jasan, ubistveno precizan, a neizmjerno duhovit: Oba gori!

Ipak, uprkos političkim malicioznostima, kojih je bilo i previše da bi ih nabrajali, i dalje kod razumnih ljudi opstaje uvjerenje da su Crnoj Gori potrebni skladni odnosi Srba i Crnogoraca. Naravno, da bi se to obistinilo makar u elementarnosti, neophodno je marginalizovati one strukture koje kontroliše srpsko-ruska kleronacionalistička osovina. Ako čelne strukture EU imaju ikakvih uticaja na profilisanje političkih subjekata sa kojima bi željele da sarađuju na zacrtanim vrijednostima, što bi bilo normalno, onda to svakako ne smiju više biti politike koje je kreirala narečena osovina.

Poslije preduge indoktrinacije građana srpskog nacionalnog opredjeljenja i provinijencije u Crnoj Gori, iako je u to sve teže povjerovati, bilo bi sjajno prepoznati snažan politički subjekt koji bi učinio iskren otklon od tragičnih postulata kojima srpski kleronacionalizam truje svoju državu i društvo, podmećući joj anticivilizacijske narative i stavove kao nacionalni interes. Da bi nesreća bila veća i teže rješiva ti se narativi - u zavisnosti od trenutnog političkog pragmatizma u odnosu na zapadne politike - konstantno prenose na sve prostore koje, manje ili više, ali nesumnjivo, kontroliše Aleksandar Vučić .

Dok iz EU ne prestanu dolaziti makar i formalni signali podrške ovakvim politikama i one postanu crvena linija koja se ne prelazi, imaćemo u Crnoj Gori na sceni smjenjivanje, manje ili više, otvorenih politika koje kontroliše strani faktor, čija je očigledna i dokumentovana namjera u suprotnosti sa potrebom jačanja evropskih vrijednosti i evroatlantizma.

To će neumitno dovesti u pitanje i opstanak Crne Gore, koje nema bez dominacije tih vrijednosti, za koje je u ovom trenutku lako povjerovati da u našoj zemlji gube utakmicu pred propagandnim hvalospjevima Globalnom jugu, BRIKSU-u i sličnim pojasevima i putevima koje promoviše zvanična Srbija i Aleksandar Vučić.

Zato je potrbno prestati liječiti politički organizam nastao tolerantnom spregom lažnih građanskih i dokazanih kleronacionalističkih prosrpskih struktura, a spašavati na građanskim, proevropskim i evroatlantskim vrijednostima utemeljenu Crnu Goru, u kojoj nikada više nacionalni Crnogorci ne smiju biti nepoželjan partner, jer je to samo podmukla tranzicija koja vodi ka stvaranju još jednog regionalnog bastiona ruskog uticaja, na putu ka potpunom utapanju Crne Gore u Srpsko-ruski svet.

Ako je EU interes da u svoje okrilje uvede suverenu državu, a ne marionetski privjezak Rusije hazjajina Putina, zadnji je momenat da prestane tragati za ličnošću koja može izliječiti neizlječivo, jer smo se toga već nagledali, sa sada već svima jasnim ishodom.

Crnom Gorom se upravlja iz anti -evropskih prostora i ta se agonija može i mora sanirati samo na jedan način: politike koje je proizveo 30. avgust ne smiju imati dalju prohodnost jer su pogubne za opstanak Crne Gore, njene, ali i regionalne, evropske i evro-atlantske perspektive. O bezbjednosnom kontekstu da i ne govorimo...
Zato – ni pelinkovac!