Za Antenu M piše: Aleksandra Bosnić Đurić
Bauk studentskih protesta kruži regionom i ozbiljno frustrira, kako već uveliko autoritarne režime, tako i one sklone autoritarnosti. Za potvrđeno autokratski režim u Srbiji, protesti su apsolutno izmicanje tla pod nogama, gubljenje autoritarne kontrole gotovo u svim segmentima društva, jer se studentski zahtjevi odnose na – funkcionisanje institucija i pravosudnog sistema, na ukidanje koruptivnih radnji i selektivne kažnjivosti, na dokidanje svih bizarnih poluga autoritarnosti, uključujući i batinaško-kapuljaške falange i agresivne predstavnike vladajuće stranke. Za autokratiju u nastajanju u Crnoj Gori, po ugledu na „sestrinsku“, ili bolje, „majčinsku zemlju srpskog sveta“ Srbiju, studentski protesti su loša vijest koja potvrđuje kauzalnost – autokratske represije i bezakonja se ne mogu vršiti ni beskrajno dugo ni bez pravične naplate...
Kada, međutim, po tu pravičnu naplatu dođu najčistiji i najprogresivniji djelovi društva – studenti i nepotkupljeni i samosvjesni građani koji se istinski bore za javni interes svojih država, situacija postaje sasvim nekontrolabilna i za režime otud izuzetno ugrožavajuća. Istinski, odlučno i neodstupno – pojava ove tri borbene kategorije izrazito ne prija autoritarnim vlastima. Tada se, iz rukava posivjelih režimskih ideologa i spin doktora izvlači prvo i posljednje sredstvo autokratskih režima – crna propaganda.
Pa iako nas posljednjih godina njeni blatnjavi mehanizmi zapravo i ne napuštaju, do u beskraj falsifikujući realnost i pretvarajući je u grotesku, povremeno njeni uplivi bivaju toliko siloviti i poražavajući u svojoj brutalnosti i ružnoći, da se neizbježno zapitamo – a ko to može da radi? Ko su ta ljudska (ne)bića koja mogu da produkuju takvu i toliku količinu difamacija, iskrivljenja, laži, stigmi i targetiranja...
A studenti koji protestuju su ovih dana, i u Srbiji i u Crnoj Gori, u medijima i u izjavama političara vladajućih struktura u obje države, označavani kao plaćenici bivših režima koji bi da se opet domognu vlasti, kao saradnici stranih obavještajnih službi (ovaj su kvalifikativ neki urednici prorežimskih medija u Srbiji iskoristili da na uvid javnosti dostave njihove lične isprave u manipulativnom i obmanjujućem kontekstu), pa čak i kao saradnike nekih kriminalnih struktura (specifično za Crnu Goru).
No, kao i svaka odveć brutalna manipulacija javnim mnjenjem i ovo nastojanje autokratskih spin majstora, postiže upravo suprotan efekat. Jer je i u Crnoj Gori, baš kao i u Srbiji, sve više udruženja, intelektualaca i umjetnika koji javnostima ove dvije zemlje nude istinu pružajući podršku studentskim borbama.
Tako, u malom broju crnogorskih nezavisnih medija zatičemo informaciju (prvih dana januara 2025), da je nakon univerzitetskih profesora i saradnika u nastavi i veliki broj umjetnika, književnika i istoričara uputio podršku neformalnoj grupi studenata Kamo śutra. U pismu crnogorskih umjetnika, književnika i istoričara upućen je i dovoljno jasan poziv vladajućoj koaliciji i svim ostalim političkim subjektima: „... Pozivamo vladajuće partije, njihove medije i uslužne kanale na društvenim mrežama da prestanu s neprimjerenim targetiranjem studenata, čiji je cilj njihovo zastrašivanje i sputavanje Ustavom zagarantovanog prava na slobodu govora i okupljanja.
Neformalna studentska grupa Kamo śutra jasno se odredila i iznijela zahtjeve koji za cilj imaju ozdravljenje crnogorskog društva i njegovo pravo da zna punu istinu o stravičnim dešavanjima na Cetinju (...) Stoga se svojim profesionalnim i ličnim integritetom stavljamo u njihovu zaštitu, jer su studenti i studentkinje budućnost i perspektiva svakog progresivnog društva i uređene države. Opasnost i prijetnju predstavljaju samo totalitarizmu i autokratiji!“
I Mreža akademske solidarnosti i angažovanosti (MASA) uputila je javnosti slično intoniranu osudu etiketiranja studenata i nastavnika obrazovnog sistema Srbije, te ugrožavanja njihovog prava na kritičke stavove: „Režimska glasila ponovo služe za partijsku kampanju protiv studentskog protesta kroz navode o opozicionim angažovanju nastavnika. Pri tome se namjerno ne pominje angažovanje nastavnika u vladajućoj partiji i na državnim funkcijama.
Tako na primjer, tajni i prividno nezavisni pokret, Kopaćemo, objavljuje saopštenja i spiskove aktivista čije su ideje i nastupi u suprotnosti s režimom, poput Registra ekoloških terorista ili spiskova studenata i prosvjetnih radnika, time ih targetirajući kao „plaćenike“ ili „stranačke“.
Na ovaj način se direktno ugrožava bezbjednost osoba čija su imena objavljena. Ovako primitivno, diskriminatorsko i nasilno ponašanje vlasti i njenih glasila je samo ogledalo njihovog odnosa prema obrazovanju, a nažalost taj primitivizam se uporno nameće i kao standard cijelom društvu“. MASA je najoštije osudila sam čin kreiranja spiskova ne samo studenata i profesora nego i svih građana na osnovu njihovog angažovanja, kritičkog mišljenja i političkog stava, uz jasan zahtjev kojim se od državnih institucija traži „da na adekvatan način reaguju na ovu aktivnost kojom su ugrožena prava i građanske slobode kao i bezbjednost građanki i građana Srbije“.
Intenzitet i brutalnost kojom se stigmatizuju studenti suštinski je direktno proporcionalna efektu koji proizvode u redovima autokratskih vlasti. Efektu koji se može definisati kao nekontrolisana panika.
Jer, ovdje se ne radi o uobičajenom političkom polju u kojem se stranke bore za osvajanje vlasti i u kojem autoritarni režimi vješto kontrolišu praktično sve aspekte političkog procesa. Studentska pobuna dolazi iz sasvim druge dimenzije, iz dimenzije elementarnih normi jedne političke zajednice koje su (ili bi trebalo da su) definisane ustavom, a ne iz stranačko-ideoloških koncepata.
Ova (ne)očekivana asimetrija je ono na šta autoritarni režimi teško ili nikako ne nalaze odgovor. U uslovima autoritarne suspenzije ustava, studentski zahtjevi djeluju kao podsjećanje na nešto što smo potpuno potisnuli u sopstvenom političkom pamćenju. Kao zahtjev za potpunim resetovanjem oboljelih političkih sistema. I to je ono što proizvodi duboku uznemirenost kod aktuelnih vršioca vlasti. I njihove bestijalne pokušaje da na svaki način diskredituju i delegitimizuju ovaj političko-civilizacijski talas. Bez izgleda na uspjeh. Budući da studenti nemaju političku prošlost, ne postoji ni materijal kojim bi se uspješno hranila crno-propagandna mašinerija. Međutim, studenti imaju ono što jedino izmiče autokratskim vlastodršcima.
Budućnost.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR