Da li su pukotine samo za opoziciju

Piše: Darko Šuković

Dugo vrelo ljeto nije donijelo nikakvu revoluciju na crnogorskoj političkoj pozornici, ali stvari nijesu baš tamo đe smo ih ostavili krajem juna. Ako dijagnoza mora da stane u jednu rečenicu, neka bude ova: na „luciferskim“ temperaturama ne šire se samo tijela, nego i pukotine između političkih partija i saveza.

Da Demokrate i DF, umjesto raketa, ne ispaljuju saopštenja, bezbjednije bi bilo na 38. paraleli, nego u Crnoj Gori. Ako se u analizu obračuna dva najjača opoziciona subjekta uključi „elemenat inostranosti“ ( navodno, iza jednih stoji treći ešalon američkih diplomata, a iza drugih – prvi ruskih), eto nam savršenog konteksta za razumijevanje obrisa nove političke arhitekture u Montenegru.

Pošto nije ispunio misiju na oktobarskim izborima, Demokratski front, sav onako ruski, srpski i kao fol evropski (tek koliko je EU=Njemačka), postao je balast za tzv. građansku opoziciju. Za Demokrate, koji rastu golim okom vidljivo, usisavajući sve što nije partijski čvrsto zavezano, DF je rudnik glasova koji, do proljeća, treba eksploatisati onim ogromnim kamionima, što ih gledamo na „pokrivalicama“ za informacije o iskopu uglja u Pljevljima.

Bečićevoj stranci „kaplje“ i od sukoba i rascjepa u malim opozicionim partijama, ali je to crkavica za njihove ambicije u 2018. DF, međutim, nije samo šansa, nego i opasnost za Demokrate, zbog najave povratka u Skupštinu. „Crvenim kravatama“ je bojkot savršena politička kulisa: biraju teme i metu, zaglušuju kad imaju zicer, ćute kad je škakljivo. Kneževićeva saopštenja nanose im štetu, ali je to sitnica u odnosu na potencijelne gubitke od frontalnih napada u direktnim prenosima zasjedanja.

Može na dnevnom redu parlamenta biti zaprašivanje komaraca na Marezi, iz usta 18 poslanika DF frekventnije će iskakati „naš Aleksa“ nego Milivoje Katnić.

No, najvažniji je razlog za dubok otklon od Mandića&comp želja tzv. građanske opozicije da preusmjeri koalicioni kapacitet i sačuva kakve-takve veze sa zapadnim partnerima. SAD i EU (minus Njemačka) stavili su „na ler“ kompletnu opoziciju zbog bojkota (DF i zbog neizlječive inficiranosti virusom iz Kremlja), pa Demokratama i manjim strankama ne ostaje drugo nego da raskidom sa Demokratskim frontom pošalju signal kooperativnosti prema Zapadu. Otprilike – ne možemo pojesti žabu povratkom u Skupštinu, ali je Zapad i dalje naša strana svijeta. Realpolitika traži žrtve, a prva je, zna se, iskrenost...

Naravno, pitate se: za koga tzv. građanska opozicija podešava koalicioni kapacitet, odbacivanjem dojuče prihvatljivog, štaviše lidera, DF? Zacijelo ne za vanparlamentarne stranke. Nego, logično, nišani nekoga iz vlasti!

Ali, koga?

Poziv manjinskim strankama bio bi kompromitujuće ponavljanje neuspjelog postizbornog obrasca i to sigurno nije plan. Štošta je indikatora nečega mnogo većeg – poput ispitivanja mogućnosti gradnje na temeljima ideje o građanskom pomirenju, oko koje bi, utisak je, trebalo da se okupe svi, osim dva remetilačka faktora – DF i nezdravi dio DPS!?

Za tako dramatičnu promjenu političke arhitekture potrebno je najmanje troje. Nema sumnje da je barem dijelu tzv. građanske opozicije takav model prihvatljiv, a za pojedine adrese u inostranstvu dobitan.

Ima li, konačno, u vlasti onih koji su zagrizli tu udicu? Za kategoričan odgovor, barem u ovom trenutku, nema čvrste podloge.

No, do proljeća naredne godine biće jasno jesu li u pravu oni koji na osnovu Vujanovićevog uplitanja u posao Tužilaštva, Vladinog paktiranja sa medijskim koncernom jednog od autora Deklaracije o pomirenju… zaključuju da se na toploti pukotine ne šire samo u opoziciji – nego i u vlasti?