Oslobađanje Crvenih beretki–nastavak retuširanja prošlosti

Piše: Andrej Nikolaidis

Čik pogodite: je li pravi Aleksandar Vučić onaj koji je nekadašnji Bulevar AVNOJ-a, nakon što je odlukom vlasti grada Beograda preimenovan u Bulevar Zorana Đinđića, obilježio lijepljenjem na zid naljepnice „Bulevar Ratka Mladića“, ili pak onaj koji je postavio vijenac na mjestu gdje je Đinđić ubijen?

Ovo retoričko pitanje moguće je, doduše tek kao vic, bilo postaviti do juče. Kada je Specijalni sud u Beogradu oslobodio Milorada Ulemeka Legiju, Zvezdana Jovanovića i još petoricu pripadnika Jedinice za specijalne operacije.

Legija i Jovanović – zvuči nekako poznato. Da to nisu oni koji su ubili Zorana Đinđića?

Nije pobuna, nego protest

I sad ih je sud, uz tvrdnju da „tužilaštvo nije dokazalo svoje navode“, oslobodio optužbi za oružanu pobunu? Po jednoglasnom mišljenju suda, oni se nisu pobunili, nego protestvovali?

Kada, dakle, specijalci u borbenim kolima, naoružani dugim cijevima, blokiraju autoput, jednom kod Vrbasa, drugi put kod Sava centra, a kasnije ubiju Premijera, to nije pobuna? To je isto što i okupljanje nezadovoljnih pčelara, razočaranih kladioničara ili građana nezadovoljnih lokacijom novog obdaništa – protest, dakle?

Nema tu ničeg za čuđenje.

Naravno da će se, u Vučićevoj Srbiji, gdje predsjednikovi propagandni crvi genocid u Srebrenici opisuju kao „ono kada muslimani donose tijela, ko zna otkud“, gdje se četnici, koji su ratovali na strani nacističkih okupatora, nazivaju „oslobodilačkom vojskom“, oružane akcije JSO smatrati „protestom“.

Naravno da će Srbija, koja je rehabilitovala „čiča Dražu“, rehabilitovati i Legiju.

I naravno da je u sudnici u kojoj je to učinjeno bio i Vojislav Šešelj koji je, naravno, najavio da će Legija i Jovanović biti oslobođeni i za ubistvo Zorana Đinđića. Šešelj, koji je u Vučićevoj izvedbi Srbije neka, vrlo pervertirana i sa vrlo tamne strane dolazeća varijacija duha Hamletovog oca.

Država koja je stvarala Veliku Srbiju, pa izvela agresiju na Hrvatsku i Bosnu (to se zove „odbrana srpskog naroda“, preciznije, „žena i nejači“), pa pritom, eufemistički rečeno, u genocidu u Srebrenici učestvovala kao zlatni sponzor, država, dakle, tako ogrezla u zločinu, oslanjala se na zločince. Oni koji iz svog iskustva pamte Miloševićevu Jugoslaviju sjetiće se da je postojao samo jedan način da se u toj državi iskorijeni mafija: a to je da se ukine policija. Državna bezbjednost bila je državna mafija, a njena udarna pesnica upravo Legijin JSO.

Isto sredstvo istog projekta

U zločinačkom stroju Miloševićeve Jugoslavije današnji državni vrh Srbije imao je zapaženu ulogu. Ivica Dačić je bio bliski voždov saradnik, Aleksandar Vulin saradnik i miljenik voždinice, a Aleksandar Vučić je Šešelju nosio gajbe sa pivom, možda zato što je Vojvoda smatrao da jedini u partiji ima dovoljno visok koeficijent inteligencije za tako odgovoran zadatak, a možda zato što je to bilo u sklopu kondicionih priprema za preuzimanje funkcije ministra za informisanje, što će Vučić postati 1998.

Naravno da ta vlast ima potrebu za brisanjem, retuširanjem i izmišljanjem vlastite prošlosti.

Zapravo: za brisanjem, retuširanjem i invencijom čitave prošlosti političkog projekta koji su sprovodili i dalje sprovode.

Ime projekta je Velika Srbija, odnosno Homogena Srbija, kako ga je nazvao Stevan Moljević, Dražin ideolog.

Miloševićev, Dačićev, Vulinov, Šešeljev i Vučićev projekat bio je isti kao Dražin, a isto im je bilo i sredstvo za ostvarenje: rat.

Ime Draže Mihailovića na početku ovog teksta nije slučajno pomenuto uz Legijino.

Rehabilitujući Dražu oni su rehabilitovali sebe. Ključni trenutak u simboličkoj rehabilitaciji posljednjeg pokušaja stvaranja Velike Srbije dogodio se kada je sud u Beogradu utvrdio da je Mihailović 1946. osuđen u „nezakonitom procesu iz političkih i ideoloških razloga“.

Šta znači rehabilitacija Draže Mihajlovića?

Što je država Srbija zapravo počinila rehabilitacijom Draže Mihailovića?

- poništila odluke Beogradskog procesa, koji je održan od 10. juna do 15. jula 1946. godine, pred Vrhovnim sudom Federativne Narodne Republike Jugoslavije. Suđeno je Draži Mihailoviću i još dvadesettrojici optuženika

- rehabilitovala ne samo četnički pokret, nego i vlastitu ulogu u jugoslovenskim ratovima devedesetih godina XX vijeka, koje je Srbija vodila za ciljeve i na način četničkog pokreta

- rehabilitovala politiku Velike (Homogene) Srbije koju je sprovodio četnički pokret i, pola vijeka kasnije, Miloševićeva država

- rehabilitovala je etničko čišćenje i masovna preseljenja stanovništva kao sredstvo za ostvarenje svojih ciljeva

- poništenjem Beogradskog procesa, država Srbija je simbolički poništila sve odluke Haškog suda i uspostavila vlastitu državnu istinu koja se razlikuje od istorijske i pravne istine uspostavljene presudama Haškog tribunala

Nakon dubinske rehabilitacije, slijedi površinska. Nakon Draže, ide Legija.

Tu dosjetke kakva je „džabe ste krečili“ ne pomažu.

Tamo gdje sudovi kreče, a JSO – kao Ivana Stambolića, nakon što je ustrijeljen u potiljak – baca u kreč, šale nisu dovoljne.