U nedavnim izjavama, visoki oficir Izraelskih odbrambenih snaga (IDF) priznao je ono što mnogi u međunarodnoj zajednici oklijevaju da priznaju: izraelske operacije u sjevernoj Gazi mogu predstavljati etničko čišćenje.
Urednik magazina +972 Ben Reif u analizi koju je objavio britanski Guardian piše da je brigadni general Itzik Koen otkrio na zatvorenom brifingu za izraelske novinare da „nema namjeru da dozvoli stanovnicima sjevernog pojasa Gaze da se vrate u svoje domove“ nakon prisilne evakuacije iz gradova Džabalija, Bejt Hanun i Bejt Lahija, koji su pod intenzivnim bombardovanjem od početka oktobra. Koen je objasnio da su njegovi „nalozi jasni“ da „stvori očišćen prostor“, što je izazvalo međunarodnu osudu.
Kada su Koenove izjave počele da se šire, IDF je brzo pokušao da ih minimizuje, sugerišući da su „izvučene iz konteksta“. Međutim, kako analiza ističe, Koenove riječi su u skladu sa onim što se dešava na terenu: „desetine hiljada civila prisiljeno je da napusti domove, skloništa i bolnice, dan za danom“ zbog izraelskih vazdušnih napada, artiljerijskih dejstava i kopnenih bataljona. Prijavljeni su očajni uslovi za one koji ostaju, pri čemu neki preživljavaju samo na soli i vodi, jer dostava hrane u sjevernu Gazu nije stigla više od mjesec.
Analiza sugeriše da, iako Izrael zvanično tvrdi da su njegove vojne operacije u sjevernoj Gazi usmjerene ka ciljevima Hamasa, osnovni motivi mogu biti ambiciozniji. Prema izraelskim zvaničnicima, ono što se čini da se dešava manje liči na borbu protiv pobunjenika, a više na aktivan napor ka aneksiji teritorije. Reif ističe „cilj koji prevazilazi bezbjednost, cilj koji djeluje sve više usmjeren ka preseljenju“.
Odlazeći izraelski ministar odbrane Joav Galant takođe je, navodno, izrazio sumnju u vezi sa nastavkom vojnog prisustva u Gazi, rekavši porodicama izraelskih talaca da je Izrael postigao svoje primarne vojne ciljeve, ali da i dalje postoji „želja da se ostane tamo“.
Ova ambicija usklađena je sa pozivima frakcije izraelske političke desnice koja zamišlja povratak sjeverne Gaze za izraelske naseljenike, ispunjavajući dugogodišnje ambicije koje datiraju još od izraelskog povlačenja iz te teritorije 2005. godine. Autor dodaje da „ova rastuća frakcija vidi izraelski prodor u Gazu kao priliku da ostvari svoju viziju tog naselja“ cilj koji je nedavno dobio podršku ulaskom Orit Struk i Jicaka Vaserlaufa — poznatih zagovornika širenja teritorija — u izraelski bezbjednosni kabinet.
Potencijalno obnavljanje podrške SAD pod Donaldom Trampom takođe baca sjenku na budućnost Gaze, pri čemu Reif spekuliše da bi američka podrška mogla da olakša aneksiju, „možda u vidu prerađenog mirovnog sporazuma“ koji bi ostavio dio Gaze trajno pod izraelskom kontrolom. S obzirom na to da je Tramp ranije odbacio ustaljenu politiku SAD u vezi sa pitanjem Izrael-Palestina, buduća administracija bi mogla otvoreno podržati ove ciljeve aneksije, čineći izraelske teritorijalne zahtjeve još realnijim.
U međuvremenu, izraelski ministar finansija Becalel Smotrič, navodno, usmjerava pažnju na Zapadnu obalu, nagovještavajući da su osnove za suverenitet u ovoj oblasti već postavljene. Smotričevi ciljevi, zajedno sa potencijalnim obnavljanjem američke podrške, predstavljaju, prema Reifovim riječima, „uznemirujući zamah ka jednostranim akcijama na palestinskim teritorijama koje bi mogle dodatno destabilizovati region“.
Kako se humanitarna kriza u Gazi pogoršava i broj raseljenih civila raste, analiza poziva na hitnu međunarodnu akciju. Autor upozorava na to da samo zajednički napor globalne zajednice, kroz mjere poput embarga na oružje i sankcija, može napraviti značajan pritisak na izraelsku administraciju da preispita svoj stav prema Gazi.
„Za više od 43.000 Palestinaca ubijenih do sada u izraelskim napadima na Gazu, što bi moglo biti značajno potcijenjen broj, već je prekasno — ali bezbroj drugih života zavisi od toga“, zaključuje se u analizi.
Komentari (0)
POŠALJI KOMENTAR